Η διαγραφή Σαμαρά από τον Μητσοτάκη αποτελεί εν μέρει μια οικογενειακή εκδίκηση. Σε αντίθεση με την εποχή της διαγραφής του από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ,ο Σαμαράς σήμερα ούτε θέλει, ούτε μπορεί να κάνει πολλά. Η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη θα μείνει στη θέση της, σε αντίθεση με το 1993. Επιπλέον, η τωρινή εκδίκηση δεν αφορά μόνο την περίοδο του 1993 αλλά και την εσωκομματική ήττα της αδερφής του πρωθυπουργού. Η οικογένεια Μητσοτάκη κατόρθωσε λοιπόν να κερδίσει τον γύρο αυτόν έναντι του Σαμαρά. Μπορεί να μην είναι κάτι τρομερά σπουδαίο αλλά είναι σίγουρα απολαυστικό για τους Μητσοτάκηδες.
Ο πρωθυπουργός σε κάθε περίπτωση νιώθει αρκετά ισχυρός ώστε να διαγράψει τον πρώην πρωθυπουργό χωρίς να έχει κανένα κόστος σήμερα στην κυβέρνησή του. Διατηρεί επίσης την προσαρμοστικότητά του στα μηνύματα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Φρόντισε να πηδήξει άμεσα από το καράβι της «woke ατζέντας» (στο οποίο είχε ανέβει επί Δημοκρατικών) μόλις εκλέχτηκε ο Τραμπ, αποδεικνύοντας ότι είναι ο πλέον άμεσα συνδεδεμένος με την Ουάσιγκτον πολιτικός, έχει αρκετά «ράμματα για τη γούνα» των πολιτικών του αντιπάλων ώστε να μπορεί να τους εκβιάζει άμεσα ή εμμέσως, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό στο να «ασπρίσει» κάθε «κόκκινη» εθνική γραμμή και επιπροσθέτως διατηρεί ακόμα τα ΜΜΕ μαζί του, παρά τις όποιες ρωγμές. Επιπλέον, κοιτώντας στην αντιπολίτευση το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να τραβάει τα μαλλιά του. Γελοιοποίηση, βαρεμάρα, τυχοδιωκτισμοί ή με άλλα λόγια διάλυση.
Τίποτα δε φαίνεται ικανό να απειλήσει την κυριαρχία Μητσοτάκη σήμερα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως θα πρέπει να προσέξει. Η ισχύς του μοιάζει αδιαμφισβήτητη μέσα στο παιχνίδι των πολιτικών παραγόντων, των 2-3 χιλιάδων που απαρτίζουν πυρήνα των κρατικό- πολιτικών λειτουργιών. Ο αχός των επερχομένων γεγονότων ακούγεται ήδη και μάλιστα από πολλές πλευρές. Η ισχύς του Μητσοτάκη είναι συνάρτηση μιας σειράς διεθνών συνθηκών αλλά και της παθητικότητας των πολλών. Αν οτιδήποτε από τα δύο διακυβευθεί ή πολύ περισσότερο ανατραπεί, όλα όσα σήμερα τον κάνουν να δείχνει ισχυρός, θα καταστήσουν την κυβέρνησή του φτερό στον άνεμο.
Ο Σαμαράς εν κατακλείδι (όπως και ο Σαλμάς πριν) είναι εύκολοι αντίπαλοι, τουλάχιστον στο εσωκομματικό παιχνίδι. Η ανατροπή του όμως δε θα ερχόταν ούτως ή άλλως από αυτούς. Απέναντι στις συνθήκες που μπορεί πραγματικά να τον ανατρέψουν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει πολλά να κάνει. Μπορεί μόνο να ελπίζει ότι θα βρει συνενόχους στην αντιπολίτευση αν απαιτηθεί. Δεν είναι λίγο αλλά δεν είναι αρκετό.
