Η χώρα βρίσκεται σε φάση ασύλληπτης παρακμής. Ασύλληπτης όχι μόνο ως προς το μέγεθος και την έντασή της, αλλά και ως προς τη συνείδηση που διαμορφώνεται από το κλίμα που κυριαρχεί στη λεγόμενη κοινή γνώμη. Η παρακμιακή αυτή κατάσταση, συρρίκνωσης, αποτυχίας και κρίσης της χώρας, σε πολλαπλά επίπεδα, ασφαλώς δεν είναι τωρινή. Αυτό που είναι σχετικά νέο, εντυπωσιακό και εξαιρετικά επικίνδυνο, είναι ότι για πρώτη φορά η αντίθεση ανάμεσα στα αντικειμενικά μεγέθη από τη μια μεριά, και τις προσδοκίες που καλλιεργούνται από την άλλη, είναι τόσο συγκλονιστικά χαοτική. Η ψαλίδα μεταξύ των δύο έχει διευρυνθεί σε τρομακτικό βαθμό.
Ζούμε στην κυριολεξία σε μία εντελώς κατασκευασμένη εικονική πραγματικότητα, σε μια τεχνητά υπερδιογκωμένη φούσκα, σε μια γιγαντωμένη γυάλα. Σε έναν ιδεολογικό κλίβανο. Σε μια ατμόσφαιρα εκτός τόπου και χρόνου. Στην κοσμάρα μας, όπως λέει κάποιος στις καθημερινότητά του. Μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα ενός ρήτορα: όσο χειρότερη και πιο απελπιστική είναι η κατάσταση στο μέτωπο, στο πεδίο της μάχης, τόσο πιο πανηγυρικός γίνεται ο λόγος του στην πόλη.
Μπορώ να σκεφτώ κι άλλη περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας ήταν τόσο γιγαντιαία η φούσκα και τόσο τεχνητή η εικονικά κατασκευασμένη πραγματικότητα (την περίοδο Σημίτη), όμως τότε δεν ήταν τόσο χαοτικό το χάσμα μεταξύ της υπαρκτής πραγματικότητας και των αντικειμενικών μεγεθών στο παρόν, και των υποκειμενικών επιδιώξεων και των καλλιεργούμενων προσδοκιών για το μέλλον.
Σήμερα, η απόσταση μεταξύ υπαρκτής πραγματικότητας και καλλιεργούμενων προσδοκιών έχει διευρυνθεί σε ασύλληπτο βαθμό. Επίσης έχουν μεταβληθεί τα αποτελέσματα που αφήνει στο πέρασμα του χρόνου. Στις επιπτώσεις και στα αποτελέσματα της διάψευσης των προσδοκιών περιλαμβάνονται η απώλεια κοινής αποδοχής και η κρίση νομιμοποίησης, αντιπροσώπευσης και συμμετοχής (φτάσαμε σε σημείο να ψηφίζει η μισή Ελλάδα και να μην κουνιέται φύλλο, να θεωρείται σχεδόν φυσιολογικό. Δεν λειτουργεί η αντιπροσώπευση).
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα καταστροφικά γεγονότα φροντίζουν να σπάνε τη φούσκα και μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα.
Από την τραγωδία στα Τέμπη, που συμβολίζει τη σχέση της χώρας με τον ανθό της, τη νεολαία, όση τέλος πάντων έχει απομείνει, από το σκάνδαλο των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων, με την ΕΥΠ να βρίσκεται υπό την άμεση εποπτεία του πρωθυπουργού, από την καταστροφή στην 111 Πτέρυγα Μάχης της Πολεμικής Αεροπορίας στη Νέα Αγχίαλο και την απομάκρυνση των F-16, μέχρι τη πλημμυρισμένη βάση στο Στεφανοβίκειο και τα ελικόπτερα της Αεροπορίας Στρατού, και το χαοτικό κάψιμο των περιχώρων της πρωτεύουσας.
Να θυμίσουμε ότι πέρυσι δημιουργήθηκε η ανάγκη να στελεχώνονται ή να οδηγούνται ασθενοφόρα από προσωπικό της πυροσβεστικής ή των ενόπλων δυνάμεων (Π.Ν.Π. 5-7-2023), εξέλιξη που αποτελεί ένα απολύτως ενδεικτικό σύμπτωμα, από τα πολλά που μπορεί να βρει κανείς, για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κρατικός μηχανισμός (μήπως να έχουμε και παραϊατρικό προσωπικό να οδηγεί πυροσβεστικά οχήματα σε φωτιές;…).
Η πολιτική είναι, μεταξύ άλλων, και διαχείριση συμβόλων.
Αρκετοί και αρκετές, με αφορμή τις πυρκαγιές, μιλούν πληθωριστικά συνεχώς για την περίφημη κλιματική αλλαγή, κρίση ή ακόμα και κατάρρευση. Όμως αυτό που ζούμε είναι κρατική κατάρρευση, σε πολλαπλά επίπεδα, παραγωγικά, εξαγωγικά, κοινωνικό-οικονομικά, θεσμικά, δημογραφικά.
Ακριβώς λόγω του υπερβολικά διευρυμένου χάσματος μεταξύ της πραγματικότητας του κράτους και των προσδοκιών της κοινωνίας, η απογοήτευση από τη συνειδητοποίηση θα είναι εξαιρετικά επώδυνη, και η πτώση της κοινωνίας από τα εικονικά της ουράνια παταγώδης. Εάν μάλιστα, όλα τα προηγούμενα συνδυαστούν με ένα αίσθημα συλλογικής ήττας ή απαξίωσης σε ένα μεγάλο καταστροφικό γεγονός εθνικής κλίμακας, τότε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε συλλογικές εκρήξεις οργής και ανεξέλεγκτες καταστάσεις (Βέβαια, είναι μάλλον αμφίβολο αν μπορούν αν υπάρξουν τέτοιου είδους αντιδράσεις σε μια τόσο γερασμένη κοινωνία).
