Ο πλανήτης ζει στον ρυθμό δύο πυρηνικών κρίσεων. Η μία βρίσκεται στο μέτωπο της Ουκρανίας. Η χρήση δυτικών όπλων μεγάλου βεληνεκούς με στόχο έως και τη Μόσχα, την οποία απαιτεί ο Ζελένσκι και σκέφτεται να επιτρέψει ο Μπάιντεν, είναι ενδεχόμενο να οδηγήσει σε χρήση πυρηνικών όπλων από τη Ρωσία, ιδίως εφόσον το πυρηνικό της δόγμα αναθεωρηθεί.
Η άλλη, η οποία είναι μάλλον αμεσότερη έχει να κάνει με το Ισραήλ και το Ιράν. Όπως έχει προκύψει πια με σαφήνεια, το Ισραήλ σχεδιάζει και απειλεί με κάποιου είδους πυρηνική επίθεση εναντίον του Ιράν. Τυχόν επίθεση με διατρητικές βόμβες εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν (η οποία παρεμπιπτόντως δεν μπορεί να λάβει χώρα χωρίς άμεση συνδρομή τουλάχιστον από τις ΗΠΑ) πέρα από καταφανώς παράνομη κατά το διεθνές δίκαιο δεδομένου ότι πρόκειται για πολιτικές εγκαταστάσεις, θα ισοδυναμεί με χρήση πυρηνικών όπλων κάποιου μεγέθους. Ο πρόεδρος Μπάιντεν έχει αναγνωρίσει αυτό το ενδεχόμενο, ακριβώς διατυπώνοντας τη θέση ότι δεν το επιθυμεί. Προσοχή: δεν λέει στο Ισραήλ το περιβόητο “don’t” που διατύπωσε στο Ιράν για τη νόμιμη απάντηση του τελευταίου στο Ισραήλ, απλώς το «αποτρέπει», με ό,τι αυτό σημαίνει.
Το γεγονός ότι προέβη στη σχετική δήλωση μπορεί να σημαίνει ότι θέλει όντως να το αποτρέψει ή εξίσου μπορεί να σημαίνει ότι βλέπουμε το γνωστό εδώ και δεκαετίες παιχνίδι των ΗΠΑ με το Ισραήλ: όταν το Ισραήλ το «παρακάνει», οι ΗΠΑ κάνουν τις ανήξερες ή και δυσαρεστημένες αλλά κατά τα λοιπά παρέχουν όλη την αναγκαία υποστήριξη και από κοινού σχεδιασμό. Άλλωστε, στα τελευταία της τραγικής του θητείας, ο πρόεδρος Μπάιντεν φρόντισε να τονίσει ότι κανείς άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έχει κάνει για το Ισραήλ τόσα, όσα ο ίδιος (τιμητική ομολογουμένως δήλωση εν μέσω γενοκτονίας). Αν οι ΗΠΑ θέλουν όντως να σταματήσουν μια επίθεση του Ισραήλ μπορούν να το πράξουν. Αν η επίθεση λάβει χώρα θα είναι γιατί το επέτρεψαν.
Το Ιράν είναι αμφίβολο κατά πόσο μπορεί να προστατεύσει απολύτως τις πυρηνικές του εγκαταστάσεις. Είναι βέβαιο δε, ότι αν δεχτεί επίθεση θα απαντήσει με τον ίδιο τρόπο. Θα συνεχίσει δε, να απαντάει έως ότου πετύχει και αυτό τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ισραήλ ή/ και έως ότου να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Όπως έχουμε ξαναγράψει, η μεγάλη διαφορά είναι ότι ένα πυρηνικό χτύπημα στο Ιράν θα είναι καταστροφικό για το ίδιο και για τους γείτονές του αλλά ένα αντίστοιχο χτύπημα στο Ισραήλ θα το ερημοποιήσει. Μαζί με αυτό δε, όλη η περιοχή συμπεριλαμβανομένων της Ελλάδας και της Κύπρου θα μολυνθεί. Οι συνέπειες για την Ανατολική Μεσόγειο και τους λαούς μας θα είναι ανυπολόγιστες.
Γιατί λοιπόν το Ισραήλ παίζει αυτό το χαρτί; Πρώτον, γιατί προφανώς έχει φτάσει σε απελπιστικό βαθμό από στρατιωτικής απόψεως. Ο μαζικός βομβαρδισμός από το Ιράν προκάλεσε προφανώς σοκ. Επιπλέον, οι ειδήσεις από το μέτωπο του Λιβάνου είναι εξίσου κακές. Κάθε μέρα το Ισραήλ μετρά δεκάδες νεκρών και τραυματιών απέναντι σε μια Χεζμπολάχ, την οποία το Ισραήλ θεωρούσε ότι είχε απονευρώσει. Ο συμβατικός πόλεμος του Ισραήλ εξελίσσεται καταστροφικώς.
Δεύτερον, ίσως να θεωρεί ότι οι δικές του πυρηνικές εγκαταστάσεις είναι επαρκώς προφυλαγμένες. Πρόκειται για εν δυνάμει ολέθριο υπολογισμό. Αρκεί ένα λάθος για να καταστρέψουν πρώτα απ’ όλα τη δική τους χώρα και το δικό τους λαό. Υπάρχει μια σχεδόν χιτλερική, διεστραμμένη λογική καταστροφής ακόμα και του δικού τους λαού στο πλαίσιο της καταστροφής του εχθρού.
Τρίτον, το Ισραήλ είναι πιθανό να διαπραγματεύεται δια αυτού του τρόπου με τις ΗΠΑ. Προτάσσει το πυρηνικό πλήγμα όπως και το αντίστοιχο στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του Ιράν, προκειμένου να αναγκάσει τις ΗΠΑ να συνδράμουν είτε σε μια απόπειρα δολοφονίας του Χαμενεΐ, είτε και σε έναν εκτεταμένο πόλεμο εναντίον του Ιράν.
Ακόμα και στην τελευταία περίπτωση όμως, το ταμπού της χρήσης πυρηνικών πληγμάτων έχει θρυμματιστεί (με το Ισραήλ δεν ήταν ποτέ ακριβώς ταμπού άλλωστε). Η πυρηνικοποίηση της περιοχής μας αλλά και του πολέμου επίκειται.
