Στις 26 Ιουλίου του 1994, τριάντα χρόνια πριν, ο πρόσφατα βραβευμένος με Πούλιτζερ φωτορεπόρτερ Κέβιν Κάρτερ δίνει τέλος στη ζωή του ενώ βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του.
Γεννημένος στο Γιοχάνεσμπουργκ το 1960, ο Κέβιν Κάρτερ έγινε φωτορεπόρτερ επειδή ένιωθε ότι έπρεπε να καταγράψει την εγκληματική μεταχείριση όχι μόνο των μαύρων από τους λευκούς αλλά και μεταξύ των μαύρων εθνοτικών ομάδων, όπως αυτή μεταξύ των Xhosas και των Zulus. Έτσι, έγινε μέλος μιας τολμηρής ομάδας φωτογράφων γνωστών ως Bang-Bang Club, οι οποίοι κατέγραψαν τις βαρβαρότητες του απαρτχάιντ.
Ο ίδιος ο Κάρτερ ήταν ήδη γνωστός ως ο φωτογράφος που έφερε στο φως τις δημόσιες βασανιστικές εκτελέσεις συνεργατών του απαρτχάιντ, του φριχτού «necklacing», όπου ένα λάστιχο αυτοκινήτου ποτισμένο με βενζίνη τοποθετούνταν γύρω από τον λαιμό του θύματος στο οποίο αμέσως μετά οι «δήμιοι» έβαζαν φωτιά, με αποτέλεσμα το θύμα να πεθαίνει μαρτυρικά ενώ καίγεται ζωντανό.
Είναι, επίσης, ο φωτογράφος που με τον φακό του αιχμαλώτισε μια από τις πιο εμβληματικές και ταυτόχρονα, αποτρόπαιες εικόνες του 20ου αιώνα ενόσω κάλυπτε τον εμφύλιο πόλεμο και τον λιμό στο Σουδάν.
Πρόκειται για την πασίγνωστη φωτογραφία του «το κορίτσι και το αρπακτικό», όπου απεικονίζεται ένα σκελετωμένο από την πείνα, ετοιμοθάνατο μικρό παιδί που, εξαντλημένο και ανήμπορο να περπατήσει, έχει κουλουριαστεί στη μέση ενός χωραφιού ενώ ακριβώς πίσω του παραμονεύει ένας γύπας για να του χυμήξει και πιθανώς, να το κατασπαράξει.
Δεν ήταν, φυσικά, η μόνη φωτογραφία του Κέβιν Κάρτερ που έδειχνε τη φρίκη του πολέμου και της πείνας στο Σουδάν, υπήρξε όμως εκείνη που διανεμήθηκε στον παγκόσμιο τύπο όσο καμία άλλη σε όλη τη δεκαετία του 1990.
Η φτώχια, ο λιμός και η εξαθλίωση της Νότιας Αφρικής έγιναν συνώνυμα με τη συγκεκριμένη φωτογραφία του Κάρτερ, ειδικά για τη Δύση. Έγινε εξώφυλλο, στόλισε φιλανθρωπικές καμπάνιες, έγινε σύμβολο πολιτικού ακτιβισμού και χάρισε στον Κάρτερ δόξα, φήμη αλλά και μια τεραστίου μεγέθους αμφισβήτηση για την ηθική του πυξίδα.
Ο ίδιος ο Κάρτερ είχε δει τον επιστήθιο φίλο και συνεργάτη του, Κεν Όστερμπρουκ να πεθαίνει στα χέρια του από τις σφαίρες της Εθνικής Ειρηνευτικής Δύναμης του Σουδάν κατά τη διάρκεια μιας ένοπλης σύγκρουσης με μέλη του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου στην πόλη Τοκόζα, την οποία κάλυπταν μαζί με άλλους δημοσιογράφους, μεταξύ των οποίων και ο Γκρεγκ Μαρίνοβιτς, που επίσης πυροβολήθηκε, αλλά επέζησε. Ήταν λίγες ημέρες πριν τις πρώτες εθνικές εκλογές στη Νότια Αφρική, τις οποίες κέρδισε ο Νέλσον Μαντέλα.
Οι φωτογραφίες με τους χτυπημένους του συντρόφους φωτορεπόρτερ έγιναν εξώφυλλο σχεδόν σε όλα τα περιοδικά και τις εφημερίδες του κόσμου. Ο Κάρτερ έμεινε χωρίς φιλμ την ώρα της συμπλοκής, αλλά είχε τραβήξει ήδη αρκετές φωτογραφίες για να σοκάρει ολόκληρο τον πλανήτη.
Αντίστοιχα, η φωτογραφία του με το κορίτσι και το αρπακτικό έμελλε να συγκλονίσει όσο λίγες την παγκόσμια κοινή γνώμη, που ψάχνοντας κάποιον για να του φορτώσει τις τύψεις της για τη φρίκη με την οποία ερχόταν για πρώτη φορά αντιμέτωπη, τα έβαλε με τον «αγγελιοφόρο» και όχι με τους πραγματικούς ιθύνοντες.
Ο Κάρτερ κατηγορήθηκε για «αισθητικοποίηση» του ανθρώπινου πόνου, για αδιαφορία και σκληρότητα απέναντι στο αποτρόπαιο σκηνικό που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια του, ότι επέλεξε να σηκώσει τη φωτογραφική του μηχανή και να πάρει την εικόνα -και τη δόξα- αντί να βοηθήσει το ετοιμοθάνατο παιδί, να το σώσει από τα νύχια του αρπακτικού. Οι ιστορίες που κυκλοφόρησαν για αυτή την εικόνα δημιούργησαν μια μυθολογία τόσο γύρω από την ίδια τη φωτογραφία όσο και γύρω από τον Κέβιν Κάρτερ.
Ο Κάρτερ, ωστόσο, επέλεξε να δώσει τη δική του αλήθεια απέναντι σε όλα αυτά τα «τζάνκις του πόνου», όπως έλεγε η Σόνταγκ, που τον κατηγορούσαν ανελέητα. Ανείπωτα τραυματισμένος ψυχικά από τη φρίκη και τις τραγωδίες που βίωσε, δίνει τέλος στη ζωή του σε ένα πάρκο το Γιοχάνεσμπουργκ στις 26 Ιουλίου του 1994, παίρνοντας όλες τις αλήθειες του μαζί του.
Ήταν μόλις 34 χρονών. Ένας πραγματικά σπουδαίος φωτογράφος και ρεπόρτερ, παθιασμένος με την τέχνη του και, κυρίως, παθιασμένος με την αλήθεια και την καταπολέμηση της αδικίας.
Μέσα από τις εμβληματικές του εικόνες, ο Κάρτερ έδειξε στον κόσμο ότι πρέπει να αναζητεί τις πραγματικές αιτίες της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της φρίκης του πολέμου, της φτώχιας και της εξαθλίωσης.
Μαζί με τους συντρόφους του στο Bang-Bang Club θα αποτελούν πάντα παραδείγματα δημοσιογράφων που ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και επέλεξαν να βρίσκονται στο επίκεντρο των εξελίξεων, πληρώνοντας ακριβά το τίμημα της αλήθειας.
