Ο γράφων ομολογεί ότι είναι παντελώς αδαής ως προς την κατάσβεση και ανάλυση της εξέλιξης των πυρκαγιών, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αδυνατούμε να αντιληφθούμε πότε ένα σχέδιο είναι επαρκές ή εφαρμόζεται πετυχημένα και πότε το αντίθετο.
Μια δεύτερη προκαταρκτική παρατήρηση είναι ότι οι κρίσεις κάθε είδους και ειδικότερα το σκέλος της διαχείρισής τους συνιστά κομβικό κομμάτι της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ενδεικτικά, μόλις λίγες ημέρες πριν, γινόταν πολιτικότατος σχολιασμός των πυρκαγιών στην Τουρκία, με αρκετούς τηλεσχολιαστές μάλιστα να εμφανίζονται εξαιρετικά περιχαρείς, περιμένοντας να πέσει ο Ερντογάν ελέω φωτιάς.
Το τρίτο εισαγωγικό σχόλιο είναι πως το μέτρο της επιτυχίας στον τομέα της δασοπροστασίας, της δασοπυρόσβεσης και της πολιτικής προστασίας δεν είναι το “Μάτι”. Η πρωτοφανής διαχειριστική ανικανότητα και προπαγανδιστική χυδαιότητα της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί δικό της πολιτικό πρόβλημα και στίγμα.
Με άλλα λόγια δεν μπορούμε να ανεχόμαστε μια κυβέρνηση και έναν κρατικό μηχανισμό ο οποίος έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά ως προς την δασοπυρόσβεση, εμφανώς ανέτοιμο απέναντι στη θεομηνία, μόνο επειδή εφαρμόζοντας ένα σύστημα εκκενώσεων έχει αποφύγει την ύπαρξη απωλειών. Οι κυβερνήσεις δεν είναι μονοθεματικές: η κυβέρνηση κρίνεται όχι μόνο από τον αριθμό των νεκρών, αλλά και της ανυπολόγιστης περιβαλλοντικής καταστροφής, των υλικών ζημιών, της εικόνας (αν)ετοιμότητας και οργάνωσης του κρατικού μηχανισμού. Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός και κατά βάση το επικοινωνιακό του επιτελείο βρίσκουν σανίδα σωτηρίας στον Αλέξη Τσίπρα μας είναι από αδιάφορο έως απωθητικό.
Κάποτε για παράδειγμα θα πρέπει η κυβέρνηση να απολογηθεί σε όλους μας για το ότι αποφάσισε να βολέψει τα ρουσφέτια της σε αχρείαστες πανεπιστημιακές αστυνομίες αντί να κάνει προσλήψεις μεταξύ άλλων για δασοπυρόσβεση, υγεία, διαχείριση πολιτικής προστασίας, περιβαλλοντική προστασία κτλ. Θα πρέπει να μας εξηγήσει πώς μετά από χρόνια διακηρύξεων περί κλιματικής αλλαγής μπορούν να αιφνιδιάζονται κάθε χρόνο – αν αυτή είναι η αιτία και όχι ο παραδοσιακός συνδυασμός καταπατητών και κυβερνητικής ανικανότητας.
Υπάρχει ωστόσο και μια ακόμα διάσταση: η επί χρόνια και ιδίως με αυτήν την κυβέρνηση αξιοποίηση των μέσων ενημέρωσης ως χυδαίας προπαγανδιστικής μηχανής έχει, όχι μόνο μηδενίσει την αξιοπιστία τους αλλά επιπλέον, σε συνδυασμό με την κρατική αναξιοπιστία (ποιος να εμπιστευθεί ένα κράτος που λήστεψε τους μισθούς και τις συντάξεις των πολλών, χάρισε ένα ΑΕΠ στους μεγαλοτραπεζίτες ενώ σε κάθε κρίση μοιάζει με τρύπια κουρελού;) και την ανυπαρξία κομματικών μηχανισμών ικανών να λειτουργήσουν ως ιμάντες ζύμωσης μεταξύ λαού και πολιτικής ηγεσίας, διαμορφώνουν συνθήκες πόλωσης όχι διακομματικής, αλλά μεταξύ των “από πάνω” και των “από κάτω”, σε βαθμό ακύρωσης του όποιου μηνύματος των πρώτων.
Η αντιπαράθεση αυτή είναι αναμενόμενο να αγγίζει τα όρια του μίσους, όταν είτε τα ίδια τα θύματα της καταστροφής, είτε όσοι νιώθουν να βρίσκονται στην ίδια κατηγορία με αυτά βλέπουν απέναντί τους ένα συνασπισμένο σύστημα εξουσίας, το οποίο δεν σταματάει να προπαγανδίζει, ακόμα και όταν δείχνει δήθεν κατανόηση προς την οργή των πολιτών. Με δεδομένο μάλιστα ότι η κρισιακή διακυβέρνηση συνιστά πια επιλογή του συστήματος εξουσίας, η πόλωση σε σημείο που να αγγίζει τα όρια του μίσους θα θεριεύει απέναντι σε ένα κατεστημένο το οποίο είναι ολότελα διαχωρισμένο από τις ανάγκες του λαού. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι ότι κάθε νέα κρίση θα τυγχάνει χαμηλότερης αποτελεσματικότητας ως προς την διαχείρισή της, δεδομένου ότι η συντονισμένη κινητοποίηση του πληθυσμού θα αποδεικνύεται ανέφικτη.
Τέλος, καλό είναι όμως να μας απαντήσουν οι κήνσορες των ισχυρών “συμμαχιών” μας πού είναι αυτές στην παρούσα κρίση. Ο μεγάλος μας σωτήρας, το Ισραήλ, έστειλα κάποια ελάχιστα πεζοπόρα τμήματα, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση ως τέτοια και οι ΗΠΑ είναι εκκωφαντικά απούσες. Η δε ελληνική κυβέρνηση ζητά βοήθεια από την Ρωσία, προς την οποία αιτήθηκε ένα δεύτερο πυροσβεστικό αεροπλάνο και έχει λάβει ήδη ένα, παρότι τα μέσα ενημέρωσης προτιμούν να το αποσιωπούν. Πρόκειται για την απλή διαπίστωση ότι η μονομέρεια στις διεθνείς σχέσεις πληρώνεται άσχημα και πολύπλευρα.
