Η είδηση είναι εντυπωσιακή: έσβησε η πυρκαγιά στο όρος Όρβηλος μετά από 29 μέρες. Αφού έκαψε ό,τι μπορούσε και αφού πέρασε στη Βουλγαρία, τελικώς χάρη στη βροχή η φωτιά έσβησε. Μάλιστα όπως αποκάλυψε ο περιφερειακός σύμβουλος Μακεδονίας, Βασίλης Ρόκος, η πυρκαγιά ξεκίνησε ακολούθως της απόρριψης αιτήματος εγκατάστασης ανεμογεννητριών στο δάσος, όπως έχει συμβεί και σε τόσες άλλες περιπτώσεις ώστε γίνεται δύσκολο να μην εντοπίσει κανείς ένα σταθερώς επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Φαίνεται ότι από την εξορία στην περιφέρεια της «ψέκας» οι σχετικές αιτιάσεις έρχονται έστω με πολύ αργό ρυθμό στην περιφέρεια του δημοσίου λόγου.
Εν προκειμένω όμως η είδηση είναι ότι μπορεί μια περιοχή της πατρίδας μας να καίγεται σχεδόν για έναν μήνα και κανένα σχεδόν μέσο ενημέρωσης να μην αφιερώνει ούτε μονόλεπτη αναφορά. Είναι λες και εκτός Αθηνών υπάρχει μια άλλη, έρημη χώρα στην οποία δεν αξίζει να αναφερθεί κανείς παρά μόνο αν πρόκειται να ταΐσουν το φιλοθεάμον κοινό με πολύ αίμα.
Ο δικηγορικός σύλλογος Σερρών υπέβαλε μήνυση αλλά πέραν αυτού ουδέν. Δεν υπάρχουν ΕΔΕ, πολιτικές συνέπειες, υπηρεσιακές ευθύνες των αρμοδίων και τα συνήθη που έστω υπό μορφή στερεοτυπικών αναφορών συνήθως ακούγονται.
Δεν πρόκειται φυσικά μόνο για τις καλοκαιρινές πυρκαγιές: είναι και τα περιφερειακά νοσοκομεία (πανεπιστημιακά κατ’ όνομα και μη) τα οποία παρακμάζουν στην εγκατάλειψη, τα σχολεία, οι υποδομές που όταν δεν πουλιούνται αφήνονται να ρημάξουν έως ότου πουληθούν, οι βιομηχανικές ζώνες που κατοικούνται από κουφάρια, ο πολιτισμός που λουμπενοποιείται. Όχι ότι όλα αυτά δε συμβαίνουν και στην Αττική. Αλλά πέραν αυτής συμβαίνουν σε πολύ μεγαλύτερη ένταση και υπό καθεστώς απόλυτης σιωπής.
Ένας μήνας λοιπόν καταστροφής δάσους βρήκε την απάντησή του, σταμάτησε χάρη στις βροχές.
Ίσως τελικώς οι λιτανείες να είναι από τις πιο ορθολογικές επιλογές που έχουμε.
