Στις 20 του Αυγούστου ο Παύλος Γερουλάνος δημοσίευσε ένα άρθρο στο «Βήμα», υπό τον τίτλο «Game Ghangers». Πρόκειται για ένα κείμενο που προξενεί μεγάλες απορίες αλλά ακόμα περισσότερο μεγάλη απογοήτευση για το ιστορικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ: κάποτε (στις καλές μέρες) τέτοια άρθρα θα οδηγούσαν σε διαγραφή. Στις λιγότερο καλές μέρες (επί Σημίτη) θα προκαλούσαν μια γενική αίσθηση δυσπιστίας και θυμηδίας, στην υπαρκτή ακόμα τότε λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, επιτρέπουν να είναι ακόμα και υποψήφιος πρόεδρος ο συγγραφέας τους (και μάλλον από κάποια επιτελεία θεωρούνται ως εφόδια μιας τέτοιας υποψηφιότητας).
Ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδιζε τον θαυμασμό χάρη και στο διεθνές του κύρος, το οποίο χτίστηκε πάνω σε πρωτοβουλίες, εξόχως ενοχλητικές για τον πάτρωνα της πατρίδας μας, τις ΗΠΑ. Με την πρωτοβουλία των 6, με τη στήριξη στην PLO και στην παλαιστινιακή αντίσταση, με τις σχέσεις του με τον Καντάφι, τον Άσαντ, ακόμα και τη Βόρεια Κορέα, με τη στάση του ως προς την Πολωνία του Γιαρουζέλσκι, ως προς το κορεατικό Τζάμπο, παλαιότερα με το «όχι» στο «σχέδιο Άτσετσον» και με τόσους άλλους τρόπους έδειξε στις ΗΠΑ ότι θα αποδεικνυόταν δύσκολος διαπραγματευτής και πατριώτης πολιτικός, όχι ο άνθρωπος της σφαλιάρας, ούτε ο «επαρχιώτης τουρίστας» που θα θαμπωνόταν με τα σόου (πολιτικά και μη) της άλλης πλευράς του Ατλαντικού.
Είναι εξόχως απογοητευτικό να βλέπεις ανθρώπους που θέλουν να καθίσουν στην καρέκλα του Ανδρέα Παπανδρέου, ιδίως εν μέσω ιστορικών και τεκτονικών διεθνοπολιτικών μετασχηματισμών να συμπεριφέρονται σαν να θέλουν να μετατρέψουν το ΠΑΣΟΚ σε ελληνικό παράρτημα του κόμματος των Δημοκρατικών και μάλιστα της γενοκτονικής του πτέρυγας.
Το άρθρο του Παύλου Γερουλάνου ξεκινά με τη φράση «Το Σικάγο γιορτάζει.» Η έννοια της γιορτής είναι πάντα σχετική. Άλλος βλέπει τη γιορτή σε ένα συνέδριο στο οποίο πρωταγωνιστούν οι υπεύθυνοι μιας γενοκτονίας και μιας βάρβαρης κατοχής, με πρώτους και καλύτερους τους Μπάιντεν-Χάρις, χάρη στις αποφάσεις των οποίων το Ισραήλ έχει όπλα ώστε να τελεί τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη και άλλος βλέπει τη γιορτή στους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών οι οποίοι διαδηλώνουν εναντίον της γενοκτονίας και όσων τη στηρίζουν. Άλλοι γιορτάζουν αγκαλιά με τον θάνατο και άλλοι αγκαλιά με τη νεολαία, τη ζωή και την αντίσταση. Όπως και κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, άλλοι ήταν «μέσα», με τον Τζόνσον και άλλοι «έξω», με τους διαδηλωτές.
Το εντυπωσιακό με την περίπτωση και του Παύλου Γερουλάνου, όπως και άλλων τινών στην ελληνική πολιτική ζωή είναι ότι ξεχνούν πως δεν είναι πολίτες των ΗΠΑ. Ούτε τους ζητάει κανείς, ούτε μπορούν να επιλέξουν μεταξύ Χάρις και Τραμπ, δηλαδή μεταξύ εκείνης που στέργει σήμερα στο πλευρό της γενοκτονίας και του άλλου που υπόσχεται ότι θα το πράξει με μεγαλύτερο ζήλο από το νέο έτος. Μοιάζουν οι εν λόγω Έλληνες πολιτικοί να θέλουν να ξεχάσουν ότι ψηφίζουν στην Ελλάδα αντί για κάποια πολιτεία των ΗΠΑ και έτσι παίρνουν θέση σε διλήμματα τα οποία απλώς δεν αφορούν τον ελληνικό λαό. Στο κάτω- κάτω, αν τόσο πολύ το θέλουν, είναι βέβαιο ότι θα μπορέσουν να πολιτογραφηθούν πολίτες των ΗΠΑ.
Ανάμεσα στα διάφορα άλλα που γράφει ο Παύλος Γερουλάνος (ενίοτε και σε απευθείας μετάφραση από τα αγγλικά όπως για παράδειγμα η φράση «όποιος είναι κάποιος») γράφει και κάτι πολύ ενδιαφέρον (αλλά και επικίνδυνο: «Ο Έντυ Ζεμενίδης, του οποίου είμαι προσκεκλημένος στο Σικάγο για να συζητήσω με Δημοκρατικούς αξιωματούχους θέματα εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής στα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή…». Ο κος Ζεμενίδης είναι λομπίστας στις ΗΠΑ με στόχο την προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ στην περιοχή μας. Το γράφει ο ίδιος στο δημόσιο προφίλ του στο linkedin: «Ο Endy Zemenides είναι ο Εκτελεστικός Διευθυντής του Hellenic American Leadership Council (HALC). Υπό την ιδιότητά του ως Εκτελεστικού Διευθυντή, ο Endy διευθύνει πρωτοβουλίες υπεράσπισης και δημόσιας εκπαίδευσης σε θέματα που αφορούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο». Παρεμπιπτόντως, στο ίδιο προφίλ μας ενημερώνει ότι το 2022 παρασημοφορήθηκε από τον πρωθυπουργό: «Το 2022 ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης απένειμε το βραβείο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα στον Έντι».
Ένα λεπτό: γιατί ένας λομπίστας με αντικείμενο την προώθηση των συμφερόντων μιας ξένης χώρας (θυμίζουμε ότι ακόμα δεν έχουμε γίνει τυπικώς πολιτεία των ΗΠΑ) καλεί στις ΗΠΑ (ενδεχομένως καλύπτει και τα έξοδα; ) ενός υποψηφίου προέδρου κόμματος της ελληνικής Βουλής και βουλευτή; Είναι θεμιτό και πολύ περισσότερο «σοσιαλιστικό» οι υποψήφιοι πρόεδροι κομμάτων να αποδέχονται τέτοιες προσκλήσεις από λομπίστες;
Αλλά εκεί που ο Παύλος Γερουλάνος ξεπερνά ακόμα και κάποιους από τους εκφωνητές του CNN, εκείνους που έστω θα κάνουν μια απειροελάχιστη νύξη για τις ευθύνες των Μπάιντεν- Χάρις για τη φρικτή γενοκτονία στην Παλαιστίνη είναι όταν γράφει: «Η αλλαγή στο κλίμα έχει ονοματεπώνυμα: Τζο Μπάιντεν, Κάμαλα Χάρις. Η κίνηση του πρώτου να αποσυρθεί από υποψήφιος, ενώ εν ενεργεία και πετυχημένος Πρόεδρος της Αμερικής, καταγράφηκε ως μεγαλειώδης και τον κατατάσσει στο Πάνθεον των Μεγάλων Προέδρων της Αμερικής… Πριν από μερικούς μόλις μήνες είχε κάνει μια από τις σημαντικότερες ομιλίες του για μια καινούργια μέρα που ξημερώνει στην χώρα του -State of the Union Address 2024- και όμως για το καλό του συνόλου αποφάσισε να μην είναι αυτός που θα ηγηθεί αυτής της μέρας. Το καλό του συνόλου πάνω από το καλό του ενός. Το καλό της χώρας πάνω από το καλό του κόμματος. Το καλό του κόμματος πάνω από το καλό του υποψήφιου. Το μακροχρόνιο καλό όλων πάνω από την εφήμερη προσωπική εμμονή ή περηφάνεια. Τι άλλο να ζητήσει κανένας από έναν αληθινό ηγέτη; Η υποδοχή του στο συνέδριο ήταν μοναδική.»
Μιλάμε για τον ίδιο πρόεδρο ο οποίος ακόμα και σήμερα τροφοδοτεί με βόμβες τελευταίας τεχνολογίας για να εξοντώνει το Ισραήλ τους αμάχους κατά χιλιάδες. Μιλάμε για τον πρόεδρο που επί ημερών του ξαναγύρισε ο πόλεμος στο κέντρο της Ευρώπης. Μιλάμε παρεμπιπτόντως για τον πρόεδρο που επί ημερών του ο πληθωρισμός κατατρώει τα εισοδήματα των Αμερικανών και που απέτυχε να περιορίσει τις ανισότητες, ίσως το μεγαλύτερο εσωτερικό πρόβλημα των ΗΠΑ, όπως ακόμα και στους NewYork Times μπορεί κανείς να διαβάσει.
Εξίσου διθυραμβικός είναι βεβαίως ο συγγραφέας και υποψήφιος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ για τη νέα υποψήφια των Δημοκρατικών. Μεταξύ άλλων επειδή «Σε μια εβδομάδα μάζεψε το απίστευτο ποσό των 150 εκατομμυρίων δολαρίων, κυρίως από μικρές δωρεές.» Αλήθεια, μήπως ο κος Γερουλάνος μπορεί να μας μιλήσει για τις μεγάλες δωρεές; Ποιοι τις δίνουν, με ποια ανταλλάγματα; Ποια είναι η γνώμη του για αυτόν τον τρόπο άσκησης της πολιτικής;
Παρεμπιπτόντως. εμείς καθόλου δε θέλουμε να διαφωνήσουμε ως προς το ότι όπως υποστηρίζει ο Παύλος Γερουλάνος, η Καμάλα Χάρις είναι πλέον μεγαλύτερο αστέρι από τον Ντόναλντ Τραμπ. Έχουμε ζήσει και στο παρελθόν τέτοιες συγκρίσεις και στα καθ’ ημάς ως προς το μεγαλύτερο αστέρι: Βουγιουκλάκη-Καρέζη, Βίσση-Βανδή και πολλά αντίστοιχα δίπολα.
Αλλά μήπως να μας πει τι γνώμη έχει για όσες και όσους δίνουν όπλα σε κατοχικούς και γενοκτονικούς στρατούς; Τι γνώμη έχει για τις δεκάδες χιλιάδες νέων μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ που σάρωσαν με τις κινητοποιήσεις τους τα αμερικανικά πανεπιστήμια και διώχθηκαν επί Μπάιντεν και Χάρις με σχεδόν χουντικό νομικό οπλοστάσιο; Μήπως να μας πει τι γνώμη έχει για όσες και όσους αποτυγχάνουν να περιορίσουν τις ανισότητες και να βελτιώσουν ουσιαστικώς τις ζωές των φτωχότερων ανθρώπων;
Και κάτι άλλο: μπορεί ένας υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και επομένως υποψήφιος πρωθυπουργός (ως υποψήφιος, όχι σε κάποιον άλλον, ανύποπτο χρόνο) να παίρνει θέση με τέτοιο τρόπο και με τέτοια ένταση για τα εσωτερικά πολιτικά πράγματα μιας άλλης χώρας; Και αν εκλεγεί ο Τραμπ; Ως τι θα του μιλήσει αν χρειαστεί; Ως απογοητευμένος οπαδός της Χάρις;
Στο ΠΑΣΟΚ πρέπει να καταλάβουν ότι πια η διείσδυση της πρεσβείας των ΗΠΑ (και όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και του Ισραήλ και της Γερμανίας) έχει καταστεί ένα από τα μεγαλύτερά του προβλήματα. Ένα υπαρξιακό του πρόβλημα.
Δεν είναι δυνατόν, υποψήφιοι πρόεδροί του να διαφημίζουν τις σχέσεις τους με λομπίστες ξένων κρατών. Δεν μπορούν να παραμένουν στην «κούρσα» με τέτοιες σκιές. Δεν μπορεί ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ ακόμα και σήμερα να έχει υποψηφίους προέδρους που ευθέως είναι αντίθετοι με την ιδρυτική του διακήρυξη. Αν εν τέλει κάποιοι θέλουν να ιδρύσουν το ελληνικό παράρτημα του κόμματος των Δημοκρατικών, μπορούν να το προσπαθήσουν. Θα είναι πιο έντιμο. Και κυρίως: δεν είμαστε τόσο επαρχιώτες ώστε να «ψαρώνουμε» με ένα εισιτήριο συμμετοχής σε αμερικάνικα σόου.
