Υπάρχει μια χαρακτηριστική σκηνή για τον ανθρωπότυπο του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια πολλές αλλά μία είναι πολύ ταιριαστή με όσα σήμερα λαμβάνουν χώρα. Θυμόμαστε όλοι (μάλλον) την περίφημη σκηνή κατά την οποία σε ένα συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ η πλειοψηφία είχε ψηφίσει αντίθετα προς την επιθυμία του Αλέξη Τσίπρα. Ο αδιαμφισβήτητος τότε πρόεδρος (καθότι υποτίθεται ότι ήταν «άχαστος») κάλεσε τους συνέδρους να ξαναψηφίσουν αφού αναρωτηθούν αν όντως ήθελαν να διαφωνήσουν μαζί του. Η ψηφοφορία επαναλήφθηκε και το αποτέλεσμα τελικώς «διορθώθηκε».
Ή πάλι μπορούμε να θυμηθούμε το μένος της τότε ηγετικής ομάδας και των κολλητών τους «τρολ» κατά το καλοκαίρι του 2015, εναντίον όσων αρνήθηκαν να υπογράψουν μνημόνιο προδίδοντας το «Όχι» του ελληνικού λαού. Ή τις στενές φιλίες με τον Νετανιάχου, την αγωνία της τότε ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι είναι πιο φιλοαμερικανοί από τη δεξιά, τα τυχοδιωκτικά ανοίγματα στην καραμανλική δεξιά, τα «μπρος-πίσω» με τους ολιγάρχες και τόσα άλλα τα οποία είχαν ως μόνο σταθερό άξονα την ανάγκη ενός πολιτικού σχηματισμού να διασφαλίζει ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι από το εσωτερικό του θα διατηρούσαν την πρόσβασή τους στην κυβερνητική εξουσία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα και με τη συμμετοχή όλης της ηγετικής του ομάδας (μηδενός εξαιρουμένου εξ όσων έμειναν το καλοκαίρι του 2015) μετασχηματίστηκε σε έναν συνδυασμό τυπικού εξωκοινοβουλευτικού αριστερισμού ως προς τη μικρόνοη εξουσιαστικότητα μιας χούφτας ανθρώπων χωρίς κοινωνική αντιστοίχηση και έρεισμα και τυπικού αστικού κόμματος ως προς την εξάρτησή του από την πρόσβαση στην κρατική εξουσία (και επομένως την απορρόφησή του από τα συμφέροντα και τις δυνάμεις που όντως την ασκούν).
Έτσι και εξαιτίας αυτών, μεταξύ άλλων ο Τσίπρας επέλεξε (προφανώς κατόπιν παροτρύνσεων) να τοποθετήσει τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο επικρατείας ενώ όλοι μαζί του επέτρεψαν να είναι υποψήφιος. Και επιπλέον, εξαιτίας όλων των παραπάνω και της απέχθειας που αυτά εμπέδωσαν στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ (ή μάλλον σε αυτό το ευκαιριακό άθροισμα ανθρώπων με το οποίο επέλεξαν να αντικαταστήσουν τη βάση τους και στον ΣΥΡΙΖΑ) ο Κασσελάκης σε ένα μήνα πήρε το κόμμα από τους παλιότερους και νεότερους γραφειοκράτες του. Τόσο από εκείνους που θεωρούν ότι είναι επαρκώς επαναστάτες ώστε μπορούν και ένα μνημόνιο ακόμα να το βαφτίσουν αριστερό, όσο και από τους άλλους που νομίζουν ότι έχουν στο τσεπάκι τους τους παλαιούς ψηφοφόρους τους ΠΑΣΟΚ και επομένως ότι μπορούν να τους διαπραγματευτούν με όποιον θέλουν, όποτε θέλουν.
Η σημερινή κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η κρίση μιας ιδεολογίας (ή τέλος πάντων σπαραγμάτων μιας ιδεολογικής γραμμής) η οποία συγκολλήθηκε όπως- όπως το 2010-2012 και καταστράφηκε το 2015 φέρνοντας στο φως και γιγαντώνοντας τον παραγοντισμό και τον στείρο κυβερνητισμό όσων γλυκάθηκαν από την επαφή με την κυβερνητική εξουσία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, η ιδεολογική και ουσιαστικώς προγραμματική σύγκρουση με τον Κασσελάκη από πλευράς των αμφισβητιών του είναι ανύπαρκτη. Και ποιος θα μπορούσε να την ασκήσει άλλωστε; Οι υπουργοί των μνημονίων θα μπορούσαν να τον εγκαλέσουν για δεξιά απόκλιση; Όσες και όσοι συνωθούνται στην πρεσβεία των ΗΠΑ θα μπορούσαν να τον κατηγορήσουν ότι είναι άνθρωπος των ΗΠΑ; Οι άνθρωποι που πέρασαν μνημόνιο μαζί με τον Μητσοτάκη μπορούν να μιλήσουν για αντί-μητσοτακισμό έστω; Ή πολύ περισσότερο όσοι τρέμουν στην ιδέα να ασχοληθούν με τα πραγματικά και στρατηγικά ζητήματα της εποχής επειδή θα πρέπει να αναμετρηθούν με τις ανεπάρκειές τους, με τις επιλογές τους και με τους φίλους τους στην ολιγαρχία;(πολυκεντρικός κόσμος, ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, πραγματική έξοδος από τη μνημονική πραγματικότητα, σύγκρουση με την ολιγαρχία και πολλά άλλα).
Ο τρόπος που αντιπολιτεύονται τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο καλό κάνει στον Κασσελάκη. Του επιτρέπουν να καταδεικνύει την υποκρισία του ηγετικού στελεχιακού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ. Ενός δυναμικού που διακατέχεται από μόνο ένα άγχος: ποιος θα τους κάνει κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα δε, ότι το άγχος είναι να πέσει ο Μητσοτάκης για το καλό του λαού ακούγονται από τα συγκεκριμένα χείλη περισσότερο ως σκετς από επιθεώρηση.
Αυτό που κάνει ο Κασσελάκης έξοχα (ίσως το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει καλά) είναι να ξεμπροστιάζει τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κασσελάκης δεν έχει ιδεολογική επάρκεια, κομματική αντίληψη, ικανότητα να συνθέσει προγραμματικό λόγο, ούτε καν ένα ιδιαιτέρως σημαντικό επικοινωνιακό χάρισμα. Ήρθε διόλου τυχαία «φυτεμένος» από συγκεκριμένα συμφέροντα. Αλλά μπορεί να κάνει ένα πράγμα: να βγάζει στη φόρα τα «άπλυτα» των αντιπάλων του μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν είναι ένας από αυτούς. Οι αντίπαλοί του δε, έχουν τόσα «άπλυτα», τόσους «σκελετούς στην ντουλάπα» ώστε είναι αδύνατον να κρυφτούν.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν ίδιο στον πυρήνα του με το πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Υποτίθεται ότι είναι κόμματα της αριστεράς/κεντροαριστεράς αλλά δεν έχουν αριστερούς ανθρώπους (κομμουνιστές, σοσιαλιστές) στο εσωτερικό τους και ειδικότερα στα ηγετικά τους κλιμάκια. Δεν έχουν πολύ περισσότερο τις οργανωμένες δυνάμεις οι οποίες θα μπορούσαν να βάλουν πραγματικά δύσκολα στις ηγεσίες των κομμάτων αυτών, να στρατεύσουν κόσμο στα εν λόγω κόμματα και να τους δώσουν εν τέλει ιδεολογική, προγραμματική και οργανωτική δυναμική. Για την ακρίβεια, η αντιπολίτευση στον Κασσελάκη (όπως και στον Ανδρουλάκη) περισσότερο φοβάται την πιθανότητα ενός ανοίγματος προς τα αριστερά από ό,τι επιθυμεί την ανατροπή του νυν προέδρου. Εξ αυτού του λόγου τα εν λόγω κόμματα δεν μπορούν να καταστούν ανταγωνιστικά στη ΝΔ όποιον και να βάλουν επικεφαλής. Για τον ίδιο επίσης λόγο είναι αρκετά πιθανό ακόμα και νέα κάλπη να στηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ ο νικητής να είναι και πάλι ο Κασσελάκης. Η αντιπάθεια των πολλών προς τη γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ υπερβαίνει (ακόμα τουλάχιστον) ακόμα και το ένστικτο επιβίωσης.
