Το παλαιστινιακό σχέδιο εθνικής απελευθέρωσης επιδιώκει να νικήσει το αποικιακό σχέδιο στην Παλαιστίνη, να εργαστεί για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την εθνική ανεξαρτησία και να ανατρέψει το καθεστώς του Απαρτχάιντ και της εβραϊκής υπεροχή. Αυτό απαιτεί τη χρήση όλων των δυνατοτήτων για την επίτευξη αυτών των στόχων και την αντιμετώπιση των τρεχουσών προκλήσεων σε παλαιστινιακό, αραβικό και διεθνές επίπεδο. Πρέπει να διατηρήσουμε τη σταθερότητα της ιστορικής εθνικής πολιτικής θέσης και να κατανοήσουμε τις σημερινές διεθνείς αλλαγές που αμφισβητούν την αμερικανική ηγεμονία, η οποία μειώνεται λόγω της ανόδου νέων δυνάμεων που αγωνίζονται για έναν πιο δίκαιο κόσμο.

Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους πυροδοτώντας διάφορες συγκρούσεις και πολέμους, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των στρατιωτικών και χρηματοοικονομικών βιομηχανικών συγκροτημάτων τους εν μέσω φθίνουσας οικονομικής τους κατάστασης. Αυτό περιλαμβάνει την αντιπαράθεση με την Κίνα και τη Ρωσία, ακόμη και στην περιοχή μας, παρά τη λεκτική υποστήριξη της λύσης δύο κρατών.

Σήμερα, η περιοχή, ίσως και ευρύτερα, βρίσκεται στο χείλος μιας έκρηξης. Οι εντάσεις και οι απειλές είναι αμοιβαίες και είναι παράλογο να περιμένει κανείς να αγνοήσει ένα οδυνηρό χτύπημα για διάφορους λόγους. Το παγκόσμιο σιωνιστικό κίνημα, με τα συστατικά του και τα αποικιακά καθεστώτα, έχει κλιμακώσει την κατάσταση σε σημείο όπου η διαμεσολάβηση ή η υπέρβαση των προκλήσεων φαίνεται δύσκολη. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει είτε στην έκρηξη της περιοχής είτε σε μια σημαντική συμφωνία βασισμένη σε διαπραγματεύσεις για τη διατήρηση της σταθερότητας. Οι επόμενες ημέρες ή ώρες μπορεί να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση.

Η ήττα και η διάλυση του αποικιακού σχεδίου είναι απαραίτητη, καθώς τα συστατικά του δεν είναι εταίροι στην ειρήνη. Οι κοινωνίες τους κλίνουν όλο και περισσότερο προς τη ρατσιστική δεξιά, παρά τις εσωτερικές κρίσεις, και δεν επιδιώκουν συνεργασία για την περιφερειακή σταθερότητα. Το να φανταστεί κανείς μια πολιτική διευθέτηση με αυτό το έργο είναι δύσκολο, δεδομένης της ιδεολογίας του υπάρχοντος ρατσιστικού σιωνιστικού αποικιακού καθεστώτος και των επεκτατικών και καταπιεστικών πρακτικών του. Αυτές οι πρακτικές, υπό την ηγεσία του παγκόσμιου σιωνιστικού κινήματος και των εργαλείων του, είναι εμφανείς στη Γάζα, όπου δεν αφήνουν τίποτα ανεκμετάλλευτο και καμία οικογένεια χωρίς σημάδια από τα εγκλήματά τους για γενοκτονία. Αυτό επεκτείνεται στη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ, με στόχο να ενσαρκώσει το Βασίλειο της Ιουδαίας και πέρα ​​από τα σύνορα της Παλαιστίνης μέσω δολοφονιών και παραβιάσεων της κυριαρχίας, σε συμμαχία με ακροδεξιές και νεοναζιστικές δυνάμεις.

Ο λαός μας, με την πλούσια εμπειρία του στην αντίσταση και τον αγώνα, έχει αντέξει την εθνοκάθαρση, τη Νάκμπα, την επιθετικότητα, την πολιορκία, τις σφαγές, τις συλλήψεις και τις δολοφονίες. Η κατοχή συνεχίζει αυτά τα εγκλήματα, όπως φαίνεται στην πρόσφατη δολοφονία του αγωνιζόμενου ηγέτη Ισμαήλ Χανίγια.

Παρόλα αυτά, ο λαός μας έχει επιδείξει ανθεκτικότητα και σταθερότητα. Του αξίζει ένα ενιαίο εθνικό κίνημα υπό την ηγεσία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και ένα δημοκρατικό πολιτικό σύστημα που συνηγορεί υπέρ της εθνικής απελευθέρωσης και προόδου.

Οι Παλαιστίνιοι στο σπίτι και στην εξορία θα παραμείνουν οι θεματοφύλακες του εθνικού σχεδίου, συνεχίζοντας την ολοκληρωμένη αντίστασή τους για να νικήσουν το αποικιακό καθεστώς και να επιτύχουν την απελευθέρωση, την ελευθερία και την επιστροφή, σύμφωνα με το ψήφισμα 194 του ΟΗΕ, μαζί με την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη και την εθνική ανεξαρτησία.

Αυτός είναι ο δρόμος προς την ειρήνη και απαιτεί θυσίες, που πληρώνονται με αίμα, εκτοπισμό και αντίσταση κατά των δυνάμεων κατοχής και των εποίκων, που υποστηρίζονται από αμερικανικά πολεμικά πλοία και βάσεις και με τις πρόσθετες δυνάμεις που υποσχέθηκε η κυβέρνηση Μπάιντεν.

Καθώς είμαστε αλληλέγγυοι με τη Γάζα και τους μαχητές της ελευθερίας μας στις ισραηλινές φυλακές, πρέπει να θυμηθούμε το έγγραφο εθνικής συμφιλίωσης στο οποίο κατέληξαν οι ηρωικοί κρατούμενοι στα κατοχικά κέντρα κράτησης τον Μάιο του 2006. Η σημασία του και ο επείγων χαρακτήρας του απαιτούν την εφαρμογή των συμφωνιών που έγιναν τον Ιούλιο στο Πεκίνο στην τελευταία εθνική συνάντηση, τιμώντας τους κρατούμενους και στηρίζοντας τους πολιτικά και νομικά μέσω διεθνών φορέων για να σταματήσουν τα εγκλήματα εναντίον τους και να διαφυλάξουν τη ζωή και την ελευθερία τους.