Άραγε να αντιλήφθηκε την ειρωνεία ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν απάντησε στην αιχμηρή ερώτηση της Ολλανδής δημοσιογράφου Ίνγκεμποργκ Μπέγκελ κατά την κοινή συνέντευξη τύπου με τον πρωθυπουργό της Ολλανδίας Μαρκ Ρούτε, με το αυταρχικά γελοίο “δεν θα μου μιλάτε εμένα έτσι σε αυτό κτίριο”; Το είπε περίπου με τον τρόπο που θα το έλεγε καθένας από εμάς στον ανεπιθύμητο καλεσμένο με τις προσβλητικές διαθέσεις που κάπως πλεύρισε την παρέα που καλέσαμε στο σπίτι μας.
Η διαφορά είναι ότι το Μέγαρο Μαξίμου δεν είναι το σπίτι κανενός πρωθυπουργού, πολλώ δε μάλλον του συγκεκριμένου – όσο κι αν το νιώθει κανείς έτσι κληρονομικώ δικαίω. Οι δε δημοσιογράφοι δεν είναι καλεσμένοι του για κάποιο δείπνο συνοδεία απεριτίφ. Τυχαίνει ωστόσο ο τωρινός ένοικος του ιστορικού κτιρίου να έχει εθιστεί τόσο πολύ στο μιντιακό cocooning εντός και εκτός του πρωθυπουργικού γραφείου, ώστε να χρειάζεται να φτάσει στα δυόμιση χρόνια της νοσηρής του θητείας προκειμένου να ακούσει για πρώτη φορά αιχμηρή ερώτηση.
Και κόντρα στην κριτική που ενδεχομένως να ασκήσουν διάφοροι κομψευόμενοι συνάδελφοι, η διατύπωση της Ολλανδής δημοσιογράφου ήταν ακριβώς αυτή που έπρεπε να είναι. Όταν δεκάδες ερευνητικοί οργανισμοί και μέσα ενημέρωσης (μεταξύ των οποίων ελάχιστα εγχώρια) έχουν φτάσει μέχρι και να ανθολογούν ακριβείς και επαναλαμβανόμενες περιγραφές για τους πάνοπλους μαυροντυμένους χωρίς διακριτικά που κάνουν επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών στον Έβρο, όταν έχουν βγει στη δημοσιότητα βίντεο με επαναπροωθήσεις σε θαλάσσια και χερσαία σύνορα και όταν το συμπέρασμα ολόκληρης ευρωπαϊκής επιτροπής αποφαίνεται ότι οι κύριοι Μηταράκης και Χρυσοχοΐδης “είναι προφανές ότι δεν θέλουν να απαντήσουν”, δεν έχει πια καμία σημασία να κομίζονται κι άλλα στοιχεία. Το ερώτημα πρέπει να τίθεται ακριβώς όπως το έθεσε η Ίνγκεμποργκ Μπέγκελ: “Πότε θα σταματήσετε να προσβάλλετε τη νοημοσύνη μας;”.
Γιατί, μην ξεχνάμε, δεν είναι μόνο οι μωροφιλόδοξοι χειριστές μικροφώνου του δημοσιογραφικού κόσμου ή τα ρετάλια των εκσυγχρονιστικών μέσων που φροντίζουν να ξεσκονίζουν τακτικά τις σόλες του Μητσοτάκη. Η δυνατότητα αυτών να καμπυλώνουν την πραγματικότητα είναι πολύ περιορισμένη. Η μεγαλύτερη διαστροφή προέρχεται από ένα άλλο κομμάτι της δημοσιογραφίας που ίπταται άσπιλο και αμόλυντο στο ροζ του συννεφάκι, προσπαθώντας να είναι ψύχραιμο και ακριβοδίκαιο (στην πραγματικότητα τελείως ανώδυνο) απέναντι σε αυτόν τον συρφετό που κυβερνά με το γκλομπ εδώ και δυόμιση χρόνια.
Τα στοιχεία πια δεν έχουν καμία σημασία όμως. Είδηση και μάλιστα κορυφαίας σημασίας ήταν οι επαναπροωθήσεις από την πρώτη υπόνοια που διατυπώθηκε για αυτές. Είδηση κορυφαίας σημασίας ήταν η προκλητική αδράνεια, αν όχι συγκάλυψη με την οποία αντιμετωπίστηκαν αυτές οι κατηγορίες από την ΕΛΑΣ, τη Frontex, τις ελληνικές και ευρωπαϊκές αρχές.
Είδηση ήταν κάθε φορά που κάποιος απ’ όλους όσους απαρτίζουν τον πρωθυπουργικό περίγυρο απάντησε ότι αυτές οι κατηγορίες είναι “τουρκικά fake news”. Ότι αυτά θεωρούνται απλά κομμάτια μιας μεγάλης εικόνας που πρέπει να περιμένουμε στωικά να αποκαλυφθεί εν είδει θαύματος, δεν είναι κάποιου είδους δημοσιογραφική εγκυρότητα. Το αντίθετο, είναι η συνδρομή των δημοσιογράφων στον μηχανισμό εμπορίας τρελίτσας με τον οποίον πορεύεται αυτή η κυβέρνηση.
Μακάρι αυτό που έκανε η Ολλανδή δημοσιογράφος να επαναληφθεί πολλές φορές. Μακάρι κάθε μέλος αυτής της κυβέρνησης, αλλά και οι δημοσιολογούντες υπερασπιστές αυτού του ζόφου να αντιμετωπίζονται εφεξής με αγένεια. Μόνο έτσι θα καταρρεύσει αυτή η υπερ-πραγματικότητα, όπου το οφθαλμοφανές τίθεται συνεχώς υπό διαπραγμάτευση μέχρι να εξαφανιστεί από την ατζέντα.
Υπάρχει ωστόσο και κατιτίς το δίκαιο στη δυσφορία του Κυριάκου Μητσοτάκη, καθώς παρά τις αξιοσημείωτες επιτυχίες του στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την περίθαλψη του μεταναστοφαγικού παρακράτους και το κανάκεμα της ακροδεξιάς, οι επαναπροωθήσεις μια χαρά λάμβαναν χώρα και στα χρόνια της προηγούμενης κυβέρνησης. Βέβαια, με τον οίστρο που έχει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τελευταία, δεν θα κάνει σε κανέναν εντύπωση, αν τις επόμενες ημέρες βγει να το περηφανευτεί.
