Οι αλλαγές, τις οποίες εισηγείται το υπουργείο Δικαιοσύνης για σειρά αδικημάτων, σαφώς κινούνται προς την κατεύθυνση της αυστηροποίησης.
Αυστηροποιούνται οι ποινές για τα ειδεχθή εγκλήματα, τα σεξουαλικά εγκλήματα και τα εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας των ανηλίκων και προβλέπεται πλέον ως μόνη ποινή η ισόβια κάθειρξη.
Οι προϋποθέσεις αποφυλάκισης αυξάνονται κατά ένα πέμπτο. Έτσι, οι ισοβίτες θα μπορούν να αιτηθούν υφ’ όρων απόλυση τουλάχιστον με την συμπλήρωση 18 ετών φυλάκισης.
Ωστόσο, το κρίσιμο είναι να σταματήσει μέσω της πρόληψης, της γνώσης και της ενημέρωσης η αναπαραγωγή μιας εγκληματικής νοοτροπίας.
Σίγουρα είναι αδύνατη, όσο και απευκταία, η σύσταση… αστυνομίας σκέψης ή ψυχής, στο πλαίσιο μιας οργουελικού τύπου πρόληψης. Δεν είναι, όμως, ανέφικτη μια συλλογική όσο και ειλικρινής προσπάθεια να σπάσουμε τους κοινωνικούς και ατομικούς, παραμορφωτικούς καθρέφτες σε θέματα όπως η γυναικοκτονία.
Με έντεκα δολοφονίες γυναικών σε έναν χρόνο…
Το είδωλο του παραμορφωτικού καθρέφτη αποτυπώνεται μέσα μας από πολύ νωρίς και μετατρέπεται σε αντανακλαστική αντίδραση.
Απαιτείται πραγματικά προσπάθεια για να εξαλείψουμε δύο λέξεις που δεν θα επρεπε να βρίσκονται μαζί, ποτέ: “Εγκλημα πάθους”. Πρόκειται για έγκλημα ατομικής και κοινωνικής παθολογίας.
Είναι πολλοί οι ειδικοί (αν όχι η συντριπτική πλειονότητα) που επισημαίνουν σε όλους τους τόνους ότι το μότο “την σκότωσα γιατί την αγαπούσα”, δεν υφίσταται. Δεν υπήρξε ποτέ.
Υπάρχει μόνο το “την σκότωσα γιατί δεν με αγαπάω”. Και αφορά σε ανθρώπους με άλυτα εσωτερικά ζητήματα και συγκρούσεις, οι οποίοι λειτουργούν ως βραδυφλεγείς βόμβες για τους γύρω τους.
Και στο σημείο αυτό, ερχόμαστε να συστηθούμε με ένα ακόμη είδωλο του παραμορφωτικού καθρέφτη: Ο “τρελός” δράστης. Κάποιοι το κάνουν χειρότερο: “ο τρελός από το πάθος του δράστης”.
Πρόκειται για τσουβάλισμα σειράς προβλημάτων σε μια λέξη, η οποία επιστημονικά δεν αντιπροσωπεύει απολύτως τίποτα και εξυπηρετεί μόνο την υπεράσπιση του δράστη στο δικαστήριο.
Όπως αναφέρει στο βιβλίο “Στο μυαλό των σίριαλ κίλερς” ο επικεφαλής της Βοηθητικής Μονάδας Έρευνας του FBI, Τζον Ντάγκλας, ο οποίος επί είκοσι πέντε χρόνια ερευνούσε υποθέσεις ανθρωποκτονιών, ένα από τα βασικά επιχειρήματα της υπεράσπισης των δραστών είναι το “θολωμένο μυαλό”, η “απώλεια κρίσης” ή η “αδήριτος ανάγκη διάπραξης ανθρωποκτονίας” στο πλαίσιο κάποιας ψυχικής διαταραχής.
Η απάντηση του κατηγόρου είναι μια και συμπυκνώνεται σε μια ερώτηση: “Γιατί δεν διέπραξε το αδίκημα, μπροστά σε αστυνομικό τμήμα;”.
Σίγουρα το να διαπράττει κάποιος ανθρωποκτονία μόνο ένδειξη καλής ψυχικής υγείας δεν μπορεί να θεωρηθεί. Όμως, η σύλληψη του σχεδίου, η τέλεση της πράξης και η (σε πολλές περιπτώσεις) προσπάθεια του δράστη να καλύψει τα ίχνη του, καταδεικνύει πλήρη συνείδηση της πράξης του.
Το τρίτο είδωλο αφορά τον τρόπο παρουσίασης των υποθέσεων αυτών από αρκετά μέσα ενημέρωσης.
Η έντονη, συνεχής παρουσίαση από τα μέσα των υποθέσεων, όχι υπό πολιτικό ή κοινωνικό πρίσμα, αλλά σε συναισθηματική ή ηδνομοβλεπτική βάση που λειτουργεί στο θυμικό του θεατή, ακροατή ή αναγνώστη, μπορεί να οδηγήσει σε μιθριδατισμό την κοινωνία, με κίνδυνο από την πρώτη γυναίκα που έπεσε θύμα να ξεκινάει η τραγωδία και σταδιακά να καταλήγει στο “και άλλη μια”, αποδυναμωμένο από την φόρτιση που συνοδεύει την ειδεχθή πράξη.
Επίσης, η εμφατική χρήση λέξεων όπως “όμορφη, νέα, μορφωμένη” ως επιπλέον χαρακτηριστικά της τραγωδίας, σε τι εισφέρουν σε μια υπόθεση κακοποίησης ή αφαίρεσης ανθρώπινης ζωής; Δεν είναι ήδη μια τραγωδία;
Το τέταρτο παραμορφωμένο είδωλο έχει να κάνει με κοινωνικές αμείληκτες διαπιστώσεις και ερωτήσεις- φορείς της βαριάς και δύσοσμης κληρονομιάς της πατριαρχίας.
“Δεν φταίει μόνο ένας”, ”σκέψου τι του έκανε για να τον φτάσει σε αυτό το σημείο”, “καλά εκείνη δεν κατάλαβε που είχε μπλέξει;”, “πού πάνε και τους βρίσκουν;”.
Πρόκειται για σαφή μετακύλιση της ευθύνης για ότι συνέβη, στο θύμα.
Η γυναίκα προκάλεσε, έφτασε τον δράστη στα όρια του, τα ήθελε και τα έπαθε.
Έτσι ο δράστης, παρουσιάζεται αποκλειστικά ως δέκτης (ποτέ ως πομπός), ο οποίος είτε επειδή έχει… ορμές είτε επειδή… βασανίστηκε συναισθηματικά από το θύμα, αντέδρασε έντονα.
Οδηγούμαστε, δηλαδή, στο ίδιο γεγονός ακολουθώντας το λασπωμένο διανοητικό μονοπάτι της εξομοίωσης.
Η λογική βάση αυτών των επιχειρημάτων και τοποθετήσεων, είναι ανύπαρκτη και αντίστοιχη με την πεποίθηση κάποιου ότι επειδή διάβασε τον τηλεφωνικό κατάλογο, ο οποίος περιέχει γράμματα και λέξεις, όπως τα πανεπιστημιακά συγγράμματα, αυτομάτως έλαβε τις ίδιες γνώσεις με τον καθηγητή πανεπιστημίου.
