Υπάρχουν στο ζωικό βασίλειο πολλά είδη τα οποία είναι δηλητηριώδη. Συχνά, αυτά τα οποία επιδεικνύουν έντονα χρωματικά μοτίβα, συνήθως κίτρινου και μαύρου και μπλε, δεν είναι δηλητηριώδη επειδή παράγουν τοξίνες τα ίδια (όπως πχ τα φίδια ή οι αράχνες) αλλά επειδή είναι σε θέση να καταναλώνουν άλλα δηλητηριώδη είδη, στων οποίων την τοξίνη έχουν ανοσία. Αποθηκεύοντας το δηλητήριο στο δέρμα και στα όργανά τους, γίνονται ένας πολύ επικίνδυνος μεζές, κάτι που το δηλώνουν με τα χρώματά τους.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά λόγω της υποψηφιότητας Διαμαντοπούλου, δεδομένου ότι η ίδια πλασάρει για τον εαυτό της (όπως οι περισσότεροι νεοφιλελεύθεροι) ένα προφίλ κεντρώο και δυσανεκτικό τάχαμου στην πολιτική τοξικότητα. Η τοξικότητα είναι μια πρόσφατη και πολύ πετυχημένη προσθήκη στο λεξικό του κυρίαρχου λόγου. Ότι δεν μας αρέσει επειδή μας στριμώχνει, είναι τοξικό. Ο τρόπος που λειτουργεί είναι ακριβώς ο ίδιος με τον τρόπο που ο γυμνοσάλιαγκας κάνει τον εαυτό του μη φαγώσιμο.
Ειδικά οι θαλάσσιοι γυμνοσάλιαγκες της οικογένειας των γυμνοβράγχιων αποκτούν την τοξικότητά τους καταναλώνοντας τοξικές ανεμώνες, έχοντας αναπτύξει ανοσία στο δηλητήριό τους και επιδεικνύοντας την κλεμμένη αυτή τοξικότητα παντού με δυνατά χρώματα.
Έτσι είναι και η άρχουσα τάξη μας· κατηγορεί τους πάντες για τοξικό λόγο σκορπίζοντας δεξιά αριστερά αντίστοιχες κατηγορίες που στο βάθος δεν είναι παρά προειδοποίηση, «μην με ακουμπάς, είμαι δηλητηριώδες είδος». Έχοντας σκάσει στο δηλητηριώδες φαγητό της ρεμούλας, της εκμετάλλευσης, της καταστολής, της διαστροφής της πραγματικότητας, της υπεράσπισης ενός δηλητηριώδους και δυσώδους καθεστώτος, μιλώντας την πιο ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε ποτέ, έχουν την γυμνή ικανότητα να μπορούν επιδεικτικά να κατηγορούν τους άλλους για την δηλητηριώδη («τοξική») τους πολιτική.
Ωραίο ζωάκι φαίνεται να είναι ο γυμνοβράγχιος. Η όποια ομορφιά του όμως είναι αποτέλεσμα της σιχαμερής ιδιότητας του γυμνοσάλιαγκα να έχει έναν πολύ ανθεκτικό εντερικό σωλήνα.
—-
*Το κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από τη σελίδα του Δημήτρη Λένη στο Facebook.
