Αυτήν την εβδομάδα, τα βλέμματα του πλανήτη είναι στραμμένα προς δύο κατευθύνσεις: η μία είναι το Κουρσκ το οποίο περίπου 80 χρόνια μετά κρίνει ξανά σε μεγάλο βαθμό την τύχη ενός μεγάλου πολεμικού μετώπου, αυτού της Ουκρανίας. Η δεύτερη είναι η Ντόχα του Κατάρ όπου και θα διεξαχθούν στις 15 Αυγούστου νέες διαπραγματεύσεις για ανακωχή στην Παλαιστίνη.
Με δεδομένο ότι φτάσαμε μέχρι εδώ χωρίς την αναμενόμενη αντίδραση του Ιράν στο βομβαρδισμό της Τεχεράνης και τη δολοφονία του πρώην ηγέτη της Χαμάς από το Ισραήλ, φαίνεται ότι τόσο η Χεζμπολάχ, όσο και το Ιράν θα αναμένουν τα αποτελέσματα της συνόδου προκειμένου να αποφασίσουν τις κατοπινές τους ενέργειες. Βεβαίως έχουν φροντίσει (ιδίως το Ιράν) να διαμηνύσουν ότι η απάντησή τους στις δολοφονίες από το Ισραήλ στη Βηρυτό και στην Τεχεράνη, δεν καθορίζεται από την έκβαση των διαπραγματεύσεων για ανακωχή στη Γάζα αλλά στην πράξη η συσχέτιση είναι προφανής.
Ιδίως σε ό,τι αφορά την ιρανική απάντηση, κάποιου είδους συσχέτιση μπορούμε να εικάσουμε ότι υφίσταται και ως προς τα γεγονότα στο Κουρσκ. Το γράψαμε και σε προηγούμενο κείμενο ότι το Ιράν θα νιώθει πιο άνετα με τη Ρωσία αποδεσμευμένη από μια άμεση απειλή, πολλώ δε μάλλον με την Ουκρανική εξέχουσα να έχει συντριβεί και με τις κορυφαίες ουκρανικές δυνάμεις (αλλά και εφεδρείες) εξαφανισμένες. Επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει η πιθανότητα το Ιράν να τρέχει με αντίπαλο το χρόνο προς απόκτηση πυρηνικού όπλου ως υπέρτατης αποτροπής απέναντι στην Ισραηλινή επιθετικότητα.
Επανερχόμενοι λοιπόν στα του Κατάρ καθίσταται εξίσου προφανές ότι ο ίδιος ο Μπάιντεν μάλλον θα ήθελε μια ανακωχή. Λεόντειο ανακωχή υπέρ του Ισραήλ αλλά ανακωχή. Οι ΗΠΑ έστειλαν ένα τεράστιο μέρος ναυτικών και όχι μόνο δυνάμεων για να φυλούν το Ισραήλ. Βλέπετε, άλλο η αντιπάθεια του Μπάιντεν προς το Νετανιάχου και άλλο η «θεσμική» υποστήριξη άνευ όρων στον σιωνισμό και στην Ισραηλινή πολιτική. Ο Λευκός Οίκος δεν θέλει ένα μείζον περιφερειακό μέτωπο εν γένει και ακόμα περισσότερο προεκλογικώς: το υλικό και ανθρώπινο κόστος θα είναι τεράστιο, ενώ επιπλέον είναι πολύ πιθανό ότι η αμερικανό- ισραηλινή πλευρά θα ηττηθεί. Καθόλου καλό τέλος της θητείας Μπάιντεν και καθόλου ευχάριστη «προίκα» για τη νέα υποψήφια πρόεδρο των Δημοκρατικών.
Το πρόβλημα των ΗΠΑ δεν είναι άλλος από τον Νετανιάχου και τους κυβερνητικούς εταίρους του. Ακόμα και αν η αντίσταση δεχόταν μια έστω λεόντεια υπέρ του Ισραήλ ανακωχή, για την κυβέρνηση του Ισραήλ αλλά και για το εκφασισμένο εσωτερικό μέτωπο του Ισραήλ θα επρόκειτο για τραγική ήττα. Μια κοινωνία μεγάλο μέρος της οποίας υπερασπίζεται ανοιχτά το δικαίωμα του βιασμού του εχθρού, μια κοινωνία η οποία γαλουχείται με ναζιστικού τύπου ρατσισμό περί ανωτερότητάς της δεν μπορεί να συνδιαλλαγεί, να διαπραγματευτεί και να συμβιβαστεί ακόμα και με όρους ευνοϊκούς για αυτήν. Πολύ περισσότερο όταν στο πεδίο της μάχης ηττάται. Δε μιλούμε για το Ιράν έναντι του οποίου πρέπει να συγκροτηθεί ολόκληρος συνασπισμός κρατών για την προστασία του Ισραήλ. Μιλούμε για το μέτωπο μην αντίσταση μέσα στη Γάζα και για το Βορρά έναντι της Χεζμπολάχ. Το Ισραήλ είναι ικανό να διαπράττει γενοκτονία αλλά ανίκανο να καταβάλλει την Παλαιστινιακή αντίσταση. Κανένας από τους στόχους του δεν έχει επιτευχθεί ενώ βαδίζουμε στη συμπλήρωση του πρώτου χρόνου πολέμου. Μόλις σήμερα δε, από το κανάλι 12 του Ισραήλ ανακοινώθηκαν ειδήσεις περί 10.000 Ισραηλινών τραυματιών με 1.000 να προστίθενται κάθε μήνα. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μετριοπαθείς υπολογισμούς και φυσικά δεν έχουμε πλήρη αριθμό νεκρών. Αλλά μιλούμε ήδη (ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι οι νεκροί των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων είναι μόνο 1000) για απώλειες της τάξης περίπου του 2%-3% των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων, με το Ιράν εκτός πολέμου σε άμεσο επίπεδο και με τη Χεζμπολάχ να πολεμά με το «ένα χέρι» μόνο. Υπό αυτές τις συνθήκες μια ανακωχή θα είναι για την Ισραηλινή κυβέρνηση πολιτική αυτοκτονία. Επομένως μπορούμε να περιμένουμε ότι με κάθε τρόπο ο Νετανιάχου θα δυναμιτίσει και αυτήν τη σύνοδο.
Αν αυτό το σενάριο επιβεβαιωθεί τι θα ακολουθήσει; Η λογική λέει ότι όπως συμβαίνει μετά από κάθε αποτυχία θα πάμε σε έναν νέο γύρο κλιμάκωσης. Το Ιράν και η Χεζμπολάχ θα πρέπει να δράσουν. Το Ισραήλ θα συνεχίσει να βυθίζεται στον φαύλο κύκλο που έχει προκαλέσει ο εκφασισμός του. Και οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να σύρονται σε ένα μεγάλο μέτωπο στη Δυτική Ασία. Μάλλον λοιπόν (και τονίζουμε το «μάλλον» γιατί ποτέ δεν μπορεί να αποκλείει κανείς και θετικές εκπλήξεις) στο Κατάρ θα «ηχήσει το καμπανάκι» του επομένου «γύρου».
