Το Ισραήλ λοιπόν προέβη στην επίθεσή του εναντίον ιρανικών στόχων, μετά από εβδομάδες φημών, διαρροών, απειλών και διπλωματικών μηνυμάτων μέσω γνωστών και λιγότερο γνωστών διαύλων επικοινωνίας. Το χτύπημα από ισραηλινά αεροπλάνα σε ιρανικούς στρατιωτικούς στόχους απευθείας και επισήμως, αποτελεί μια «πρώτη» στο πλαίσιο της σύγκρουσης των δύο κρατών, ωστόσο δεν είναι η πρώτη επίθεση του Ισραήλ εναντίον του Ιράν. Αυτό που είναι πραγματικά καινούριο και εντυπωσιακό είναι το πόσο μη- εντυπωσιακή ήταν η ισραηλινή επίθεση στο Ιράν.
Δεν έχει πολύ νόημα να επαναλάβουμε τι είχε προαναγγείλει η ισραηλινή ηγεσία. Η επίθεση του Ισραήλ υποτίθεται ότι θα ήταν απρόβλεπτη και θα συντάραζε το Ιράν. Αντί αυτού είδαμε το ελάχιστο δυνατό: τον βομβαρδισμό, μάλλον ανεπιτυχή κατά βάση, ορισμένων εγκαταστάσεων ραντάρ και κάποιων μονάδων παραγωγής πυραύλων και drones. Βεβαίως, το Ιράν είχε 4 νεκρούς, ωστόσο ακόμα και έτσι η επίθεση είναι ελάχιστης υλικής ή συμβολικής επίπτωσης. Οι σκηνές στην Τεχεράνη με τη ζωή να μην έχει διαταραχθεί στο ελάχιστο, χωρίς κανένα καταφύγιο να χρειάζεται να ανοίξει, σε συνδυασμό με σχόλια γεμάτα απογοήτευση σε ισραηλινούς λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περιγράφουν αρκετά γλαφυρά την πραγματικότητα και την εικόνα ενός Ισραήλ που απέτυχε (για άλλη μια φορά το τελευταίο διάστημα) να ανταποκριθεί στον μύθο τον οποίο χτίζει για δεκαετίες.
Μετά τις απανωτές αποτυχίες του Ισραήλ στα πεδία των χερσαίων μαχών τόσο στη Γάζα, όσο και στο Νότιο Λίβανο (θυμίζουμε ότι όχι μόνο οι νεκροί μεταξύ των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων ανέρχονται σε εκατοντάδες αλλά ότι επιπλέον δεν έχει πετύχει κανέναν διακηρυγμένο στόχο του πλην της δολοφονίας του Γιαχία Σινουάρ) αυτό που μένει από το μύθο του Ισραήλ (ή έμενε) είναι οι δυνατότητές του στο επίπεδο της πολεμικής αεροπορίας, των υψηλών τεχνολογιών και των υπηρεσιών πληροφοριών. Η ισραηλινή αεροπορία είναι (υποτίθεται) το φόβητρο της περιοχής. Ακόμα περισσότερο, φόβητρο για όλη την περιοχή είναι η συμπεριφορά του Ισραήλ σαν του «τρελού σκυλιού»: η πιο «τρελή» ιδέα στρατιωτικής δράσης μπορεί υποτίθεται να πραγματοποιηθεί από το Ισραήλ.
Η επίθεση στο Ιράν αποτελεί ένα σημείο καμπής ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο: το Ισραήλ παλαιότερα δρούσε πριν ακόμα απειλήσει (ή τουλάχιστον έτσι είχε πείσει ότι έπραττε). Τώρα απείλησε και επί της ουσίας δεν έδρασε. Από μόνη της αυτή η αλλαγή θα ήταν εξόχως σημαντική και ενδεικτική ευρύτερων τεκτονικών αλλαγών. Σε συνδυασμό με την 7η Οκτωβρίου και όσα έχουν ακολουθήσει είναι χαρακτηριστική ενός τέλους εποχής. Δεν πρόκειται για το μόνο αλλά για ένα πολύ σαφές σημείο το οποίο αποδεικνύει ότι η καθολική και αδιαμφισβήτητη υπεροχή των ΗΠΑ και επακόλουθα του Ισραήλ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή-Δυτική Ασία εκλείπει.
Το Ισραήλ δεν επιτέθηκε με κατακλυσμιαίο τρόπο στο Ιράν γιατί δεν μπορούσε να του καταφέρει ένα παραλυτικό πρώτο πλήγμα, πράγμα το οποίο θα σήμαινε ότι αμέσως μετά θα εκτίθετο σε ένα εν δυνάμει καταστροφικό πλήγμα από ιρανικής πλευράς. Θα μπορούσαν οι ΗΠΑ και οι αντιαεροπορικές δυνατότητες του Ισραήλ να αποτρέψουν ένα τέτοιο πλήγμα; Κατά πάσα πιθανότητα, για να μην πούμε μετά βεβαιότητας, όχι. Η μόνη δυνατότητα των ΗΠΑ μετά από ένα καταστροφικό απαντητικό πλήγμα του Ιράν εναντίον του Ισραήλ θα ήταν να εμπλακούν σε μια πλήρη σύγκρουση με το Ιράν απευθείας, η οποία όμως αποτελεί εφιαλτικό σενάριο για κάθε πρόεδρο και για το επιτελείο των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ.
Επιπλέον, στους Δημοκρατικούς δεν μπορεί παρά να είναι πολύ σαφές ότι ο «Μπίμπι» θέλει να προβοκάρει τις εκλογές στις ΗΠΑ, μάλλον ενισχύοντας τον Τραμπ μέσα από μια νέα κλιμάκωση της σύγκρουσης με το Ιράν (παρότι παραμένει άποψη του γράφοντος ότι μια εκλογή Τραμπ μπορεί να αποτελέσει εξόχως αρνητική έκπληξη για τους σιωνιστές, σε αντίθεση με τη θέληση του ίδιου του Τραμπ). Δεν είναι καθόλου απίθανο, η διαρροή κάποιων σχεδίων του Ισραήλ περί των επικείμενων τότε ακόμα, επιθέσεών του εναντίον του Ιράν να προήλθε από τις ίδιες τις ΗΠΑ προκειμένου να στείλουν στο Ισραήλ το μήνυμα για το ποιος είναι το αφεντικό σε αυτήν τη σχέση. Δεν πρέπει εδώ να συγχέουμε δύο καταστάσεις: οι ΗΠΑ σαφώς και υποστηρίζουν με όλα τα μέσα τη γενοκτονία του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων και την πολιτική του εναντίον των λαών της ευρύτερης περιοχής. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι είναι διατεθειμένες να δουν χιλιάδες φέρετρα στρατιωτών τους και μάλιστα εν μέσω προεκλογικής περιόδου. Εξ ου και διαφαίνεται ότι μάλλον προειδοποίησαν το Ιράν για τις επερχόμενες ισραηλινές επιθέσεις.
Το Ιράν από πλευράς του και με δεδομένο ακριβώς το μέγεθος του ισραηλινού πλήγματος παρέπεμψε την απάντησή του στο μέλλον. Φαίνεται ότι θα περιμένει να δει αν θα υπάρξει κάποια επόμενη κίνηση από πλευράς Ισραήλ όπως και τις εκλογές στις ΗΠΑ. Δεν έχει άλλωστε κανένα λόγο να βιαστεί. Αυτήν τη στιγμή απολαμβάνει ενός μοναδικού κύρους στην περιοχή και παγκοσμίως. Φαίνεται ότι έχει αποκαταστήσει την αποτρεπτική του ισχύ έναντι του Ισραήλ, ενώ ταυτοχρόνως ο άξονας της αντίστασης απορρόφησε τα πλήγματα που δέχθηκε το προηγούμενο διάστημα σε βαθμό αρκετό ώστε να είναι ικανός να προβάλλει λυσσώδη αντίσταση στις ισραηλινές δυνάμεις. Δεν έχει κανένα λόγο να κλιμακώσει ή τουλάχιστον όχι ιδιαιτέρως και όχι άμεσα. Πολύ περισσότερο που το Ιράν δε θα ήθελε να ενισχύσει τις προοπτικές του Τραμπ μέσα από μια πολεμική έκρηξη στη Μέση Ανατολή.
Η λογική λέει ότι ο πόλεμος φθοράς θα συνεχίσει να ματώνει τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ, ενώ η γενοκτονική του πολιτική επίσης θα συνεχίζεται. Αυτή η κατάσταση όμως ασκεί πίεση για άλλους λόγους και στο Ιράν και στο Ισραήλ. Το Ισραήλ σωρεύει απώλειες σε πολλά επίπεδα. Σύμφωνα με πληροφορίες μέσα από το Ισραήλ, οι νεκροί στρατιώτες ανέρχονται σε 890 και οι τραυματίες σε 11.000. Σε μια επιστράτευση που στο μέγιστο αριθμό της μετρούσε 500.000 άνδρες και γυναίκες και με την εισβολή στον Λίβανο να μην έχει κλείσει ούτε έναν μήνα, ο αριθμός είναι τεράστιος. Πρόκειται συνολικώς για απώλειες της τάξης περίπου του 2,5% της μέγιστης επιστράτευσης. Ο επιχειρησιακός και στρατηγικός εγκλωβισμός του Ισραήλ εντείνεται. Το Ισραήλ δεν μπορεί να συνεχίζει να πολεμά για χρόνια χωρίς κανένα ορατό τέλος. Από την άλλη, όσο ανυψώνεται το κύρος του Ιράν, τόσο μεγαλύτερες καθίστανται οι απαιτήσεις από αυτό. Όχι ακόμα αλλά ίσως πιο σύντομα από ό,τι περιμένουμε, η απαίτηση των λαών της περιοχής θα είναι να αναβαθμίσει τη δράση του ώστε να τερματίσει τη γενοκτονία και την κατοχή. Επιπλέον ο φόβος των φιλικών προς το Ισραήλ αραβομουσουλμανικών καθεστώτων προς το Ιράν θα συνεχίσει να εντείνεται, μαζί με προσπάθειες εσωτερικής αποσταθεροποίησής του.
Μια σταθερή ισορροπία Ιράν-Ισραήλ εντός ενός εξαιρετικώς μακροχρόνιου πολέμου φθοράς είναι αδύνατη. Πολύ σύντομα, μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ ή πρέπει να αποκλιμακωθεί με μια γενική ανακωχή το μέτωπο της Μέσης Ανατολής έστω πρόσκαιρα (κάτι το οποίο υπονόησαν οι ιρανικές ένοπλες δυνάμεις ως επιθυμία τους) ή θα έχουμε τον επόμενο γύρο κλιμάκωσης. Ο ορθολογισμός επιβάλλει την πρώτη οδό. Η λογική του ολοκληρωτικού πολέμου και της γενοκτονίας ωστόσο, στο πλαίσιο μάλιστα του σπονδυλωτού παγκοσμίου πολέμου, οδηγεί στη δεύτερη.
