Μπορεί να συνηθίζουμε στην Ελλάδα να αποκαλούμε τις εκλογές «γιορτή της Δημοκρατίας», ωστόσο, στην Αλγερία κάτι τέτοιο δεν ισχύει ούτε καν σαν «σχήμα λόγου». Κυρίως γιατί οι κάλπες με ένα «μαγικό τρόπο» έχουν ήδη αποκλείσει κάθε ικανό διεκδικητή της εξουσίας, πλην εκείνου που θεωρεί πως ανακατεύει την τράπουλα και ελέγχει το «παιχνίδι».
Σήμερα, λοιπόν, 7 Σεπτεμβρίου, εκατομμύρια Αλγερινοί ψηφοφόροι που καλούνται στις κάλπες για να εκλέξουν Πρόεδρο μεταξύ τριών υποψηφίων, γνωρίζουν τη «μάνα του παιχνιδιού» που δεν είναι άλλη από τον κυρίαρχο (εδώ και δεκαετίες) στρατό και τον νυν διαχειριστή της εξουσίας, Αλγερινό ηγέτη Αμπντελματζίντ Τεμπούν, που ανέλαβε την εξουσία το Δεκέμβρη του 2019 αφότου προηγουμένως το λαϊκό κίνημα «Hirak» ανέτρεψε τον (επί 20 χρόνια) προκάτοχό του, Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίκα.
Οι ψηφοφόροι έχουν μόλις τρεις επιλογές:
- Τον 78χρονο απερχόμενο Πρόεδρο Αμπντελματζίντ Τεμπούν.
- Τον 57χρονο ισλαμιστή Αμπντελααλί Χασάνι Σαρίφ του «Κινήματος για μία Κοινωνία Ειρήνης» (MSP).
- Τον 41χρονο δημοσιογράφο του «Μετώπου Σοσιαλιστικών Δυνάμεων» (FFS), Γιουσούφ Αουσίς.
Η εκλογή Τεμπούν θεωρείται βέβαιη. ‘Όχι, βεβαίως, επειδή είναι κοσμαγάπητος (που δεν είναι…) αλλά επειδή εγκαίρως έβγαλε από την προεκλογική αρένα κάθε ικανό αντίπαλό του μεταξύ των οποίων τον 51χρονο Καρίμ Ταμπού, που είχε πρωταγωνιστήσει στις κινητοποιήσεις του κινήματος «Hirak», τον στρατηγό Αλί Γεντίρι που παραμένει στη φυλακή και συνεννοούνταν ως στρατιωτικός πιο άμεσα με την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων και ο δημοσιογράφος ακτιβιστής για την ελευθεροτυπία, Ιχσάνι Κάντι που καταδικάστηκε πέρσι σε επτά χρόνια φυλακή κύρια επειδή τόλμησε με την αρθρογραφία του να διεκδικήσει, όπως λένε, ελευθερία έκφρασης και ελευθεροτυπία…
Αν έχεις τύχη, διάβαινε…
Πέρα από την εξουδετέρωση βασικών αντιπάλων, ο Αμπντελματζίντ Τεμπούν στάθηκε τυχερός!
Λίγο μετά την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων του, τον Δεκέμβρη του 2019, ήρθε η πανδημία την άνοιξη του 2020 που απέτρεψε, μέσω απαγορεύσεων στο όνομα των κορονοϊών, κάθε δημόσια συνάθροιση και κινητοποίηση φιμώνοντας με αυτή τη δικαιολογία κάθε αντιπολιτευτική φωνή.
Η τύχη του Τεμπούν όμως άνοιξε για τα καλά με το που ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία το Φλεβάρη του 2022, καθώς ο ένας μετά τον άλλο Ευρωπαίοι ηγέτες έτρεψαν να τον συναντήσουν ώστε να κλείσουν συμφωνίες για ανεφοδιασμό σε αλγερινό πετρέλαιο και φυσικό αέριο καθώς ήταν υποχρεωμένοι (υπό το εκβιαστικό βλέμμα των ΗΠΑ) να αναζητήσουν άλλους ενεργειακούς πόρους μακριά από τη Ρωσία.
Οι προσοδοφόρες αυτές συμφωνίες του εξασφάλισαν σημαντικά κεφάλαια σε μία περίοδο που ήταν έτοιμος (ως και λίγο πριν την έναρξη του ουκρανικού πολέμου) να ξεκινήσει ευρύ πρόγραμμα περικοπών σε δημόσιες δαπάνες. Όταν άρχισαν να πέφτουν τα εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια από τις «χρυσές συμφωνίες» με ηγέτες ισχυρών χωρών της Ε.Ε. (Γερμανία, Ιταλία, κ.α.) ο Τεμπούν εξασφάλισε ξαφνικά σημαντικά κεφάλαια, τα οποία έσπευσε να προσφέρει πρώτα στον ισχυρό προστάτη του που διαφεντεύει, εδώ και δεκαετίες, τις τύχες της Αλγερίας ανεξαρτήτως Προέδρου: τις ένοπλες δυνάμεις.
Αυτό εξηγεί γιατί ο Τεμπούν υπερδιπλασίασε τα κονδύλια του υπουργείου Άμυνας, τα οποία από 10 δις. δολάρια που ήταν το 2022, ξεπέρασαν σήμερα τα 22 δις. δολάρια.
Διαθέτοντας πρόσβαση στην πυγμή του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας ο Τεμπούν, συνέχισε ανενόχλητος την εδραίωση της εξουσίας του, αδιαφορώντας για τα λαϊκά αιτήματα που είχαν εκφραστεί το 2019 με το κίνημα Hirak.
Ως εκ τούτου, αφότου ανέλαβε την εξουσία δεν έκανε καμία πραγματική πολιτική αλλαγή, δεν εξασφάλισε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες και ούτε φυσικά προχώρησε σε αναδιανομή του μεγάλου πλούτου της χώρας, τον οποίο απολαμβάνει ο στρατός και η μικρή οικονομική ελίτ, που φροντίζει εγκαίρως να παραμένει, «συνοδοιπόρος της εκτελεστικής εξουσίας».
Όλα αυτά εξηγούν γιατί το «μεγάλο στοίχημα» των σημερινών εκλογών δεν είναι ποιος θα βγει πρόεδρος (αυτό, πλην πολύ εξαιρετικού απροόπτου, το ξέρουμε ήδη: Ο Τεμπούν). Το μεγάλο στοίχημα είναι ποιο θα είναι το ποσοστό συμμετοχής των ψηφοφόρων στις κάλπες, καθώς το μεγάλο μέρος του αλγερινού λαού έχει απογοητευτεί ή δείχνει απάθεια σε αυτές τις εκλογές, θεωρώντας το παιχνίδι «στημένο» και μάταιη κάθε περαιτέρω προσπάθεια ανατροπής του πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου.
Όπως όμως έχει συμβεί και σε άλλες χώρες και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, θα έρθει και στην Αλγερία η ώρα που η φωνή του λαού θα μετουσιωθεί σε «οργή Θεού». Ως τότε, μένει να ωριμάσουν περισσότερο οι συνθήκες για πραγματική αλλαγή.
