Γιατί να πυροβόλησε ο 20χρονος τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ; Αποφεύγουμε ακόμα πιο δύσκολες ερωτήσεις περί των αστοχιών των μυστικών υπηρεσιών, των όπλων που χρησιμοποιήθηκαν και λοιπών σκοτεινών λεπτομερειών. Τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ ωστόσο και κυρίως αυτά που είναι πιο θετικά προς τους Δημοκρατικούς ή για να το λέμε έτσι όπως είναι του αντί-Τραμπ στρατοπέδου αναρωτιούνται εδώ και μέρες τι να παρακίνησε τον 20χρονο ώστε να πυροβολήσει τον Τραμπ.
Τι άραγε; Μήπως είχαν κτηματικές διαφορές; Μήπως κάποια ερωτική αντιζηλία για την Μελάνια ή για οποιαδήποτε άλλη από τις περιπέτειες του πρώην προέδρου; Μην τυχόν και του είχε πουλήσει κάποιο «πέτσινο» πτυχίο το πανεπιστήμιο του Τραμπ; Ή μήπως ήταν serial killer που απέτυχε στον πρώτο του στόχο και μας άφησε νωρίς;
Οι ερωτήσεις θυμίζουν το αντίστοιχο, γνωστό, «εύστοχο» δίπολο: αν ένας ισλαμιστής με ένα τουφέκι σκοτώσει 20-30 Αμερικανούς είναι τρομοκράτης εμπνεόμενος από το Ισλαμικό Κράτος ή και του Ισλαμικού Κράτους. Αν ένας λευκός χριστιανός κάνει το ίδιο θα είναι προφανώς παρανοϊκός. Αν ο 20χρονος πυροβολούσε τον Μπάιντεν θα ήταν τραμπικό δημιούργημα. Τώρα το ψάχνουμε ακόμα.
Τι ήθελε λοιπόν ο 20χρονος; Προφανώς για να πυροβολήσει τον Τραμπ στο κεφάλι, επεδίωκε να τον σκοτώσει. Και ποια είναι η πιο προφανής αιτία για αυτήν του την πράξη; Η πολιτική παρουσία του Τραμπ. Δεν μας είναι γνωστό (και είναι πολύ πιθανό να μη μάθουμε ποτέ) αν τον στρατολόγησαν κάποιες υπηρεσίες εν γνώσει του ιδίου ή εν αγνοία του. Δεν ξέρουμε αν έδρασε μόνος του τη συγκεκριμένη ημέρα ή σε συνεργασία με άλλους. Δε γνωρίζουμε αν ήταν ρεπουμπλικάνος, δημοκρατικός ή κάτι ενδιάμεσο και δε θα μας έκανε εντύπωση ακόμα και αν κυκλοφορήσει ότι βρισκόταν υπό την επήρεια πειράματος «ελέγχου του νου». Έχουν γίνει τόσες πολιτικές δολοφονίες στις ΗΠΑ ώστε έχουμε ακούσει κάθε πιθανή και απίθανη θεωρία. Στο βαθμό ωστόσο που αυτός πυροβόλησε τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ όπως όλα δείχνουν, η πράξη του είναι μια πολιτική πράξη. Τα αντί-Τραμπ ΜΜΕ στις ΗΠΑ δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι έπαιξαν το παιχνίδι του δικού τους λαϊκισμού (για να χρησιμοποιήσουμε μια αγαπημένη τους λέξη) σχεδόν «πετυχημένα». Αν ο Τραμπ εφόσον μπει στο Λευκό Οίκο δεν θα ξαναβγεί όπως συνέβη και με τον Χίτλερ, αν ο Τραμπ είναι η ενσάρκωση του κακού, τότε γιατί είναι παράλογο να τον σταματήσει κάποιος και με σφαίρες; Ή για να είμαστε ακριβέστεροι, γιατί δεν είναι υποχρέωση όχι μόνο ενός αλλά περισσοτέρων να τον σταματήσουν ακόμα και έτσι;
Για όσους καταλαβαίνουν τι γίνεται, ο Τραμπ δεν είναι αντισυστημικός σε τίποτα. Αρκεί να δει κανείς ιδίως τους τωρινούς του χρηματοδότες για να καταλάβει ότι τα λόμπι που συνωθούνται πίσω του ανήκουν όλα στο πολύ μεγάλο κεφάλαιο και στη σιωνιστική πλευρά. Ωστόσο για διαφόρους λόγους που έχουμε προσεγγίσει και σε άλλα μας κείμενα, με σημαντικότερο σήμερα τον πόλεμο με τη Ρωσία, δεν είναι επιθυμητός από ένα σημαντικό μέρος του βαθέος κράτους των ΗΠΑ. Εξ ου και η καμπάνια εναντίον του δεν ήταν μόνο μια καμπάνια πολιτικής ήττας του αλλά αποτροπής του από το να ορκιστεί πρόεδρος των ΗΠΑ με κάθε τρόπο. Οι σφαίρες εναντίον του με αυτό το κίνητρο (τουλάχιστον με βάση όσα γνωρίζουμε και μπορούμε να υποθέσουμε) έπεσαν. Η προσπάθεια έγερσης υποψιών ως προς τα πολιτικά κίνητρα προδίδει την ενοχή ενός μέρους του συστήματος εξουσίας μέσα στις ΗΠΑ και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο τόσο μέσα στις ΗΠΑ, όσο και γενικώς.
Επειδή όμως η εκστρατεία υπόρρητης από-πολιτικοποίησης της απόπειρας δολοφονίας δεν πήγε πολύ καλά επιστρατεύτηκε από χθες και ένα ακόμα σενάριο, πιο «ενωτικό» για το εσωτερικό των ΗΠΑ αυτήν τη φορά: το Ιράν. Ναι, είναι γεγονός ότι οι σεναριογράφοι του συστήματος εξουσίας των ΗΠΑ δεν είναι ούτε οι πλέον ευφάνταστοι, ούτε οι πλέον σοβαροί. Ωστόσο το Ιράν «κουμπώνει» άψογα με την ατζέντα των διακομματικών «γερακιών». Είναι εντυπωσιακό ότι ακόμα και ως προς τη Ρωσία, το «δικομματικό κόμμα» του πολέμου μέσα στις ΗΠΑ μπορεί να εμφανίζει ορισμένες ρωγμές, για τις οποίες βεβαίως είναι πολύ πιθανό ότι θα βρεθεί τρόπος να κλείσουν ακόμα και με προβοκάτσιες πριν από τις εκλογές του Νοεμβρίου. Για το Ιράν και το Ισραήλ όμως τα πράγματα είναι μονολιθικά: το Ιράν ως βασικός πυλώνας της αντίστασης στον σιωνισμό πρέπει να καταστραφεί. Όπως μάλιστα ένας ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής έσπευσε να δηλώσει, αν η θεωρία περί εμπλοκής του Ιράν στην απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ επιβεβαιωθεί έχουμε άνευ ετέρου κήρυξη πολέμου. Σε πόλεμο λοιπόν με το Ιράν με βάση κάποια «πηγή». Έχει ξαναγίνει και με το Ιράκ, οπότε είναι γνωστός ο τρόπος.
Σε αυτό το πλαίσιο ο Τραμπ επέλεξε για αντιπρόεδρό του έναν πούρο σιωνιστή. Ο αντιπρόεδρός του τάζει όχι επιφανειακά πλήγματα στο Ιράν αλλά μια γερή «μπουνιά στο πρόσωπο», σε άψογη καουμπόικη ιδιόλεκτο. Η φαντασίωση της δύναμης παραμένει ισχυρή ακόμα και όταν κινδυνεύεις στην πράξη να κόψεις τα δάχτυλά σου από τη γροθιά που θα ρίξεις. Θα έχουμε πολλά να γράψουμε στο μέλλον για τον υποψήφιο αντιπρόεδρο του Τραμπ. Αυτό που φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση είναι ότι τα σιωνιστικά λόμπι έχουν επενδύσει πολλά στον Τραμπ ή για να είμαστε ακριβείς και στον Τραμπ. Δεν είναι ότι δεν τους κάνει τη δουλειά ο δηλωμένος σιωνιστής Μπάιντεν. Ούτε είναι ότι εμπιστεύονται απαραιτήτως περισσότερο τον συχνά ανερμάτιστο Τραμπ σε σχέση με τον Μπάιντεν. Είναι ότι όσο η αμερικανική κοινωνία και ιδίως η νεολαία απορρίπτει το σύστημα εξουσίας του πολέμου και των ανισοτήτων, όσο οι ήττες στα πεδία των μαχών πολλαπλασιάζονται, τόσο πιο ασφυκτικές προσπάθειες ελέγχου όλων των πολιτικών δυνάμεων καταβάλλονται ως προς κάθε πτυχή της πολιτικής τους. Ο Τραμπ δίνει εξετάσεις στα σιωνιστικά λόμπι προκειμένου να συνεχίσει να παίρνει τα λεφτά τους. Ένας νέος ηλικιακώς, πολεμοκάπηλος αντιπρόεδρος μπορεί να του εξασφαλίζει ακόμα καλύτερο βαθμό. Ε, κι αν έλεγε καμιά βαριά κουβέντα στο παρελθόν για τον Τραμπ, «ψωμί κι αλάτι».
