Έφυγε σήμερα από την ζωή ο Βασίλης Σταμούλος, κομμουνιστής, αγωνιστής και μέλος του της Κ.Ο. Ικαρίας του ΜΛ-ΚΚΕ.
Το ΜΛ-ΚΚΕ γράφει για τον Βασίλη Σταμούλο πως ήταν «ένας σύντροφος με το βλέμμα σταθερά στραμμένο στο κίνημα και στους αγώνες, ένας σύντροφος της αλληλεγγύης και της συμπαράστασης, αφοσιωμένος στην υπόθεση του λαού, επαναστάτης κομμουνιστής, άφησε την τελευταία του πνοή».
Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της Κ.Ο. Ικαρίας του ΜΛ-ΚΚΕ:
Ο Βασίλης Σταμούλος γεννήθηκε στο χωριό Καταφύγι Ικαρίας το 1947. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια, στον αγώνα του αγροτικού μόχθου και της βιοπάλης θα προστεθούν οι διώξεις και οι εξορίες. Ο πατέρας του Βασίλη, ο Στεφανής, θα οδηγηθεί μαζί με τους χιλιάδες αγωνιστές της ελευθερίας στη Μακρόνησο και η ζωή για την εξαμελή οικογένεια του θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη.
Σε αυτές τις συνθήκες του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού, ο Βασίλης θα τελειώσει το μονοθέσιο δημοτικό σχολείο με περίπου 50 παιδιά στο χωριό και το Γυμνάσιο-Λύκειο στον Άγιο Κήρυκο.
Από μικρός διακρίνονταν για το ανήσυχο πνεύμα του. Διάβαζε ό,τι έπεφτε στα χέρια του, βιβλία, εφημερίδες, ανακοινώσεις τα πάντα. Σε εκείνες τις συνθήκες και λόγω και των οικογενειακών καταβολών, ο Βασίλης θα συνδεθεί νωρίς με το αριστερό προοδευτικό κίνημα. Ακολουθούσε τις μεγαλύτερες αδερφές του στις παράνομες τότε συνεδριάσεις – συζητήσεις της αριστερής νεολαίας. Γι’ αυτό κι ο ίδιος από ηλικία 13 – 14 χρόνων πρωτοστατούσε, στις κρυφές συγκεντρώσεις των παιδιών του χωριού, μέσα σε εγκαταλειμμένα σπίτια με κεριά, όπου συζητούσαν για την Αριστερά, για τα πολιτικά γεγονότα, ακόμα και για το περιεχόμενο προοδευτικών βιβλίων, των οποίων είχε προηγηθεί η ανάγνωση, όπως το «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι» και άλλα. (Στις εκλογές βίας και νοθείας του 1961 διακινούσε με τα παιδιά του χωριού προκηρύξεις που τις πήραν κρυφά από τους μεγάλους).
Το 1966 μαζί με τον Κ. Πετράκη και άλλους συντρόφους, θα συμβάλει στην συγκρότηση της οργάνωσης της νεολαίας Λαμπράκη στο Γυμνάσιο – Λύκειο της Ικαρίας, η οποία θα αναπτύξει πλούσια δράση μέχρι η δικτατορία να διακόψει τη λειτουργία της.
Μετά την στρατιωτική του θητεία θα εγκατασταθεί στην Αθήνα και θα δουλέψει στις οικοδομές. Έχοντας πλέον αναπτύξει οξύ πολιτικό κριτήριο και παρακολουθώντας τις εξελίξεις και τις κοσμογονικές αλλαγές που προκαλεί η κυριαρχία του αναθεωρητισμού και της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και στο ελληνικό κόμμα, θα πάρει θέση και πολύ νωρίς θα ενταχθεί στο Μαρξιστικό Λενινιστικό κίνημα που ήδη έχει αναπτύξει δράση και στην χώρα μας. Μέσα από τις γραμμές του, ο Βασίλης θα πάρει μέρος σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες της μεταπολίτευσης και θα συμβάλει από τη μεριά του στην πάλη ενάντια στην γραμμή της παλινόρθωσης και της συνθηκολόγησης μέχρι το τέλος.
Το 1985 μαζί με την σύντροφο της ζωής του Ντέπυ, θα μεταναστεύσει στην Αμερική, έχοντας όμως πάντα την αγωνία και την πυξίδα της επιστροφής. Όπου και αν ζούσε ο Βασίλης είχε πλήρη εικόνα των πολιτικών εξελίξεων και δε σταμάτησε ποτέ να συμμετέχει στους μικρούς και μεγάλους αγώνες για κάθε πρόβλημα. Όπως δε σταμάτησε στιγμή να παρακολουθεί από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, τις εξελίξεις στο μαρξιστικό λενινιστικό κίνημα και να ανησυχεί και να προβληματίζεται για το πώς θα ανασυνταχθεί και θα δυναμώσει το πραγματικά αριστερό κομμουνιστικό κίνημα και οι αγώνες στη χώρα μας.
Η επιστροφή στην Ελλάδα, πολύ αργότερα από όσο ο Βασίλης υπολόγιζε και προσδοκούσε, θα έρθει με την συνταξιοδότηση. Θα επιστρέψει μαζί με την Ντέπυ στο χωριό και το πατρικό του και θα ενταχθεί στην Κ.Ο. Ικαρίας του Μ-Λ ΚΚΕ, συμβάλλοντας με τη σκέψη, τον λόγο και την παρουσία του στη δράση της. Η απώλεια της συντρόφου της ζωής του πέντε χρόνια πριν, θα αποτελέσει για τον Βασίλη μια μεγάλη αναμέτρηση. Όπως και η ασθένεια του που το τελευταίο διάστημα πολλές φορές τον στέρησε από την οργάνωση και τους αγώνες στην Ικαρία.
Ο σύντροφος Βασίλης με τις γνώσεις που είχε και την ικανότητα του να τις μεταδίδει, είχε τη δυνατότητα να επικοινωνεί πλατιά και ιδιαίτερα με τους νέους ανθρώπους. Ήθελε να βρίσκεται σε όλα τα πολιτιστικά και πολιτικά γεγονότα του νησιού και της πόλης ακόμα και κατά τη διάρκεια των δύσκολων θεραπειών του.
Στις διαδηλώσεις ήταν ακούραστος, παρά την ασθένεια του. Χαρακτηριστικά σε μια διαδήλωση για την Παλαιστίνη περπάτησε από το Σύνταγμα έως την Ισραηλινή Πρεσβεία κοντά τρεις ώρες πορεία, με το χαμόγελο στο στόμα και με μια απίστευτη όρεξη να συνομιλήσει με τους νεότερους συντρόφους, παρά το γεγονός ότι έπρεπε να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να ακουστεί.
Πιο πολύ από την αρρώστια που τον βασάνισε τα τελευταία χρόνια, ήταν η φωνή που τον εμπόδιζε να μοιραστεί τις σκέψεις του. Αυτές τις σκέψεις, τον ενωτικό, αλλά και αιχμηρό, τον αναλυτικό και ζεστό λόγο του, που θα λείψουν από την οργάνωση και τους αγώνες της Ικαρίας.
Για όλους εμάς, τους συντρόφους, τους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριες του Βασίλη, η απώλεια του αφήνει ένα μεγάλο κενό και το μόνο που μπορούμε να πούμε σήμερα είναι ότι θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε τον δρόμο που όλες αυτές τις δεκαετίες περπατήσαμε μαζί. Τον δρόμο του αγώνα για να ξημερώσει ένας καλύτερος κόσμος.
Η Κομματική Οργάνωση Ικαρίας του Μ-Λ ΚΚΕ εκφράζει τα πιο θερμά συλλυπητήριά στην αδερφή του Δήμητρα, στα ανίψια του, σε όλους τους δικούς του.
Αντίο σύντροφε…
Κ.Ο. Ικαρίας Μ-Λ ΚΚΕ
