Αν αυτά που συμβαίνουν σήμερα σε όλους σχεδόν τους τομείς της εθνικής ζωής συνέβαιναν σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ελληνικής ιστορίας θα χάλαγε το σύμπαν.
Σήμερα πολλά από αυτά δεν αναφέρονται καν στα ΜΜΕ και δεν απασχολούν τα «πολιτικά κόμματα» της χώρας και τον δημόσιο διάλογο. Λες και έχουν εξαρτηθεί όχι οι ιδιοκτήτες τους και οι αρχηγοί τους, αλλά και οι θυρωροί ακόμα εφημερίδων και κομμάτων. Πού έχουν τρυπώσει οι «πατριώτες» της ΝΔ; Πού έχουν κρυφτεί οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ; Σε μόνιμες διακοπές βρίσκονται όλοι;
Ελάχιστοι Έλληνες πολίτες έχουν πληροφορηθεί για παράδειγμα ότι οι ΗΠΑ ζητάνε να πάρουν σχεδόν όλο το έδαφος της χώρας, όχι μία ή δύο βάσεις παραπάνω, αλλά δεκάδες τοποθεσίες, για να σταθμεύουν οι δυνάμεις τους, κάτι που, εξ όσων γνωρίζουμε, δεν συμβαίνει σε καμμία άλλη ευρωπαϊκή ΝΑΤΟϊκή χώρα.
Δεν γνωρίζουν επίσης ότι oι ΗΠΑ θέλουν συχνά οι στρατιωτικές δυνάμεις τους να βρίσκονται μέσα σε όλες τις πιο κρίσιμες ελληνικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, στα «άδυτα των αδύτων» της ελληνικής άμυνας και, επομένως, να ελέγχουν αναπόφευκτα και ασφυκτικά τις ίδιες τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, άρα και το ελληνικό κράτος σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Τα κρίσιμα ερωτήματα
Κανείς ή σχεδόν κανείς δεν θέτει τα τρία βασικά ερωτήματα αυτής της υπόθεσης: Γιατί θέλουν όλες αυτές τις βάσεις οι Αμερικανοί; Τι κινδύνους για την ελληνική εθνική ασφάλεια επιφυλάσσουν ενδεχομένως και ο έλεγχος των ενόπλων δυνάμεων από τρίτες δυνάμεις και η παρουσία τόσων ξένων στρατιωτικών εγκαταστάσεων στο ελληνικό έδαφος; Για ποιο λόγο η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται έτοιμη να τις παράσχει, άνευ οιουδήποτε ανταλλάγματος;
Οι Αμερικανοί έχουν ήδη την αενάως επεκτεινόμενη Σούδα, χρησιμοποιούν τον ‘Αραξο και την Ανδραβίδα. Τι τους χρειάζεται η Αλεξανδρούπολη, η Καβάλα, η Λάρισα, ο Βόλος, το Τυμπάκι, όλη η Ελλάδα πλην του Αιγαίου;
Εμείς ως αναλυτές δεν μπορούμε να ξέρουμε προθέσεις ή σχέδια που έχουν οι ΝΑΤΟϊκοί στα κεφάλια τους, ούτε επιθυμούμε να τους αποδώσουμε ή να μην τους αποδώσουμε προθέσεις. Το ερώτημα πρέπει να τεθεί προς τους Αμερικανούς από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας και υποθέτουμε ότι δεν έχει τεθεί.
Ως αναλυτές πάντως είμαστε υποχρεωμένοι να ξεκινάμε όχι από το τι νομίζουμε ότι συμβαίνει και τι σχεδιάζει κάποιος, αλλά από αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει. Και αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει είναι να εγκαθίσταται ένα πρωτοφανές πλέγμα στρατιωτικών βάσεων που καλύπτει κάθε γωνιά της Μακεδονίας και της Θράκης, τη Λάρισα, καρδιά της ελληνικής αεροπορικής ισχύος, τον Βόλο, τη δυτική Ελλάδα και την Κρήτη, εκτός από το Αιγαίο. (Δεν γνωρίζουμε επίσης αν έχουν ήδη μεταφερθεί ή θα μεταφερθούν και πυρηνικά από το Ιντσιρλίκ στον ‘Αραξο, διότι αμφιβάλλουμε ότι κάτι τέτοιο θα ανακοινωθεί αν γίνει).
Δεν ισχυριζόμαστε ότι οι ΗΠΑ θέλουν να οργανώσουν στρατιωτική κατοχή της Ελλάδας, αν το ήθελαν όμως θα έκαναν ακριβώς το ίδιο που κάνουν και τώρα. Δεν ισχυριζόμαστε ότι θέλουν να κάνουν πόλεμο κατά της Ρωσίας ή νέο μεγάλο πόλεμο κατά της Μέσης Ανατολής από το έδαφός μας, αν το ήθελαν όμως πάλι το ίδιο θα έκαναν. Θα γέμιζαν δηλαδή, εφόσον τους το επιτρέπαμε, με στρατιωτικές εγκαταστάσεις το έδαφός μας.
Κίνδυνος εξαφάνισης της Ελλάδας
Μπορεί η Ουάσιγκτων να έχει τις αγαθότερες προθέσεις του κόσμου. Είναι όμως φανερό ότι, με ένα τέτοιο πλέγμα βάσεων, ακόμα και από λάθος να
ξεσπάσει μια τοπική, περιορισμένη σύγκρουση, ο ελληνικός λαός απλώς θα εξαϋλωθεί.
Ας πάρουμε το παράδειγμα μιας περιορισμένης στην Αν. Μεσόγειο ή τη Μαύρη Θάλασσα σύγκρουσης ΝΑΤΟ και Ρωσίας, σαν αυτή που παρολίγον να προκαλέσει προ ημερών ο Μπόρις Τζόνσον, στέλνοντας στην Κριμαία το πλοίο του και παίζοντας επικίνδυνα παιχνίδια με το Κουήν Ελίζαμπεθ έξω από την Κύπρο.
Αν μια τέτοια περιφερειακή σύγκρουση συνέβαινε στο παρελθόν, θα είχαμε κίνδυνο να χάσουμε τον νομό Χανίων. Τώρα, με όλες αυτές τις εγκαταστάσεις που θέλουν να εγκαταστήσουν οι Αμερικανοί κινδυνεύουμε να χάσουμε όλη την Ελλάδα σε περίπτωση ακόμα και περιορισμένης σύγκρουσης! Κάθε νέα αμερικανική εγκατάσταση σημαίνει και έναν επιπλέον στόχο υψηλής προτεραιότητας για όσους θεωρούν ότι απειλούνται.
Δεν εγκαθιστούμε μόνο βάσεις, εγκαθιστούμε και στόχους.
Πρόκειται, επαναλαμβάνουμε, για πρωτοφανή κατάσταση, που δεν έχει παρουσιαστεί σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, πλην ίσως του Κοσόβου, αν θεωρήσουμε ότι το Κόσοβο είναι χώρα, και το οποίο φιλοξενεί επίσης μια τεράστια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ.
Το νέο Δόγμα: «Πάρτα όλα και μη δίνεις τίποτα»
Το εξίσου καταπληκτικό είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μας παρέχουν τουλάχιστο σε αντάλλαγμα επαρκείς, σοβαρές και αξιόπιστες εγγυήσεις ασφαλείας από την μόνη σοβαρή στρατιωτική απειλή που αντιμετωπίζουμε ως χώρα, δηλαδή την Τουρκία. Μάλιστα, και ο προηγούμενος Υπουργός Άμυνας Αποστολάκης και ο νυν Παναγιωτόπουλος, δήλωσαν ρητά και με τον πιο επίσημο τρόπο, ότι «σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία θα είμαστε μόνοι μας». Αλλά η εξωτερική και αμυντική πολιτική ενός κράτους που δεν είναι αποικία οφείλει να μειώνει, όχι βέβαια να αυξάνει τους κινδύνους εθνικής ασφαλείας που αντιμετωπίζει, ούτε να πολλαπλασιάζει τους εχθρούς του!
Αν οι αναγνώστες μας μπορούν να βρουν κάποια άλλη εξήγηση πλην του ότι έχουμε γίνει αποικία και μάλιστα δρώσα εις βάρος των ίδιων των εθνικών της συμφερόντων, ευχαρίστως να την πληροφορηθούμε και εμείς.
Ισραήλ και Εμιράτα: Είδαν φως και μπήκαν!
Θα επανέλθουμε στο ζήτημα, γιατί δεν το εξαντλήσαμε με αυτό το σημείωμα. Να προσθέσουμε πάντως ότι δεν είναι μόνο οι Αμερικανοί. Οι Ισραηλινοί εγκαθίστανται τώρα στο στρατηγικής σημασίας αεροδρόμιο της Καλαμάτας, ενώ εμφανίστηκε και το κάπως … εξωτικό φρούτο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, που θα αποκτήσουν εγκατάσταση στη βάση των Τεθωρακισμένων στον Αυλώνα.
Για όσους δεν γνωρίζουν τι εστί Εμιράτα, πρόκειται περί μιας μάλλον σκοταδιστικής δικτατορίας, που λειτουργεί ως μισθοφόρος των πλέον εξτρεμιστικών αυτοκρατορικών δυνάμεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, με ανάμιξη στο Ιράκ, στη γενοκτονία της Υεμένης και στις αμερικανικές επεμβάσεις στη Συρία, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία και τη Λιβύη.
Τα Εμιράτα έχουν διακριθεί και στην παρακολούθηση των επικοινωνιών ξένων κυβερνήσεων. Τελούν τώρα, όπως και η Σαουδική Αραβία, υπό τη
δυσμένεια της κυβέρνησης Μπάιντεν, που τους έχει μάλιστα περικόψει τη στρατιωτική βοήθεια, στην προσπάθειά της να συμμαζέψει τους φίλους του
Νετανιάχου που επέμεναν μέχρι τις 3 Ιανουαρίου να κάνουν πόλεμο κατά του Ιράν.
Εμείς πάντως δυσκολευόμαστε να τα παρακολουθήσουμε όλα αυτά και απλώς σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Νομίζαμε ότι μας έβαλε ο Καραμανλής
στην ΕΟΚ για να γλυτώσουμε από τους μπελάδες της Μέσης Ανατολής (Τουρκία). ‘Όχι για να εμπλακούμε πιο βαθιά στα προβλήματα και τους ανταγωνισμούς της και να καταστούμε τμήμα της, φέρνοντάς την και στην Ευρώπη.
ΥΓ. Τελικά, η επίσκεψη Ερντογάν στην Κύπρο δεν φάνηκε να περιείχε τις μεγάλες εκπλήξεις που προαναγγέλθηκαν. Επιβεβαίωσε όμως δυστυχώς ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη – Δένδια διαπραγματεύθηκε (καλώς) ένα μορατόριουμ με την Τουρκία, χωρίς όμως (κακώς) να λάβει υπόψιν της την Κύπρο και να την περιλάβει σε αυτό, όπως γράψαμε στο τελευταίο άρθρο μας για το θέμα. Επισημαίνουμε ξανά τον κίνδυνο αναγνώρισης του ψευδοκράτους και την ανάγκη να κινηθεί άμεσα η Αθήνα, από κοινού με τη Λευκωσία, διαφορετικά θα φέρουν αυτές τις ευθύνες τυχόν αναγνωρίσεων και των βαρύτατων συνεπειών τους.
Επαναλαμβάνουμε επίσης, αν και φοβούμεθα εις ώτα μη ακουόντων, ότι η τύχη Ελλάδας και Κύπρου είναι βαθιά, αξεδιάλυτα αλληλένδετες, είτε αυτό αρέσει, είτε δεν αρέσει στους Ελλαδίτες και Κυπρίους πολιτικούς.
