Η πρόταση για καθαίρεση του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, που κατέθεσαν οι βουλευτές της Ανυπότακτης Γαλλίας (LFI), όσο δύσκολο σχεδόν ακατόρθωτο κι εάν είναι να έχει τα θεσμικά αποτελέσματα που επιδιώκει το κόμμα του Ζαν-Λυκ Μελανσόν, οπωσδήποτε θα αποτελέσει συνάμα και τη «Λυδία Λίθο» για τη συνοχή του Νέου Λαϊκού Μετώπου (NFP).
Η πρωτοβουλία που στόχο είχε να καταδείξει τη θεσμική ανατροπή και το αντίστοιχο αδιέξοδο που οδήγησε τη χώρα η βοναπαρτική, παρελκυστική, τακτική του Μακρόν και η απόφασή του να παρακάμψει τα ειωθώτα και να παραδώσει τα κλειδιά του Ματινιόν στον ουραγό των εκλογών Μισέλ Μπαρνιέ, δεν βρίσκει ενωμένη την Αριστερά -ιδίως τους Σοσιαλιστές.
Παρ’ όλο που το PS παραμένει ακόμη σταθερό στη θέση του ενάντια στην ψήφο εμπιστοσύνης στη δοτή κυβέρνηση του Μπαρνιέ και την άρνηση στελεχών του να συμμετέχει στο προσχηματικό άνοιγμα στους «ανθρώπους της Αριστεράς», έχει διαχωρίσει τη στάση του απέναντι στην πρωτοβουλία του LFI. Σε ένα ήξεις αφίξεις, μετά την έγκριση της πρότασης από το αρμόδιο γραφείο της Εθνοσυνέλευσης, οι Σοσιαλιστές συμφώνησαν μεν στο να εξετασθεί, αλλά δήλωσαν πως δεν θα την ψηφίσουν, μιας και θεωρούν (και είναι) αδύνατον να περάσει. Ανάλογα διχασμένη ήταν και η άποψη των Οικολόγων, του τρίτου μεγαλύτερου πόλου του Μετώπου, γεγονός που φανερώνει τη μερική ασυμφωνία χαρακτήρων στην ευρύτερη παράταξη.
Η εφεκτικότητα των Σοσιαλιστών είχε εκδηλωθεί ήδη από τον Αύγουστο, όταν απέναντι στις αντιθεσμικές καθυστερήσεις του Μακρόν (που διατηρούσε μία παραιτημένη κυβέρνηση κι αρνιόταν να δεχθεί αριστερή κυβέρνηση) είχε θιγεί το ενδεχόμενο μίας πρότασης καθαίρεσης από τον Μελανσόν. Τελικά, μπροστά στον ενθουσιασμό που σκόρπισε το σύνθημα του Μελανσόν «Macron, destitution» στην πρόσφατη γιορτή της Humanité, προτιμήθηκε η σολομώντεια λύση του «ναι μεν, αλλά», χάριν της ενότητας της παράταξης. Μία μικρή παραχώρηση, που όμως δεν κατευνάζει τις υπάρχουσες διαφορές ανάμεσα στις δύο κύριες παρατάξεις του αριστερού Μετώπου. Οι οποίες, όπως δείχνουν τα πράγματα αργά ή γρήγορα θα επιδιώξουν να λύσουν τις διαφορές τους.
Γιατί τούτη η ενότητα, που όμως δεν αντικατοπτρίζει την κυβερνητική ετοιμότητα του Μετώπου και την πολιτική αποφασιστικότητά του φαίνεται πως είναι έτοιμη να διαρραγεί ανά πάσα στιγμή. Εκείνο που φαίνεται ότι ακόμη συγκρατεί το Μέτωπο είναι η πηγαία βούληση του κόσμου να υπάρξει ουσιαστική αντίδραση στον Μακρονισμό και τις βοναπαρτικές του τάσεις: οι διαδηλώσεις υπέρ της σύστασης του NFP, τα συλλαλητήρια μετά τον διορισμό του Μπαρνιέ, η υποδοχή στη γιορτή της Humanité της ιδέας για πρόταση καθαίρεσης του Προέδρου.
Μία ενότητα, που όσο η απόσταση από την κυβέρνηση μακραίνει για το Μέτωπο κινδυνεύει να καταρρεύσει και εκ των έσω. Ήδη ένας πόλεμος έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό του LFI, μετά την αμφισβήτηση της ατζέντας του Μελανσόν από τον βουλευτή Φρανσουά Ρουφέν της Picardie Debout! (και πρώην μέλος της LFI), που έχει πάρει διαστάσεις φανατισμού (πολλοί τον συνέκριναν με τον Ζακ Ντοριό, τον κομμουνιστή ηγέτη, που διαγράφηκε το 1934 και κατόπιν στην Κατοχή έγινε συνεργάτης των Γερμανών). Ή ακόμη παραλλήλισαν τις επικριτικές δηλώσεις του (που κατηγορούσε τον Μελανσόν για μία τακτική (σύμφωνη με τα πορίσματα της ομάδας Terra Nova) που αποξενώνει εργάτες και αγρότες, υπέρ ενός νέου ταυτοτικο-δικαιωματικού ακροατηρίου, το οποίο όμως δεν είναι πλειοψηφικό, ούτε αντιπροσωπευτικό του συνόλου της γαλλικής κοινωνίας, με τις θέσεις της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν.
Αλλά η υπόθεση Ρουφέν δεν είναι το μόνο αγκάθι στο καταπτοημένο Μέτωπο, που δεν κατόρθωσε να επιβάλει τη δική του υποψήφια για την πρωθυπουργία. Η ίδια η φέρελπις υποψήφια Λουΐζ Καστέτ ανακοίνωσε πως η Σοσιαλίστρια δήμαρχος του Παρισιού Ανί Ινταλγκό την «απάλλαξε» από τη θέση της ως διευθύντριας των οικονομικών υπηρεσιών της δημαρχίας με ένα SMS. Μία εξέλιξη που προκάλεσε μεγάλη τριβή μέσα στο Μέτωπο, καθώς όχι μόνον αφορά την υποψήφια πρωθυπουργό, αλλά ίσως και μία καλή περίπτωση για προεδρική υποψήφια -μιας και η πρόταση της LFI άνοιξε τον διάλογο και για μία πρόωρη εκλογή Προέδρου.
Όσο κι εάν η πρόταση καθαίρεσης του Μακρόν ισοδυναμεί με ένα «χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου» της, το γόητρο του Προέδρου θα έχει τόσο τρωθεί, που σε συνδυασμό με μία πιθανή αποτυχία της κυβέρνησης Μπαρνιέ -όποτε τούτη συσταθεί- και των μέτρων της, ενδέχεται να επισπεύσει μία παραίτησή του και την προκήρυξη νέων προεδρικών εκλογών.
Αντίθετα, η Λεπέν, που βλέποντας την αδυναμία του θεσμικού κράτους και της τακτικής του Μακρόν, με μία τακτική μια στο καρφί και μια στο πέταλο, αποσκοπεί σε νέες εκλογές, προβλέποντας (και φροντίζοντας μάλιστα για τούτο) μία μικρή θητεία του Μπαρνιέ και της αδιαμόρφωτης ακόμη κυβέρνησής του! Ανάλογα, αφ’ ενός συμφωνεί με τον Μακρόν για τον διορισμό του δοτού πρωθυπουργού, προκειμένου να απομακρύνει το φάσμα μίας αριστερής κυβέρνησης. Για τον λόγο τούτο, κατήγγειλε και την πρωτοβουλία Μελανσόν για την καθαίρεση ως προπέτασμα καπνού. Από την άλλη, παράλληλα, φροντίζει να παρασύρει την αριστερά (κι έτσι να απονομιμοποιήσει και τα επιχειρήματά της -ηθικά και πολιτικά), ενόψει της συζήτησης του προϋπολογισμού και κυρίως του ακανθώδους θέματος της κατάργησης των συνταξιοδοτικών ορίων, που είχε θεσπίσει με προεδρικό διάταγμα κι όχι μέσα από την Εθνοσυνέλευση ο Μακρόν. Μία τακτική win-win για τη Λεπέν, που βλέπει την τελμάτωση και στο στρατόπεδο Μακρόν, αλλά και στο αριστερό Μέτωπο, να λειτουργεί υπέρ της -όπως μαρτυρούν και οι δημοσκοπήσεις. Άλλωστε η Λεπέν, αντιστρέφοντας το επιχείρημα των αριστερών, φροντίζει να υπενθυμίζει πως το 2017 ήταν το κόμμα του Μελανσόν, ως κραταιός πόλος της Αριστεράς (με τους Σοσιαλιστές σχεδόν εξαερωμένους) εκείνο που στήριξε την εκλογή Μακρόν απέναντί της, επισείοντας τον ακροδεξιό κίνδυνο.
Η ενωμένη αριστερή παράταξη βρίσκεται πλέον σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής για την ίδια της την ύπαρξη. Έχοντας υποκύψει στον τακτικισμό και την κατάφωρη παραβίαση της θεσμικής νομιμότητας από τον Μακρόν (με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς), αλλά και στον εκβιασμό του για την σύσταση της κυβέρνησης (χωρίς «μελανσονικούς» βουλευτές), το Νέο Λαϊκό Μέτωπο απώλεσε τον έλεγχο των εξελίξεων. Σήμερα, η έκουσα άκουσα, χλιαρή, συναίνεση των Σοσιαλιστών και των Οικολόγων στερεί από το Μέτωπο εκείνη τη σαφή αποφασιστικότητα να συσπειρώσει τον κόσμο και να δείξει στον Μακρόν ότι οφείλει να σέβεται την αρχή του γαλλικού ημιπροεδρικού συστήματος, η οποία ορίζει πως η νομιμοποίησή του πρέπει να είναι ενιαία και δημοκρατική. Όσο κι αποτυχημένο να είναι το εγχείρημα της καθαίρεσης (γιατί αποκλείεται να συγκεντρωθούν τα 2/3 της Εθνοσυνέλευσης), θα καταδείκνυε την εκτροπή της προεδρίας από τη δημοκρατική και θεσμική νομιμότητα και την αναγκαιότητα μίας άλλης διακυβέρνησης.
Ωστόσο, ακόμη μία φορά η δημοκρατική πλειοψηφία αποδεικνύεται ασυνεπής στα πεπρωμένα, που ο ίδιος ο λαός την κάλεσε να εκπληρώσει. Και αφήνεται και πάλι να επιπλέει σε μία απρόσφορη ισορροπία μεταξύ των προοδευτικών προσδοκιών και των «μοναρχικών» πειρασμών των Ηλυσίων (με την ακροδεξιά να περιμένει τη λεία της στη γωνία), που καταδεικνύουν (ακόμη κι έναν συνταγματικό) εκφυλισμό της της Πέμπτης Δημοκρατίας. Μάλλον, της γκραμσιανής «μεσοβασιλείας», που βλέπει το παλιό να δύει, αλλά το νέο (με τη μορφή του Νέου Λαϊκού Μετώπου) να μην είναι επ’ ουδενί σε θέσει να ανατείλει.
