Συζητείται εντονότατα πως ο Έλμπριτζ Κόλμπι προαλείφεται για υπουργός Άμυνας της επικείμενης διακυβέρνησης Τραμπ. Το τι όντως μέλλει γενέσθαι, φυσικά, θα το ξέρουμε σε δυο μήνες. Κι ακόμα κι αν επιλεγεί για κορυφαία θέση, το τι διαλαλεί σήμερα δεν αποκλείεται να σχετικοποιηθεί στην πράξη -αλλά η συζήτηση αυτή έχει ψωμί. Σε εκτενή συνέντευξή του στον Τάκερ Κάρλσον δημοσιευμένη στις 10 Νοεμβρίου, έδωσε μια εκδοχή των ιδεών του για τη στρατιωτική και εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ -και μόνο τυχαίο δεν είναι πως περιγράφεται από τον Κάρλσον ως «ένας από τους ελάχιστους έμπειρους αξιωματούχους εθνικής ασφάλειας που συμφωνεί πραγματικά με τον Ντόναλντ Τραμπ», ο οποίος «είναι πιθανό να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη νέα κυβέρνηση». Ακόμα και οι τίτλοι των «κεφαλαίων» της εκτενούς συνέντευξης είναι ενδεικτικοί:

• Τα βήματα που πρέπει να κάνει ο Τραμπ για να αποφύγει τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο
• Οι κίνδυνοι του πολέμου με το Ιράν
• Γιατί το Blob (η ελίτ της Ουάσιγκτον) είναι υπέρ του πολέμου;
• Πρέπει να θέσουμε τη CIA προ των ευθυνών της
• Τι πρέπει να κάνει ο Τραμπ για τη Ρωσία και την Ουκρανία;
• Η στήριξη του Πενταγώνου στους ξένους πολέμους
• Η Wall Street Journal έχει πρόβλημα
• Ποιος θα διευθύνει την εξωτερική πολιτική του Τραμπ;

Θυμίζουμε ότι ο Έλμπριτζ Κόλμπι, πέρα από τη θητεία του στην προηγούμενη κυβέρνηση Τραμπ, έχει συγγράψει το The Strategy of Denial: American Defense in an Age of Great Power Conflict (Yale University Press, 2021), το οποίο συνιστά μια πολιτική των ΗΠΑ για τη διατήρηση μιας «ευνοϊκής ισορροπίας ισχύος» στην Ασία, ενεργώντας ως «ακρογωνιαίος λίθος ισορροπίας» για έναν αντι-ηγεμονικό συνασπισμό που θα αποτρέψει την Κίνα από το να επιτύχει περιφερειακή ηγεμονία: οι ΗΠΑ θα πρέπει επίσης να διατηρήσουν και να ενισχύσουν τις υφιστάμενες συμμαχίες τους στην περιοχή και ενδεχομένως να προσθέσουν νέους συμμάχους, ενώ θα πρέπει να είναι προσεκτικές ώστε να μην υπερβάλλουν τις δεσμεύσεις τους. Σύμφωνα με το βιβλίο, οι ΗΠΑ θα πρέπει να εστιάσουν τους πόρους και την προσοχή τους στην Ασία, μειώνοντας ενδεχομένως τις δεσμεύσεις τους σε άλλες περιοχές. Αυτά όμως δεν μας λένε και πολλά στη σημερινή στιγμή: επιστρέφουμε, λοιπόν, στη συνέντευξη -δηλαδή στην εκδοχή με την οποία ο Κόλμπι προαλείφεται για υψηλές θέσεις στη νέα κυβέρνηση.

Στη συνέντευξη, λοιπόν, περιγράφεται το σχέδιο του Κόλμπι για μια συγκρατημένη και ρεαλιστική εξωτερική πολιτική: υποστηρίζει ότι η επόμενη κυβέρνηση Τραμπ πρέπει να κάνει μια θεμελιώδη αλλαγή στην εξωτερική της πολιτική, προκειμένου να αποφύγει «τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο». Δηλώνει ότι η ιστορική νίκη και η αποφασιστική εντολή του Τραμπ δείχνουν μια ατζέντα για την ειρήνη. Τάσσεται υπέρ μιας εξωτερικής πολιτικής βασισμένης στον ρεαλισμό, την αυτοσυγκράτηση και τη σαφή εστίαση στα ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα. Υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να εγκαταλείψουν το μοντέλο της «φιλελεύθερης πρωτοκαθεδρίας» που έχει οδηγήσει τις ΗΠΑ στα πρόθυρα του πολέμου σε πολλαπλά θέατρα και σε δαπανηρές και ανεπιτυχείς επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, και να δώσουν προτεραιότητα στην ειρήνη μέσω της ισχύος, ιδίως απέναντι στην ανερχόμενη Κίνα. Ο Κόλμπι πιστεύει ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να αποφύγουν την εμπλοκή σε πολλαπλές ταυτόχρονες συγκρούσεις και αντ’ αυτού να συγκεντρώσουν τους πόρους και την προσοχή τους στην πρωταρχική πρόκληση που θέτει η Κίνα. Τονίζει την ανάγκη οι ΗΠΑ να ανοικοδομήσουν τη βιομηχανική τους βάση και να μειώσουν την οικονομική τους εξάρτηση από την Κίνα για να διατηρήσουν τη δύναμη και τη μόχλευση τους μακροπρόθεσμα.

Περαιτέρω, ο Κόλμπι δηλώνει ότι οι ΗΠΑ σαφώς δεν είναι πλέον η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου∙ βρίσκονται σε ανταγωνισμό με την Κίνα, μια πολύ μεγαλύτερη βιομηχανική δύναμη, ενώ η Ρωσία έχει επίσης μεγαλύτερη μεταποιητική οικονομία από ό,τι πολλοί εκτιμούν, ξεπερνώντας τη Βορειοατλαντική Συμμαχία, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, στην παραγωγή πυροβολικού. Ο Κόλμπι τονίζει ότι χώρες όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Βόρεια Κορέα και το Ιράν ήλθαν κοντά και «τα βρήκαν» συνεπεία της ίδιας της πολιτικής των ΗΠΑ, κάτι που περιγράφει ως απολύτως αυτοκαταστροφική επιλογή. Χρησιμοποιεί ως παράδειγμα τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου οι ΗΠΑ έχουν δαπανήσει τεράστια ποσότητα όπλων και η αμυντική βιομηχανική τους βάση έχει ατροφήσει, ενώ επικρίνει το επιχείρημα ότι η χρηματοδότηση της Ουκρανίας θα βοηθούσε στην αποκατάσταση της βιομηχανικής βάσης της Αμερικής, υποστηρίζοντας ότι έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Σημειώνει ότι ο ρωσικός στρατός είναι πλέον, μετά την Ουκρανία, μεγαλύτερος και σκληραγωγημένος στη μάχη, ενώ ο αμερικανικός στρατός δεν έχει πολεμήσει έναν ισότιμο αντίπαλο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο πιθανός ΥΠΑΜ πιστεύει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να προβάλλουν δύναμη αλλά και να είναι πρόθυμες να συνομιλήσουν και να διαπραγματευτούν με τον πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ και τον πρόεδρο Πούτιν, οι οποίοι είναι αδιανόητο απλώς να προσβάλλονται ασκόπως από τον κρατικό λόγο των ΗΠΑ με αντιπαραγωγικούς χαρακτηρισμούς. Τάσσεται ρητώς τόσο ενάντια στην αμερικανική υποδαύλιση της ανεξαρτησίας της Ταϊβάν όσο και ενάντια στον πλήρη έλεγχο της Κίνας επ’ αυτής (υπονοώντας ότι το πρώτο κάλλιστα μπορεί να προκαλέσει ταχύτερα το δεύτερο, προκαλώντας έναν αμερικανορωσικό πόλεμο τον οποίο δεν περιγράφει με έκβαση αμερικανικής νίκης). Θεωρεί αδιανόητο τον κυβερνητικό διορισμό ανθρώπων που πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ μπορούν να ξεκινήσουν πολέμους σε τρία διαφορετικά θέατρα ταυτόχρονα, και πιστεύει ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν καταστροφική, οδηγώντας ενδεχομένως στην πρώτη ήττα σε πόλεμο από μια μεγάλη δύναμη στην ιστορία των ΗΠΑ. Ο Κόλμπι τάσσεται υπέρ της εστίασης στην Κίνα με σκοπό την ειρήνη, προτείνοντας οι ΗΠΑ να είναι ισχυρές χωρίς όμως να ξεπερνούν τα όρια -«όπως ο Αϊζενχάουερ δεν επενέβη στην Ουγγαρία τη δεκαετία του ‘50».

Τέλος, ο Κόλμπι θεωρεί ιδιαίτερα επίπονα τα διδάγματα που αντλήθηκαν από τα τελευταία 25 χρόνια σχετικά με τον χαρακτήρα και την έκβαση της αμερικανικής εμπλοκής στη Μέση Ανατολή∙ καταδικάζει την έλλειψη λογοδοσίας για όσους συμμετείχαν στον πόλεμο του Ιράκ και τώρα ζητούν πόλεμο με το Ιράν∙ επισημαίνει την «υποκρισία» όσων ζητούν κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία, ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, αναγνώριση ανεξάρτητης Ταϊβάν ή επίθεση στη Βόρεια Κορέα, ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζουν ότι ο στρατός των ΗΠΑ δεν μπορεί να διεξαγάγει περισσότερους από έναν μεγάλο πόλεμο ταυτόχρονα. Υποστηρίζει ότι το κατεστημένο της Ουάσινγκτον μπορεί μια χαρά να βάλει τις ΗΠΑ σε πολέμους και κρίσεις, αλλά μετά δεν μπορεί να διορθώσει τα προβλήματα που προκύπτουν. Περιγράφει την εντολή που έλαβε ο Τραμπ ως «ειρήνη από θέση ισχύος»∙ υποστηρίζει τη χρήση του στρατού με φειδώ, διατηρώντας παράλληλα την ισχύ του και αποφεύγοντας εμπλοκές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εξάντληση ή σε καταστροφικές πολυμετωπικές απώλειες και υποστηρίζει ότι ένας πόλεμος μεγάλων δυνάμεων θα κατέστρεφε μια δεύτερη προεδρία Τραμπ.

Όλα αυτά ακούγονται, αν μη τι άλλο, πολύ διαφορετικά από την κυβερνητική λογική της περιόδου Μπάιντεν-Χάρις, για να το πούμε κομψά. Τώρα για το τι θα γίνει στην πράξη, εάν ο Κόλμπι ή κάποιος όμοιός του θα επιλεγούν για κορυφαίες θέσεις στη νέα αμερικανική κυβέρνηση και πώς θα πράξουν εν τέλει, καθώς και το με τι θα μοιάζει ο πλανήτης μέχρι την 20ή Ιανουαρίου 2025, αυτά εκφεύγουν της αρμοδιότητας της ωριαίας συνέντευξης. Η οποία δημοσιεύεται σχεδόν ταυτόχρονα με την τραμπική ανακοίνωση ότι ο Πομπέο και η Χέιλι θα έχουν άφθονο ελεύθερο χρόνο στο σπίτι κατά την επικείμενη τετραετία, καθώς δε θα στελεχώσουν την κυβέρνηση  -στις ίδιες ευρύτερες περιοχές αρμοδιότητος για τις οποίες διαφημίζεται τώρα ο Κόλμπι από έναν όχι ακριβώς άγνωστο του Τραμπ, τον Τάκερ Κάρλσον. Η σκηνή αυτή έχει ψωμί…