Η ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων και υπηρεσιών, ή έστω ορισμένων τομέων, αποτελεί σταθερό προσανατολισμό των ελληνικών κυβερνήσεων από τις αρχές της δεκαετίας του ’90.

ΔΕΗ, ΟΣΕ, Ολυμπιακή, επικουρική ασφάλιση, Παιδεία, Υγεία (“φρέναρε” μέχρι νεωτέρας λόγω πανδημίας), ενώ αχνοφαίνεται η ΕΥΔΑΠ και παραμένουν σταθεροί εδώ και χρόνια οι ψίθυροι για τις μεταφορές.

Αυτή την περίοδο, βρίσκεται σε εξέλιξη η επίμονη προσπάθεια επιβολής ιδιωτών στην ασφάλιση (ΕΦΚΑ) και μάλιστα στο πλέον νευραλγικό κομμάτι του φορέα: Την έκδοση των συντάξεων.

Όμως, μην ξεγελιέστε. Η ιδιωτικοποίηση, δεν είναι εύκολη.

Όπως συμβαίνει στις περισσότερες δουλειές, έτσι και αυτή απαιτεί ταλέντο, αλλά κυρίως επιμονή και μεθοδικότητα.

Η μανιέρα των ιδιωτικοποιήσεων, περιλαμβάνει έντεκα βήματα.

Εναπόκειται στο ταλέντο των κάθε φορά αρμόδιων κυβερνητικών παραγόντων το πώς τα βήματα αυτά θα συνδυαστούν ή ακόμη και θα συγχωνευθούν, προκειμένου να γίνει η δουλειά σε λιγότερο χρόνο.

Ας δούμε αναλυτικά τη διαδικασία:

• Ανάδειξη του προβλήματος από τον αρμόδιο υπουργό, σε ρόλο παρατηρητή, με διάθεση ντοκιμαντερίστικη (ασχέτως αν συμμετείχε και κατά το παρελθόν σε κυβερνητικό σχήμα και επομένως δεν προέρχεται από πολιτική παρθενογένεση).
• Έκφραση της προσωπικής αγωνίας του πολιτικού για το ζήτημα.
• Πλειοδοσία στην ευαισθησία για τις επιπτώσεις του προβλήματος στους πολίτες, εστιάζοντας στους περισσότερους (μεσαία τάξη και οικονομικά ασθενέστερους).
• Παρουσίαση της λύσης ως της πλέον ενδεδειγμένης. Όχι, όμως, και μαγικής, μήπως και κάτι πάει στραβά, ώστε να μπορούμε να δηλώσουμε με στόμφο “δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές”.
• Επίκληση της ευρωπαϊκής εμπειρίας (παραβλέπουμε ότι η Ε.Ε. έχει μετατραπεί στον Δούρρειο Ίππο του καπιταλισμού, άρα είναι αναμενόμενη συνέπεια η επιλογή των ιδιωτικοποιήσεων από τους περισσότερους)
• Προσχηματικός διάλογος με τους θιγόμενους εργαζόμενους ή καλύτερα καθόλου διάλογος, προτάσσοντας την ανάληψη προσωπικής πολιτικής ευθύνης για την άμεση αντιμετώπιση του ζητήματος (η αποφασιστικότητα προσδίδει και έναν τόνο δραματικότητας που αρέσει στο κοινό).
• Στοχοποίηση των εργαζομένων στην εν λόγω επιχείρηση/τομέα του Δημοσίου, αφήνοντας να εννοηθεί ότι τόσα χρόνια λειτουργούν παρασιτικά σε βάρος των βασανισμένων συμπολιτών τους.
• Μετάβαση από το γενικό στο ειδικό. Μέσω της περιπτωσιολογίας (ακόμη κι αν αυτή δεν αποδεικνύεται) με στόχο εκστρατεία διασυρμού των εργαζομένων τοποθετούμε περιπτώσεις δυσλειτουργίας ή αναποτελεσματικότητας στον μεγεθυντικό φακό των μέσων ενημέρωσης.
• Απαξίωση της δημόσιας δομής, η οποία με βάση οικονομικές προβολές παρουσιάζεται ως καρκίνωμα για την κοινωνία.
• Πυροδότηση του κοινωνικού αυτοματισμού σε περίπτωση δυναμικής αντίδρασης των εργαζομένων, οι οποίοι βασανίζουν και απομυζούν τους συμπολίτες τους όχι μόνο από τα γραφεία τους, αλλά και με τις πορείες που πλήττουν την αγορά και όσους πολίτες επιθυμούν να εργαστούν.

Σημαντικό: Αν υπάρχει η δυνατότητα, να προτιμηθεί η προβολή κάποιου “σκανδάλου” των εργαζομένων. Λειτουργεί καλά αυτό.

• “Σαλαμοποίηση” της επιχείρησης και πώληση σε ιδιώτη/ες ή απορρόφηση της από ιδιωτική εταιρεία.

Ποια δημόσια δομή έχει σειρά;