Η ιστορία του Στρατοπέδου Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη που χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς Ναζί ως στρατόπεδο συγκέντρωσης για αντιστασιακούς και ποινικούς από όλη την Βόρειο Ελλάδα, στο διάστημα 1941-1944, παρουσιάζεται στην ταινία «Από τον Τρόμο στην Αντίσταση – Ναζιστικό Στρατόπεδο Παύλου Μελά Θεσσαλονίκη 1941-44» που θα προβληθεί σήμερα Τρίτη 12 Νοεμβρίου στις 7μμ στη Σχολή Κινηματογράφου (Ικονίου 1, Σταυρούπολη), στη Θεσσαλονίκη.
Την εκδήλωση στην οποία θα παρευρεθεί και θα μιλήσει και ο σκηνοθέτης της ταινίας Γιώργος Κεραμιδιώτης, διοργανώνει η Ανοιχτή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών σε σε συνεργασία με τις Κινηματογραφικές Νυχτερίδες.
Όσο αφορά στον πολύχρονο αγώνα για να παραμείνουν ελεύθεροι χώροι τα πρώην στρατόπεδα «Παύλου Μελά» και «Καρατάσιου», η Ανοιχτή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών τονίζει σε ανακοίνωσή της:
Και τελικά έχουμε τους ελεύθερους χώρους που χρειαζόμαστε και θέλουμε;
Όχι, και ποτέ δεν τους είχαμε
Οι πραγματικές ανάγκες όμως έχουν εκφραστεί μέσα στους εγκαταλελειμμένους (από το δήμο και το κράτος) χώρους των πρώην στρατοπέδων, Παύλου Μελά και Καρατάσιου, τα τελευταία χρόνια. Μέσα από την οικειοποίηση των χώρων αυτών με δράσεις, προβολές, εκδηλώσεις. Με προσπάθειες αυτοοργάνωσης ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες δημιουργικής παρουσίας στο πάρκο. Με απλά αράγματα, βόλτες, ποδήλατα, παιχνίδια, άθληση, παρέες. Οι μη εμπορευματοποιημένοι χώροι προσφέρουν τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης μακριά από δοσμένες διεξόδους που ορίζει ο νόμος του κέρδους. Δίνουν ευκαιρίες να βρεθούμε από κοντά, να απομονωθούμε, να ηρεμήσουμε ξεφεύγοντας από τον αστικό ιστό, τον θόρυβο, το κυνήγι της οικονομικής εκμετάλλευσης, τις βίαιες και αγχώδεις κινήσεις της πόλης, να διαμορφώσουμε το χρόνο και το χώρο που έχουμε ανάγκη.
Αυτό δεν αρέσει όμως σε πολλούς και πρώτους τους βασικούς εκφραστές της εξουσίας. Κράτος, στρατός, εκκλησία και δήμος σε ένα διαρκές αλισβερίσι, εδώ και χρόνια βαδίζουν μαζί, με κοινά αλλά και αντικρουόμενα συμφέροντα προσπαθώντας να κερδίσουν οικονομικά από κομμάτια των πάρκων και να βρουν τους επενδυτές που θα τους αλαφρώσουν από τα κόστη «ανάπλασης» τους. Επενδυτές που βέβαια θα περιφράξουν τους ιδιωτικούς τους χώρους, θα διεκδικήσουν τα κέρδη τους, θα φέρουν και εκεί το καθημερινό καθεστώς που βιώνουμε στην πόλη.
Σίγουρα δεν είναι αυτό ότι έχουμε ανάγκη. Σε περιοχές που χτιστήκαν απότομα, μέσα σε περιβάλλον επιθετικής πολεοδομικής αστικής «ανάπτυξης», χωρίς πρόβλεψη για πράσινο και μεγάλους ελεύθερους χώρους, σε γειτονιές με αυξημένη τη βιομηχανική δραστηριότητα και την ατμοσφαιρική ρύπανση, που δεν προβλέφθηκε ποτέ η επίλυση των προβλημάτων τους από το δήμο ή το κράτος και βεβαίως κανένα ιδιώτη και που η εγκατάλειψη τους είναι φανερή από την πρώτη ματιά. Σε αυτές τις συνοικίες των δυτικών, τα δύο πρώην στρατόπεδα αποτελούν την ευκαιρία να αποτελέσουν ανάσες ζωής για το σήμερα αλλά και το αύριο.
Τα προτάγματά μας παραμένουν ίδια με αυτά που μας έφεραν στο παρελθόν κοντά σε αυτούς τους χώρους
Να είναι χώροι πρασίνου και να μην τσιμεντοποιηθούν. Οι ασαφείς εξαγγελίες, οι καθυστερήσεις, η αναζήτηση οικονομικών συμμάχων που θα αναλάβουν το κόστος ανάπλασης προτάσσοντας το δικό τους συμφέρον μόνο εγγυήσεις διασφάλισης του πρασίνου δεν αποτελούν.
Να μην υπάρχει καμία εμπορική δραστηριότητα. Δεν θέλουμε να είμαστε πελάτες, ούτε καταναλωτές. Δεν θέλουμε ένας ακόμα χώρος μέσα στον αστικό ιστό να χρησιμοποιηθεί για την κερδοφορία του κεφαλαίου και εμείς να είμαστε οι παθητικοί θεατές του καταναλωτικού σόου.
Να είναι πάρκα ανοιχτά και προσβάσιμα σε όλα, όλες και όλους. Χωρίς συρματοπλέγματα, περιφράξεις, κάμερες, security, εισόδους – πύλες (όπως αυτή της εκκλησίας που πρόλαβε την πρώτη εκμετάλλευση χώρου στο Παύλου Μελά). Χωρίς μέτρα ασφαλείας για την προστασία των ιδιωτικών κτηρίων και συμφερόντων.
Να μην είναι αποστειρωμένοι χώροι όπου θα ξεγελάμε τις διεξόδους μας. Να είναι χώροι όπου, πέρα από τη λογική ότι όλα πουλιούνται και αγοράζονται, μπορούμε να μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας και να προσπαθούμε συλλογικά και ισότιμα να καλύψουμε τις ανάγκες μας.
Να μην αφήσουμε τις ελπίδες μας στην ανάθεση. Το νόημα του δημόσιου χώρου δίνεται από τα υποκείμενα που δρούμε μέσα σε αυτόν. Κόντρα σε εμπορευματικές λογικές, αντικαθιστώντας την έννοια του κέρδους με την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και την οργάνωση των αναγκών με τους δικούς μας όρους.
Οι ελεύθεροι χώροι μας ανήκουν. Δεν είναι πεδία ανταγωνιστικών οικονομικών συμφερόντων, επικοινωνιακών διακηρύξεων και φιλέτα ιδιωτικής επένδυσης. Είναι χώροι που λείπουν από τις ζωές μας και μπορούν να γίνουν μοχλοί βελτίωσης τους. Χώροι επικοινωνίας χωρίς μεσολαβητές, ισότιμης συνεύρεσης, αυτοοργάνωσης και ενασχόλησης με το δημόσιο χώρο και λόγο. Χώροι που μπορούν να στεγάσουν ανάγκες μας και να γίνουν αυτοί που πραγματικά θέλουμε και χρειαζόμαστε.
