Η ακροδεξιά έμεινε μακριά από την εξουσία, αλλά θα μείνει η Γαλλία ακυβέρνητη; Η ετυμηγορία του γαλλικού λαού για πολλοστή φορά απέτρεψε το αποκρουστικό ενδεχόμενο να κυβερνηθεί η χώρα από τις δυνάμεις του σκοταδισμού και για ακόμη μία φορά ματαίωσε τα πολιτικά στρατηγήματα του μικρόψυχου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος αρνείται να παραδεχθεί πως τα λάθη στις πολιτικές του επιλογές και η νεοφιλελεύθερη πολιτική του οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτικο-ιδεολογική οπισθοδρόμηση.
Πλέον η κατάσταση που δημιουργήθηκε, με τρεις ασυμπτωτικούς συνασπισμούς, αφήνει ανοικτά πολλά μετεκλογικά σενάρια, από την «συγκατοίκηση», την ad hoc κοινοβουλευτική συνεργασία, την τεχνοκρατική κυβέρνηση κλπ κλπ έως και την παραίτηση του Προέδρου. Που μάλλον, γνωρίζοντας κάποιον τον Μακρόν, αυτό αποκλείεται. Ο Μακρόν, μετά το ατιμωτικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, προσέφυγε στις κάλπες προσπαθώντας σαν τον βαρόνο Μινχάουζεν να σωθεί από τον βάλτο τραβώντας τα μαλλιά του. Σε όλο τούτο το ενδιάμεσο διάστημα, ο Γάλλος πρόεδρος αποδύθηκε σε ένα ρεσιτάλ πολιτικής μικροψυχίας, κινδυνολογώντας ενάντια στο ρεύμα αποδοχής που είχε σχηματισθεί από τη δημιουργία του Νέου Λαϊκού Μετώπου. Το στρατόπεδό του, πάσχισε με νύχια και με δόντια, καταφεύγοντας σε ανήκουστες λογικές ακροβασίες και διαστρεβλώσεις της πραγματικής εικόνας να συκοφαντήσει την ενωμένη Αριστερά, παλεύοντας περισσότερο μαζί της, παρά ενάντια στην Εθνική Συσπείρωση της Λεπέν.
Το αποτέλεσμα του β΄ γύρου, όπου το ΝΛΜ κατέκτησε την πρώτη θέση αγγίζοντας τους 200 βουλευτές, έδειξε πως η κοινωνία εμπιστεύεται ένα πρόγραμμα, αναζητεί λύσεις κι όχι μία εικόνα, ένα ανδρείκελο -όπως ο «αλεξιπτωτιστής» της πολιτικής Μακρόν. Ο οποίος πίστεψε πως η πρόσκαιρη επιτυχία του -πιότερο καρπός της παταγώδους αποτυχίας του οπορτουνισμού των Σοσιαλιστών του Φρανσουά Ολάντ να υψώσει φραγμό στην αδιέξοδη νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ε.Ε.- θα ισοπέδωνε την πολιτική τοπογραφία, αφήνοντάς του ελεύθερο το πεδίο και στηρίζοντάς τον διαρκώς απέναντι στην ακροδεξιά. Όπως συνέβη και τώρα.
Γιατί και σήμερα, η ανθεκτικότητα που πλασματικά δείχνουν τα αποτελέσματα για το κόμμα του μετά τις 7 Ιουλίου (163 βουλευτές στο Παλαί Μπουρμπόν), δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική εικόνα της κομματικής του και προσωπικής δύναμης. Είναι αποτέλεσμα της γενναιόδωρης στάσης της Αριστεράς -που σε αντίθεση με τη μνησικακία του Μακρόν- απέσυρε υποψηφίους της σε αμφιλεγόμενες «τριγωνικές» περιφέρειες για να μην κερδίσει η ακροδεξιά. Αλλά, η μικροψυχία του προεδρικού στρατοπέδου έγινε ορατή και σε τούτη την περίπτωση, με το alter ego του, τον πρωθυπουργό Γκαμπριέλ Ατάλ να θριαμβολογεί σχεδόν κατά την παραίτησή του, μη αναγνωρίζοντας το χρέος που έχει η παράταξή του στο ΝΛΜ, που θυσίασε τα ποσοστά του για να κρατήσει την ακροδεξιά μακριά από την εξουσία. Σε αντίθεση με τον Μακρόν και τους υπουργούς του, που απέκλειαν τη στήριξη σε υποψηφίους που προέρχονταν από την Ανυπότακτη Γαλλία (LFI) του αριστερού Ζαν-Λυκ Μελανσόν.
Όμως, η τρομοκρατία, οι εκβιασμοί και το ressentiment δεν ευνόησαν τα σχέδια του Μακρόν και το στοίχημά του δεν έπιασε. Ο Γάλλος πρόεδρος ήλπιζε πως η Εθνική Συσπείρωση, που στον β΄ γύρο ναι μεν έμεινε στη τρίτη θέση με 143 βουλευτές, αλλά ως αμιγές κόμμα παραμένει εκείνο με τους περισσότερους εκλεγμένους, θα ήταν ο νικητής των εκλογών, αλλά χωρίς αυτοδυναμία. Έτσι, πάλι μπροστά σε μία πρωτεύουσα Εθνική Συσπείρωση, ο Μακρόν θα έπεφτε πάλι στον ακροδεξιό κίνδυνο και θα είχε όλες τις πιθανότητες με το μέρος του, μην αφήνοντας στο ΝΛΜ άλλα ενδεχόμενα από το να στηρίξει τις δικές του επιλογές. Ή να απαρνηθεί τη δική του επιτυχία και να στηρίξει την προσωπική επιλογή Μακρόν και μια κυβέρνηση που αυτός θα είχε τον πρώτο λόγο στη συγκρότηση της. Ή να στηρίξει μια κυβέρνηση τεχνοκρατών και εθνικής σωτηρίας. Στην οποία βεβαίως θα είχε το πλεονέκτημα να μην εξαρτάται σε κάποια κρίσιμα νομοσχέδια, ιδίως για την εσωτερική ασφάλεια, τους εξοπλισμούς και τη μετανάστευση, από την Αριστερά, μιας και η Συσπείρωση ως πρώτη δύναμη στην Εθνοσυνέλευση θα τα στήριζε. Σήμερα και μπροστά στη διάτορη προειδοποίηση του Μελανσόν και των άλλων στελεχών του συνασπισμού να διορίσει πρωθυπουργό που θα προέρχεται από το Μέτωπο (όχι τον ίδιο) το μόνο που μπορεί να προσδοκά ο Γάλλος πρόεδρος είναι είτε να σχηματισθεί κυβέρνηση μειοψηφίας με ad hoc κοινοβουλευτικές συμφωνίες για να περάσουν τα κρίσιμα νομοθετήματα. Είτε να επιδιώξει με διάφορες παροχολογίες, να προκαλέσει μία καταστροφική διάσπαση στις γραμμές του Μετώπου, βασισμένος στις παραδοσιακές κι αναπόφευκτες οπορτουνιστικές τάσεις των Σοσιαλιστών. Γιατί ποιος μπορεί να αποκλείσει, ότι πχ ο Ραφαέλ Γκλυκσμάν που προς στιγμή είχε διστάσει αρχικά απέναντι στο ΝΛΚ και τώρα πάλι εκφράζει –μετριασμένη αισιοδοξία-δε θα ζυγίσει την προσωπική του φιλοδοξία σε μία πρόσκληση του Μακρόν και να σχηματίσει μία κεντρο-σοσιαλιστική συμμαχία -ίσως και ευρύτερης πνοής με τη συμμετοχή της γκωλικής δεξιάς. Η οποία δεξιά, έχοντας αντέξει το «εσωτερικό πραξικόπημα» της αυτομόλησης του Έρικ Σιοτί προς το RN της Λεπέν, προς ώρας, διατρανώνει πως δε θα συμμαχήσει ούτε με το Μέτωπο, ούτε με τον Μακρόν.
Πλέον, τα στρατόπεδα μέσα στην Εθνοσυνέλευση θα αποσαφηνισθούν μέσα στις επόμενες ημέρες και οι επιμέρους πολιτικές ομάδες θα μπορούσαν να τροποποιήσουν οριακά τις ισορροπίες δυνάμεων και στα τρία μεγάλα μπλοκ. Ιδίως μέσα στην αριστερά, όπου τα αποτελέσματα έχουν δημιουργήσει νέους συσχετισμούς δυνάμεων. Σε αντίθεση με τη Nupes του 2022, η La France Insoumise του Μελανσόν δεν είναι ο απόλυτος κύριος, καθώς η πλειοψηφία της εντός της συμμαχίας είναι μικρή, καθώς διατήρησε τους 75 βουλευτές. Ακολουθούν οι Σοσιαλιστές, που κατόρθωσαν να διπλασιάσουν τον αριθμό των βουλευτών τους με 65 έδρες. Άνοδο σημειώνουν και οι Οικολόγοι, με 33 εκλεγμένους αντιπροσώπους, ενώ οι κομμουνιστές υποχωρούν με 9 βουλευτές. Αλλά πέρα από τους εκλεγμένους αξιωματούχους του PCF, η ομάδα της Δημοκρατικής και της Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς θα μπορούσε να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο εάν στις τάξεις της προσχωρήσουν σε αυτούς βουλευτές που εξελέγησαν ως ανεξάρτητοι ή στις επιμέρους περιφέρειες και χαρακτηρίζονται ως «αριστεροί». Οι «αντιφρονούντες» βουλευτές του Νέου Λαϊκού Μετώπου ή της ανέντακτης αριστεράς φθάνουν τους 11, επιτρέποντας στην αριστερά να εκπροσωπείται από 193 βουλευτές στην Εθνοσυνέλευση στο τέλος του δεύτερου γύρου των βουλευτικών εκλογών. Πλέον, το μεγάλο στοίχημα της Αριστεράς, δεν είναι μόνον η αδιαμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία του, αλλά είναι να διατηρήσει αρραγές το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, απέναντι σε ενδεχόμενες διασπαστικές Σειρήνες από την πλευρά του μακρονικού στρατοπέδου για συμμετοχή σε μία ευρεία κυβερνητική συμμαχία.
Παρά τις θριαμβολογίες του Ατάλ, ότι ο προεδρικός συνασπισμός Ensemble άντεξε, είναι αδιαμφισβήτητο πως εκείνος είναι ο μεγάλος χαμένος στις βουλευτικές εκλογές: το προεδρικό στρατόπεδο χάνει 80 βουλευτές και θα εκπροσωπείται μόνο από 163 εκλεγμένους βουλευτές στην Εθνοσυνέλευση. Όμως χάρη στη γενναιοδωρία του Μετώπου, αλλά και των γκωλικών Ρεπουμπλικανών, για να μην περάσει η ακροδεξιά, η μακρονική Renaissance (99 βουλευτές, μείον 73 από τις προηγούμενες), οι Horizons του πρώην πρωθυπουργού Εντουάρ Φιλίπ (26 από 30) και οι Modem (33 από 48) κατάφεραν να διατηρήσουν τις ομάδες τους μέσα στην Εθνοσυνέλευση.
Εκείνη η παράταξη που δέχθηκε ένα κρύο ντους είναι αδιαμφισβήτητα η Εθνική Συσπείρωση. Πριν τον δεύτερο γύρο, ο Ζόρνταν Μπαρντελά ζήτησε από τους Γάλλους να του δώσουν τουλάχιστον 289 βουλευτές από το Εθνικό Συλλαλητήριο. Θα υπάρχουν μόνο 143, συμπεριλαμβανομένων 17 Ρεπουμπλικανών υποψηφίων που υποστηρίζονται από τον Έρικ Σιοτί. Βέβαια, το αποτέλεσμα τούτο δεν είναι αμελητέο -ιδίως εάν σκεφθεί κάποιος ότι οφείλεται αποκλειστικά στη δημιουργία του Μετώπου. Εάν οι παρατάξεις κατέρχονταν μόνες τους ίσως η εντυπωσιακή άνοδος της ακροδεξιάς να ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Αν θυμηθούμε πως το 2017, το RN είχε μόνο 8 βουλευτές και το 2022 είχε 89, με 126 βουλευτές του RN, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν είναι ουσιαστικά το πρώτο στην Εθνοσυνέλευση σε αριθμό εκλεγμένων βουλευτών.
Οι Ρεπουμπλικάνοι, που κατόρθωσαν να περιορίσουν τη ζημιά που τους προκάλεσε η διάσπαση του Σιοτί οι διαιρεμένοι εσωτερικά και ως προς τη στρατηγική, οι Ρεπουμπλικάνοι θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι στον Μακρόν για να στηρίξουν τις επιλογές του. Είτε στηρίζοντας ευρύτερη κυβέρνηση τεχνοκρατών, είτε συνεργαζόμενοι με το Ensemble προσθέτοντας τους 68 (μαζί με τους μεμονωμένους δεξιούς). Με τούτο το άθροισμα θα προηγούνται ως ομάδα του Μετώπου και θα έχουν τον πρώτο λόγο σε σχηματισμό κυβέρνησης σχετικής πλειοψηφίας με ad hoc κοινοβουλευτικές συνεργασίας. Άλλωστε ο αλήστου μνήμης και μισητός στα προάστια πρώην υπουργός Εσωτερικών Ζεράλντ Νταρμαμέν δηλώνει, μάλιστα μετά την επανεκλογή του χάρις στις ψήφους της Αριστεράς, πως «η χώρα είναι στα δεξιά. Πρέπει να κυβερνήσουμε δεξιά».
Στην πολιτική αναγωγή της φιλοσοφικής ερμηνείας τριλήμματος του Μινχάουζεν, ο Μακρόν που επιδιώκει να διατηρήσει την εξουσία, επιστρατεύει και φαίνεται να έχει εξαντλήσει όλες τις λογικές ad infinitum (να τον ψηφίζουν εσαεί ενάντια στην ακροδεξιά) ή ad regressum (να δεχθούν να τον στηρίξουν για να κυβερνήσει πάλι) στρατηγικές του, καταφεύγοντας στην πιο ανορθολογική και ίσως αμοραλιστική «δογματική» επιλογή, της περαιτέρω στροφής στα δεξιά. Από την επαύριο του β΄ γύρου ο Μακρόν θα αρχίσει να ξανατραβά τα μαλλιά του για να ξεκολλήσει από το τέλμα, στο οποίο μόνος του οδηγήθηκε. Κυρίως δε θα προσπαθήσει να δυναμιτίσει την αλλαγή που χρειάζεται η χώρα να πολεμήσει πάση θυσία την προοδευτική πλειοψηφία και να συνεχίσει στρέφοντας όλο και περισσότερο στα δεξιά το αντίστοιχο άκρο του «κέντρου» του.
