Ως κάποια που τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία στις γάτες, περισσότερο από τους σκύλους ή τους ανθρώπους, νιώθω ευγνώμων προς την Αμερικανίδα τουρίστρια που βούτηξε στο λιμάνι των Σπετσών για να βγάλει ένα γατάκι που κινδύνευε να πνιγεί. Η τρισχαριτωμένη «Σπέτσι» όπως την ονόμασε η σωτήρας και νέα της πλέον ιδιοκτήτρια δεν αφέθηκε στην τύχη της, ούτε στο νερό, ούτε στην Ελλάδα γενικώς. Ρεπορτάζ αναφέρουν πως ταξιδεύει ήδη στην Αμερική, την χώρα της ελευθερίας και της αφθονίας, και πως έχει αποκτήσει και δική της σελίδα στο Instagram, όπου μπορείτε να τη χαζέψετε στεγνή και σε νέα πατρίδα.
Δυστυχώς όμως, το συμβάν δεν έληξε αισίως για όλους. Ο νεαρός λιμενικός που ήταν παρών δέχθηκε επικρίσεις γιατί συμβούλεψε την τουρίστρια να μην μπει στο νερό για λόγους ασφαλείας. Προσωπικά η αποστασιοποίηση του ένστολου δεν με εκπλήσσει. Ό,τι και να είχε κάνει, και να είχε πετάξει τις αρβύλες του για να βουτήξει ο ίδιος στο νερό δηλαδή, δεν νομίζω πως θα είχε σώσει την τιμή του σώματος. Γνωρίζουμε ότι οι λιμενικοί δεν βουτάνε στις θάλασσες για να σώζουν γατάκια, αλλά ούτε καν ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπων που είναι γνωστοί και ως πρόσφυγες. Πέρυσι μάλιστα στα ανοιχτά της Πύλου, πνίγηκαν περίπου πεντακόσιοι άνθρωποι, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, γιατί το λιμενικό ρυμούλκησε το σαπιοκάραβό τους προς τα ανοιχτά και όχι προς κάποιο ασφαλές λιμάνι. Οι μαρτυρίες για την ανείπωτη αυτή τραγωδία, όπως εξάλλου και οι μαρτυρίες της προ μηνός έρευνας του BBC πως εδώ και τρία χρόνια το Λιμενικό πετάει μετανάστες στη θάλασσα για να πεθάνουν, έχουν κάνει τα επίσημα πολιτικά αυτιά της χώρας μας να ιδρώσουν λιγότερο και από ό,τι αν άκουγαν νιαούρισμα.
Οι θάλασσές μας είναι εδώ και χρόνια ένα μεγάλο νεκροταφείο. Παρόλα αυτά, η αίσια κατάληξη της περιπέτειας της Σπέτσι με γεμίζει αισιοδοξία. Στο μέλλον, σκέφτομαι πως θα μπορούσαμε να σώζουμε εκτός από γατάκια και πρόσφυγες, φτάνει να γίνουν έξυπνες επιχειρηματικές επενδύσεις στον τομέα του τουρισμού. Όπως για παράδειγμα, ευνοϊκά οικονομικά πακέτα με την συνεργασία ελληνικού κράτους και μεγάλων τουριστικών γραφείων για φιλόζωους και φιλάνθρωπους τουρίστες με κολυμβητικές ικανότητες. Το Λιμενικό θα τους συνοδεύει στα υδάτινα σύνορα της χώρας μας με ειδικά εξοπλισμένα κρουαζιερόπλοια, προκειμένου να βουτάνε στο νερό για να σώζουν πρόσφυγες από επαναπροωθήσεις. Ένα τηλεοπτικό ριάλιτι σόου ίσως απέδιδε επιπλέον έσοδα, προσδίδοντας σασπένς στο θέαμα. Πολύ απλά, ο λιμενικός θα σπρώχνει, ο τουρίστας θα κολυμπά, εμείς θα ψηφίζουμε με sms ποιος πρόσφυγας αξίζει να ζήσει. Οι επιζήσαντες θα μεταφέρονται στις χώρες των τουριστών, αντί να στοιβάζονται στα εγχώρια στρατόπεδα συγκέντρωσης μαζί με περιττώματα, και θα αποκτούν δικές τους σελίδες στο Instagram, κρατώντας τα λογότυπα των τουριστικών γραφείων και εταιρειών παραγωγής και streaming.
Μια άλλη φυσικά ιδέα θα ήταν οι εταιρείες να πληρώνουν Έλληνες ή μετανάστες εποχιακούς εργάτες για να βουτάνε εκείνοι στο νερό, ενδιάμεσα του σερβιρίσματος μοχίτο σε Αμερικανούς τουρίστες πολυτελείας. Με κάθε πρόσφυγα που θα σώζουν θα έρχεται και ένα μπόνους. Αν ο πρόσφυγας έχει μαζί του το γατάκι του, μπόνους συν άδεια την Κυριακή.
Κρίνοντας από την ανταπόκριση του κοινού στην περιπέτεια της Σπέτσι που έγινε viral μέσα σε μερικές ώρες, θεωρώ πως τέτοιες πρωτοβουλίες θα γίνονταν δεκτές με ενθουσιασμό, και όχι μόνο από φιλοζωικές οργανώσεις. Παρόλα αυτά, αναγνωρίζω πως η πραγματικότητα είναι περίπλοκη. Ένας άνθρωπος δεν είναι γάτα να τον μαζεύεις απ’ το νερό όταν πνίγεται, πόσο μάλλον να τον αφήνεις να περνάει σύνορα μόλις μια μέρα μετά.
Ό,τι και να γίνει όμως, θα νιώθω πάντα ευγνώμων προς την τουρίστρια από την Αμερική. Ελπίζω μόνο να μην πει στην Σπέτσι πόσο φτηνά την γλύτωσε που δεν ήταν άνθρωπος από τη λάθος χώρα στα ανοιχτά της Πύλου, της Λέσβου, της Χίου, ή στα βαθιά του Έβρου. Δεν χρειάζεται ένα αθώο πλασματάκι να ξέρει όσα έχουμε θάψει εμείς στον βυθό.
