Η καταστροφή του στρατού του Ιράκ (του Σαντάμ Χουσεΐν), που διέθετε χιλιάδες άρματα μάχης, αφαίρεσε μια από τις σημαντικότερες περιφερειακές απειλές για το Ισραήλ. Ήταν ουσιαστικά ένα δώρο από τους Αμερικανούς, τους Βρετανούς και τους Κούρδους (συμμετείχαν επίσης Αυστραλοί και ελάχιστοι Πολωνοί), στο πλαίσιο του παράνομου από διεθνή σκοπιά και καταστροφικού για τα αμερικανικά συμφέροντα πολέμου στο Ιράκ (2003-2011).
Ένα δεύτερο θείο δώρο προς το Ισραήλ προσέφεραν κυρίως οι Άραβες, οι Τούρκοι και οι Κούρδοι: η καταστροφή του στρατού της Συρίας (του Μπασάρ αλ Άσαντ) ήταν για το Ισραήλ πιθανότατα η σημαντικότερη θετική εξέλιξη της τελευταίας 15ετίας και μια από τις σημαντικότερες των τελευταίων δεκαετιών. Έλαβε χώρα στο πλαίσιο του συριακού εμφυλίου, ο οποίος δεν ήταν μόνο Συριακός, καθώς αποτέλεσε ένα υβριδικό είδος περιφερειακού πόλεμου περιορισμένου στο εσωτερικό του κράτους: «Στην περίπτωση της Συρίας, φτάσαμε ένα σκαλοπάτι πριν από τον περιφερειακό πόλεμο μεταξύ κρατών. Αυτό που είχαμε ήταν ένα είδος περιφερειακού πολέμου δι’ αντιπροσώπων σε υποκρατικό επίπεδο που περιοριζόταν εντός των εδαφικών ορίων του κράτους, ουσιαστικά των ρευστών συνόρων Συρίας και Ιράκ». (Το Τέλος της Μεγάλης Παρέκκλισης, σελ. 41).
Η καταστροφή των ενόπλων δυνάμεων του Ιράκ και της Συρίας ήρθε χωρίς το παραμικρό κόστος για το Ισραήλ, εξαφανίζοντας την πιθανότητα ενός δαπανηρού πολέμου του ισραηλινού κράτους με κάποιο από αυτά τα δύο αραβικά κράτη.
Ιδίως η καταστροφή του συριακού στρατού ήταν για το Ισραήλ ένα είδος στρατηγικού θαύματος, καθώς το κόστος ενός πολέμου με τη Συρία θα μπορούσε να ήταν πολύ υψηλό (Ehud Eilam, Israeli Strategies in the Middle East). Το Ισραήλ, λοιπόν, ξεμπέρδεψε με τους δύο μεγαλύτερους περιφερειακούς του ανταγωνιστές, το Ιράκ (του Χουσεΐν) και τη Συρία (του Άσαντ), χωρίς να πληρώσει το παραμικρό κόστος. Δεν χρειάστηκε να καταβάλλει κανένα τίμημα για δύο από τις θετικότερες εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών χάρη σε Αμερικανούς, Άγγλους, Άραβες, Τούρκους και Κούρδους (Σουνίτες και Προτεστάντες). Αυτό το γεγονός δεν σημαίνει ότι αυτός ήταν υποκειμενικά ο σκοπός, το κίνητρο ή πρόθεση των προηγούμενων, δηλαδή το μεγαλύτερο στρατηγικό όφελος με το ελάχιστο δυνατό κόστος για το ισραηλινό κράτος, αλλά αυτή η παρατήρηση δεν αναιρεί το γεγονός ότι αυτό ήταν αντικειμενικά το αποτέλεσμα, η συνέπεια ή η επίπτωση των αποφάσεων και των πράξεων τους.
Το κυριότερο αρνητικό αποτέλεσμα για το Ισραήλ ήταν ότι η ρευστοποίηση των δύο αραβικών κρατών, του Ιράκ και της Συρίας, έφερε στο προσκήνιο έναν νέο ανταγωνιστή για το κράτος του Τελ Αβίβ, μετά από τα κράτη της Βαγδάτης και της Δαμασκού: το κράτος της Τεχεράνης, δηλαδή το Ιράν. Ναι μεν η συμμαχία της Συρίας με το Ιράν έχει βάθος δεκαετιών, καθώς χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, αλλά ήταν ο πόλεμος στη Συρία, που ξεκίνησε τη δεκαετία του 2010, που δημιούργησε ένα νέο και κοινό πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν. Ουσιαστικά η ρευστοποίηση του Ιράκ και στη συνέχεια της Συρίας διαμόρφωσε μια περιορισμένη αλλά υπαρκτή ιρανική σφαίρα επιρροής και μια εδαφική συνέχεια από τα όρη Ζάγκρος μέχρι την οροσειρά του Λιβάνου (πιο εντυπωσιακά: από τη Μεσοποταμία μέχρι τη Μεσόγειο), φέρνοντας το Ιράν σε άμεση επαφή και σύνδεση με το κράτος του Λιβάνου (και άρα με τη Χεζμπολάχ) και ενισχύοντας τη θέση και την επιρροή του σε Ιράκ και Συρία, με αποτέλεσμα να έρθουν ουσιαστικά head-to-head το Ισραήλ με το Ιράν.
Το Ισραήλ κατέστρεψε τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του Ιράκ το 1981 και της Συρίας το 2007. Προφανώς μπορεί να επιδιώξει να βομβαρδίσει και τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ελπίζοντας σε παρεμφερή αποτελέσματα. Μια βασική διαφορά, ως προς το συγκεκριμένο και μόνο σημείο (διότι αν εξετάσουμε τις διαφορές μεταξύ Ιράκ, Συρίας και Ιράν απέναντι στο Ισραήλ θα πρέπει να γράψουμε βιβλίο), είναι η εξής: το ιρανικό κράτος έχει ήδη επιτεθεί άμεσα στο ισραηλινό κράτος δύο φορές, την 13η Απριλίου και την 1η Οκτωβρίου 2024, προτού καν αποπειραθεί το τελευταίο να χτυπήσει τις πυρηνικές του εγκαταστάσεις, σε αντίθεση με την καταστροφή των πυρηνικών αντιδραστήρων σε Ιράκ το 1981 και Συρία το 2007, όπου τα δύο αραβικά κράτη όχι μόνο δεν είχαν καταφέρει να επιβάλλουν κάποια μορφή αποτροπής αλλά και το ίδιο το χτύπημα συνέβη δίχως ουσιαστικό κόστος ή τίμημα για το Ισραήλ. Αντιθέτως, στην προκειμένη περίπτωση το ισραηλινό κράτος γνωρίζει όχι απλώς ότι το τίμημα μιας ενδεχόμενης επίθεσης στις πυρηνικές εγκαταστάσεις (και όχι σε έναν συγκεκριμένο πυρηνικό αντιδραστήρα) του Ιράν θα είναι εξαιρετικά υψηλό, αλλά και τις υπέρμετρες δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Ολοκληρώνοντας, θα πρέπει να τονιστεί ότι το Ισραήλ είναι το μόνο κράτος από το Πακιστάν μέχρι τη Γαλλία στην κατεύθυνση ανατολής-δύσης και από τη Ρωσία μέχρι τη Νότια Αφρική στην κατεύθυνση βορρά-νότου που έχει στην κατοχή του και υπό την κυριαρχία του πυρηνικά όπλα (υπάρχουν ευρωπαϊκά κράτη που έχουν πυρηνικά όπλα στην κατοχή τους αλλά όχι υπό την κυριαρχία τους). Η εκτίμηση του γράφοντος είναι ότι το Ισραήλ των 10 εκατομμυρίων κατοίκων (με κόκκινο στον χάρτη) είναι αδύνατον να διατηρήσει το πυρηνικό του μονοπώλιο σε ολόκληρη αυτή την περιοχή, από την Ευρώπη του Ρήνου και τη Μεσόγειο μέχρι την Ινδική Υποήπειρο και τον Ινδικό Ωκεανό, και από τα Ουράλια Όρη, τη Σιβηρία και τον Αρκτικό Κύκλο μέχρι την έρημο Καλαχάρι και το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, μια περιοχή στην οποία κατοικούν περισσότερα από 2,5 δισεκατομμύρια ή 2.500 εκατομμύρια άνθρωποι (με μπλε στον χάρτη).
