Eπιστήμονες εντόπισαν διοξείδιο του άνθρακα και υπεροξείδιο του υδρογόνου στον Χάροντα, το μεγαλύτερο φεγγάρι του Πλούτωνα, προσφέροντας νέες πληροφορίες για τη σύνθεση και την εξέλιξη των μακρινών σωμάτων του ηλιακού συστήματος, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη.

Χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb, οι ερευνητές του Νοτιοδυτικού Ερευνητικού Ινστιτούτου (SWRI) συγκέντρωσαν λεπτομερείς παρατηρήσεις, αξιοποιώντας προηγούμενα ευρήματα από την αποστολή New Horizons της NASA.

Ο Χάροντας, ο οποίος ήταν προηγουμένως γνωστός για την παγωμένη του σύνθεση από κρυσταλλικό νερό και αμμωνία, αποκαλύπτει τώρα μια πιο σύνθετη χημική σύνθεση.

Η μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο Nature Communications την Τρίτη, υπογραμμίζει τη σημασία αυτών των ευρημάτων για την κατανόηση της εξέλιξης του Χάροντα.

Αυτές οι «πληροφορίες για τη χημική ποικιλομορφία και τις εξελικτικές διαδικασίες στον Χάροντα» είναι ζωτικής σημασίας, δήλωσε η ερευνητική ομάδα.

Η επικεφαλής ερευνήτρια Σίλβια Πρωτοπαππά εξήγησε στο CBS News ότι «πέρα από τον Ποσειδώνα, μια συναρπαστική συλλογή μικρών σωμάτων γνωστών ως Δια-Ποσειδώνια Αντικείμενα (TNOs) περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο. Τα αντικείμενα αυτά χρησιμεύουν ως χρονοκάψουλες, προσφέροντας στους επιστήμονες μια ματιά στο πρώιμο ηλιακό σύστημα».

Ο Χάροντας, που έχει περίπου το μισό μέγεθος του Πλούτωνα και πλάτος 754 μίλια, σχηματίζει ένα μοναδικό διπλό σύστημα νάνων πλανητών με τον Πλούτωνα λόγω των παρόμοιων μεγεθών τους.

Τα νέα δεδομένα από τον φασματογράφο εγγύς υπέρυθρης ακτινοβολίας του Webb παρέχουν μια σαφέστερη εικόνα της σύνθεσης της επιφάνειάς του, κάτι που οι προηγούμενες αποστολές δεν μπόρεσαν να αποτυπώσουν πλήρως.

Η Πρωτοπαππά τόνισε ότι χρειάζεται περαιτέρω έρευνα για να διακρίνει ποιες ενώσεις στον Χάροντα παραμένουν στην αρχική τους κατάσταση και ποιες έχουν αλλοιωθεί από την ηλιακή ακτινοβολία και τις συγκρούσεις.

Η κατανόηση αυτής της διάκρισης είναι ζωτικής σημασίας για να συναρμολογήσουμε τη φύση του αρχέγονου δίσκου από τον οποίο σχηματίστηκαν αυτά τα αντικείμενα πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια.

Η έρευνα αυτή θα μπορούσε επίσης να προσφέρει ευρύτερες γνώσεις σχετικά με άλλα παγωμένα σώματα στη ζώνη Kuiper και το σχηματισμό του πρώιμου ηλιακού συστήματος.