Διαβάζοντας πρόσφατα ξανά την πάρα πολύ ενδιαφέρουσα αυτοβιογραφία του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο) από τις εκδόσεις Ίκαρος, έπεσα στο εξής απόσπασμα με αφορμή την «τραγική», όπως ο ίδιος τη χαρακτηρίζει, εξέλιξη της πορτογαλικής «Επανάστασης των Γαρυφάλλων» του 1974:

«Στη σύγχρονη εποχή ένα επαναστατικό ‘άνοιγμα’ για να ολοκληρωθεί σε πραγματική ‘αυτοδιαχειριζόμενη δημοκρατία’ χρειάζεται ανθρώπους που να μην είναι καμωμένοι από ‘ευπαθή’, ‘ασθενή’ σάρκα, χωρίς συνείδηση της ανέλπιστης, χαρισματικής ιστορικής στιγμής που σαν καταπέλτης τους εκσφενδονίζει στο προσκήνιο της Ιστορίας, ενώ αυτοί με τη μικρότητά τους μεταβάλλουν το δράμα σε απλή κωμωδία φθηνής εξαρτημένης εξουσίας» (2η έκδοση, 1996, σελ. 249).

Μήπως, αναρωτιέμαι, η περιγραφή πάει γάντι και σε άλλες τραγικές καταστάσεις που γνωρίσαμε πιο κοντά εμείς οι Έλληνες, καταστάσεις που μας στοιχειώνουν και θα μας στοιχειώνουν για πολύ ακόμα;

Εσάς σας λένε τίποτα αυτοί οι άνθρωποι «χωρίς συνείδηση της ιστορικής στιγμής», που η Ιστορία τους «εκσφενδονίζει» στο προσκήνιο; Αυτοί οι μικροί άνθρωποι που «μεταβάλλουν το δράμα σε απλή κωμωδία φθηνής εξαρτημένης εξουσίας»;