Αν κανείς παρακολουθήσει τις επερχόμενες εκλογές στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ μέσα από τα συστημικά ΜΜΕ θα παρατηρήσει κατά βάση μία πασαρέλα υποψηφίων. Αν κοιτάξει λίγο πιο βαθιά από την επιφάνεια θα διαπιστώσει ότι η εκλογή του επομένου προέδρου του ΚΙΝΑΛ δεν αφορά μόνο τα εσωτερικά του εν λόγω κόμματος ή τα εσωτερικά ζητήματα της χώρας αλλά όπως συμβαίνει ιδίως σε κόμματα όπως η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ (αν και όχι μόνο σε αυτά) αποτελεί άμεση συνάρτηση της διεθνούς θέσης του Ελληνισμού, τόσο γενικώς όσο και ιδίως στο πλαίσιο του εξελισσόμενου, παγκοσμίου πολέμου. Το γράφουμε ξανά για να καταστεί κατανοητό: το ποια-ος θα εκλεγεί πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ σχετίζεται πρώτα και κύρια με το ποιος θα είναι ένας εκ των βασικών υποψηφίων πρωθυπουργών εν μέσω παγκοσμίου πολέμου.
Το γεγονός ότι ο όποιος επόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα είναι εν δυνάμει «πρωθυπουργίσιμος» προκύπτει από το γεγονός ότι η ΝΔ έχει εισέλθει σε πορεία σταθερής φθοράς, η έκταση της οποίας δεν είναι δυνατό να προβλεφθεί. Δεν είναι απίθανο όμως ο συνδυασμός ακρίβειας, διαφθοράς, εσωτερικής οικονομικής κρίσης και διεθνών εξελίξεων να φτάσει τη μητσοτακική δεξιά σε καταστάσεις μνημονικής κατάρρευσης παρόμοιες με αυτές που έζησε η ΝΔ το 2012 και κατόπιν κατά το δημοψήφισμα του 2015. Δεν είναι το μείζον εδώ να αναλύσουμε γιατί η ΝΔ έχει εισέλθει σε αυτήν την πορεία φθοράς: το σημαντικό είναι ότι παρόλη τη μιντιακή προσπάθεια, η ΝΔ δε δείχνει ικανή να ανακάμψει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ωστόσο έχει αποδειχτεί (όπως ήταν και αναμενόμενο)«θησαυρός» για τους πραγματικούς κυριάρχους της πατρίδας μας, δηλαδή για τις ΗΠΑ και για την ολιγαρχία. Εν μέσω παγκοσμίου πολέμου έχει υποτάξει κάθε έννοια εθνικού συμφέροντος, σε αυτά των ΗΠΑ χωρίς μάλιστα να ξεσηκώνονται (ακόμα) μεγάλες αντιδράσεις. Καθώς λοιπόν οι μέρες του Μητσοτάκη δείχνουν μετρημένες, το σύστημα εξουσίας χρειάζεται όχι απλώς έναν διάδοχό του αλλά έναν σχεδόν πανομοιότυπο αντίστοιχο πολιτικό από την άλλη πλευρά και φυσικά ένα κατάλληλο εκλογικό όχημα. Ο λόγος δε συνίσταται μόνο στη διατήρηση της συνήθους θέσης υποτέλειας της Ελλάδας ως προς τις ΗΠΑ και ο ληστρικός πλουτισμός της ολιγαρχίας. Είναι ότι καθώς ο πόλεμος οξύνεται οι χώρες που για διαφορετικούς λόγους είναι χρήσιμες και κρίσιμες ως προς τη διεξαγωγή του πρέπει μα κυβερνώνται από πολιτικούς οι οποίοι δε θα διανοούνται καν να συζητήσουν ή να διαπραγματευτούν τις αμερικανικές επιθυμίες.
Για να καταλάβουμε πόσο σημαντικά είναι τα παραπάνω αρκεί να σκεφτούμε μόνο τα τελευταία: η Ελλάδα μαζί με μια σειρά κρατών-μελών του ΝΑΤΟ ανέλαβε έναντι της Ουκρανίας στην τελευταία νατοϊκή σύνοδο μια σειρά νέων υποχρεώσεων αλλά αυτήν τη φορά υπό τη μορφή διεθνούς συμφωνίας. Μάλιστα διακήρυξε μαζί με τα υπόλοιπα κράτη- μέλη ότι η Ουκρανία βρίσκεται σε «μη αναστρέψιμο» δρόμο προς την ένταξη στο ΝΑΤΟ, κάτι που αν συμβεί θα σημάνει μάλλον τον μη αναστρέψιμο δρόμο προς την πυρηνική καταστροφή. Επιπλέον (και αυτό είναι το κυριότερο), το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης εντάσσεται και δια διακρατικών συμφωνιών σε μια ενότητα λιμανιών κρατών- μελών του ΝΑΤΟ που έχουν ως κοινή αποστολή αφενός τη διαρκή και γρήγορη αποστολή οπλισμού στις ουκρανικές δυνάμεις, αφετέρου να στηρίξουν ενεργά το μελλοντικό, πιθανό, άμεσο νατοϊκό μέτωπο έναντι της Ρωσίας αν ο πόλεμος κλιμακωθεί περαιτέρω, μετά την αποστολή F-16 στην Ουκρανία και μετά τη διακήρυξη-συμφωνία (;) της Πολωνίας να καταρρίπτει από το δικό της έδαφος ρωσικούς πυραύλους πάνω από την Ουκρανία. Το όνειρο Ζελένσκι-γερακιών της Ουάσιγκτον για εφιαλτική επέκταση του πολέμου έρχεται ολοένα πιο κοντά και η Ελλάδα θα βρεθεί στους βασικούς εμπλεκομένους σε μια τέτοια προοπτική. Πέραν του τι θα σημάνει αυτό σε επίπεδο γιγάντιας καταστροφής ελληνικών εδαφών, σημαίνει και δύο ακόμα πράγματα: το πρώτο είναι ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις εγκαταλείπουν σχεδόν τελείως στην πραγματικότητα την αποτροπή της Τουρκίας και προσανατολίζονται πλήρως προς τη Ρωσία. Το δεύτερο είναι ότι αν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις για οποιονδήποτε λόγο βρεθούν σε δύσκολη θέση ως προς την υπεράσπιση κρίσιμων υποδομών (βλ. Αλεξανδρούπολη) θα κληθεί ο κοντινότερος νατοϊκός σύμμαχος να «συνδράμει», δηλαδή η Τουρκία, με ό,τι αυτό μπορεί να σημάνει.
Το σύστημα εξουσίας λοιπόν απαιτεί ένα υποτιθέμενο κεντροαριστερό κόμμα, του οποίου ο βασικός προσδιοριστικός παράγοντας θα είναι ο απόλυτος έλεγχος από τις ΗΠΑ, είτε για να αποτελέσει εκλογικό σύμμαχο της ΝΔ, είτε ταυτόσημο (τουλάχιστον στα μείζονα) με τη ΝΔ αντικαταστάτη της. Θα πρέπει ο επόμενος πρωθυπουργός να είναι τόσο εθελόδουλος όσο είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Για να πετύχει αυτό το σχέδιο χρειάζονται ταυτόχρονες εξελίξεις σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Εκεί εντάσσονται τα εσωκομματικά γεγονότα μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ έχει χάσει τουλάχιστον από το 2010-2012 (στην πραγματικότητα από παλιότερα) την κυρίαρχη παλαιότερα σοσιαλιστική πτέρυγά του. Επίσης όλες και όλοι γνωρίζουν ότι όσο το ΠΑΣΟΚ κατ’ ελάχιστον δεν θεραπεύει το ρήγμα του 2010-2012 δε θα δει ποτέ μια νέα πολιτική ηγεμονία του, όποιον και αν κάνει πρόεδρο. Το ξέρουν όλες και όλοι. Άρα τα όσα γίνονται σήμερα στο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ δεν έχουν να κάνουν με το τι ικανότητες έχει ο νυν πρόεδρός του.
Το ζήτημα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, παρά την τεράστια φθορά και παρακμή του, δεν έπαψε ως κόμμα να είναι υπαρκτό και λαϊκό. Η διατήρηση κομματικών δομών και η παρουσία μιας ορισμένης λαϊκότητας στις τάξεις του σημαίνουν ότι υπό όρους (όρους οι οποίοι είναι δύσκολο σήμερα να εκπληρωθούν) μπορεί να αποκτήσει εκ νέου μια εκδοχή αριστερής πτέρυγας και άρα να καταστεί απρόβλεπτο μέχρι κάποιο βαθμό. Υπό άλλες συνθήκες (δεκαετίας ’90 ή αρχών 2000) κάτι τέτοιο δε θα ήταν καθόλου ενοχλητικό για τις ΗΠΑ. Σήμερα είναι αδιανόητο.
Έχει σημασία να δει κανείς ποιο είναι λοιπόν το πραγματικό πρόβλημα με τον νυν πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να κατανοήσουμε πώς διατάσσονται οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, ασχέτως του κομματικού χώρου καθενός. Το ζήτημα με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ συνίσταται στο ότι είναι ευρωπαϊστής και όχι μαριονέτα των ΗΠΑ (τουλάχιστον με βάση όσα μπορούμε να αντιληφθούμε από τη δημόσια παρουσία του και από τα κατά καιρούς λεγόμενά του). Δεν ανήκει στην ανδρεϊκή ή ακόμα περισσότερο εαμική αντί-ιμπεριαλιστική παράδοση αλλά μάλλον στην παράδοση εκείνου του τμήματος του κέντρου που προσέγγιζε με καχυποψία το ρόλο της Ουάσιγκτον στα ελληνικά πράγματα χωρίς να συγκρούεται διαρκώς μαζί της μετωπικώς (μιλάμε για τμήμα του κέντρου διότι υπήρχε και ένα άλλο μέρος του κέντρου που ήταν πιο φιλοαμερικανικό και από εκδοχές ακόμα της δεξιάς). Βεβαίως, ο ευρωπαϊσμός του τον οδηγεί προς την Ουάσιγκτον στο πλαίσιο του πολέμου στην Ουκρανία (κατάσταση η οποία περιέχει μια σειρά από αντιφάσεις) αλλά αυτό δεν είναι ούτε αρκετό, ούτε αρεστό από τις ΗΠΑ. Η ύπαρξη μιας εκδοχής εθνοκεντρικού/ πατριωτικού λόγου στην παρουσία του γεννά για τις ΗΠΑ τον κίνδυνο να αποδειχτεί όχι δεδομένος στη νέα φάση του πολέμου, η οποία θα προκαλέσει άδικο, αχρείαστο, αντιπατριωτικό, εθνικώς επιζήμιο πόνο στον Ελληνισμό.
Επιπλέον, με επίκεντρο τις υποκλοπές, μέσα σε ένα κόμμα και σε μια κοινοβουλευτική ομάδα ελεγχόμενη όπως αποδείχτηκε όχι από τον ίδιο αλλά από το σύστημα εξουσίας (ή και από το Μαξίμου πιο συγκεκριμένα) προσπάθησε να κάψει το σενάριο του ΚΙΝΑΛ- μπαλαντέρ της δεξιάς (ίσως και γιατί αντιλαμβάνεται ότι μια νέα συγκυβέρνηση ΝΔ- ΚΙΝΑΛ θα ωθήσει το τελευταίο στην εξαφάνιση, όπως σχεδόν έκανε και την προηγούμενη φορά). Παραλλήλως δε, διατήρησε την κομματικότητά του, κάτι το οποίο επίσης δεν είναι αρεστό στο σύστημα εξουσίας. Οι εσωτερικές εξελίξεις λοιπόν στο ΠΑΣΟΚ ή για να είμαστε ακριβέστεροι και στο ΠΑΣΟΚ δεν έχουν να κάνουν με τις ικανότητες καθενός (μπορεί να γίνει μεγάλη συζήτηση και για το τι σημαίνει ο όρος ικανότητα στην πολιτική και για το ποιες οι ικανότητες είναι καθενός) αλλά πρωτίστως με τον βαθμό ελέγχου της εσωτερικής πολιτικής ζωής από τις ΗΠΑ και την ολιγαρχία.
Δε θάβονται όλα τα υπόλοιπα κάτω από τη σχέση με τις ΗΠΑ φυσικά. Έχει διαφορά να είναι κανείς σοσιαλιστής, σοσιαλδημοκράτης, νεοφιλελεύθερος, λαϊκή δεξιά ή οτιδήποτε άλλο. Επανά-νοηματοδοτούνται όμως μέσα από αυτήν τη συνθήκη του παγκοσμίου πολέμου, η οποία ούτως ή άλλως θα δεσπόζει για τα επόμενα χρόνια. Καλό είναι να ξέρουμε τι γίνεται και γιατί μέσα στα κόμματα της χώρας.
