Ταξιδεύοντας μέσα από το Γαλαξία μας και σε γειτονικούς γαλαξίες θα απαιτήσει ριζικά νέες τεχνολογίες και ενέργεια, θα είναι δυνατή μόνο σε 200-500 χρόνια, δήλωσε σε συνέντευξή του στο RIA Novosti επιστήμονας, βετεράνος του TsNIIMash Γκεόρκι Ουσπιόνσκι, ο οποίος συμμετείχε στην εκτόξευση του πρώτου τεχνητού δορυφόρου της Γης στις 4 Οκτωβρίου 1957.

Για πτήσεις προς τα αστέρια, και ακόμη περισσότερο για πτήσεις γύρω από τον Γαλαξία, η σύγχρονη κοσμοναυτική δεν διαθέτει τα τεχνικά μέσα. Εδώ χρειάζεται νέα ενέργεια. Χρειάζονται νέοι τύποι επικοινωνίας και πλοήγησης, καθώς και τεχνικές ασφάλειας του πληρώματος.

Επιπλέον πρόσθεσε πως:

Ένας από τους πιθανούς τρόπους επίλυσης αυτών των προβλημάτων μπορεί να είναι η βαρυτική αστροναυτική. Σε αυτή την περίπτωση, θα τελειοποιηθεί πρώτα το ταξίδι στο ηλιακό σύστημα, στη συνέχεια θα υλοποιηθούν πτήσεις προς τα πλησιέστερα αστέρια και μόνο στη συνέχεια θα υλοποιηθούν πτήσεις γύρω από τον Γαλαξία και μεταξύ των γαλαξιών. Τέτοια προβλήματα θα επιλυθούν στους επόμενους δύο έως πέντε αιώνες.

Σύμφωνα με τον επιστήμονα, η υπέρβαση του ηλιακού συστήματος είναι απαραίτητη για την επέκταση του ζωτικού χώρου της ανθρωπότητας και θα αποτελέσει την ίδια τεχνολογική ανακάλυψη που αποδείχθηκε κάποτε η εκτόξευση του πρώτου δορυφόρου. Θα ανοίξει εντελώς νέες ευκαιρίες για την ανάπτυξη των πόρων των διαστημικών αντικειμένων, δήλωσε ο Ουσπιόνσκι.

Τα ταξίδια στον Άρη όμως δεν αργούν και τόσο πολύ

Όσον αφορά τις τεχνολογίες που απαιτούνται για τον αποικισμό του Άρη δεν είναι ακόμη επαρκείς, οπότε ο Κόκκινος Πλανήτης μπορεί να μην αναπτυχθεί μέχρι τον επόμενο αιώνα, ανέφερε ο Ουσπιόνσκι.

Το κόστος ανάπτυξης του Άρη είναι αρκετά υψηλότερο από το κόστος των σεληνιακών οικισμών. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, αυτό θα είναι εφικτό στις αρχές του επόμενου αιώνα.

Διευκρίνισε ότι οι γήινοι θα χρειαστούν περισσότερο χρόνο για να κατοικήσουν τον Άρη από ό,τι τη Σελήνη, επειδή είναι πιο μακριά και έχει ατμόσφαιρα.

Γι’ αυτό χρειαζόμαστε πιο ισχυρά οχήματα εκτόξευσης, στιβαρά οχήματα προσεδάφισης και μακροχρόνιες πτήσεις στο διάστημα. Το τελευταίο θα απαιτήσει τη δημιουργία ειδικών μέσων για την προστασία του πληρώματος από την κοσμική ακτινοβολία, που αποτελεί ακόμη άλυτο πρόβλημα.