Ο αδύναμος μακροπρόθεσμος σχεδιασμός στρατηγικής της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο και η ολιγωρία ετών μπροστά σε ένα ρευστό, ολοένα μεταβαλλόμενο, διεθνές περιβάλλον αναγκάζει τον εκάστοτε Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, και εν προκειμένω τον Νίκο Δένδια, να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Οι διαδοχικές επισκέψεις που πραγματοποιεί από τις 19/06/20 σε Γαλλία, Αίγυπτο, Τυνησία και Λιβύη, αν μη τι άλλο, αποκαλύπτουν την ανάγκη κάλυψης κενών που δημιουργούν οι «ατροφικές» διμερείς και περιφερειακές σχέσεις με χώρες της περιοχής. Οι σπασμωδικές προσπάθειες του Έλληνα υπουργού, στην καλύτερη περίπτωση, βουλώνουν «τρύπες» και διασκεδάζουν εντυπώσεις με τη δήλωση «παρουσίας» στις εξελίξεις. Ωστόσο, είναι προφανές πως χρειάζονται πολύ περισσότερα για να αλλάξουν τα δεδομένα που δημιουργεί εδώ και καιρό η τουρκική επιθετική εξωτερική πολιτική και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Άγκυρας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.
Είναι προφανές πως η επίσκεψη του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών την 1η Ιουλίου στο Τομπρούκ της Ανατολικής Λιβύης όπου έχει την έδρα του το (προ ετών εκλεγμένο) λιβυκό κοινοβούλιο και η συνάντησή του με τον πρόεδρό του, Ακίλα Σάλεχ, δεν αρκεί για να αντισταθμίσει τα φανερά (και μη) «πλεονεκτήματα» της δράσης των περίπου 2500 Τούρκων αξιωματικών και των περίπου 15.500 Σύρων μισθοφόρων στα πεδία συγκρούσεων της Δυτικής Λιβύης.
Από την άλλη, σηματοδοτεί την επιθυμία «επιστροφής» της Αθήνας στην Α. Λιβύη, όπου ακόμη και σήμερα υπάρχει ισχυρή ελληνική παροικία και επιχειρηματική δράση. Δεν είναι τυχαίο πως οι συνομιλίες ανάμεσα στον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών και τον πρόεδρο της (εκλεγμένης) λιβυκής βουλής, Ακίλα Σάλεχ δεν αναλώθηκαν μόνον στο αίτημα για αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων (συμπεριλαμβανομένων των τουρκικών) που δρουν στο λιβυκό έδαφος. Ούτε είχαν ως βασικό αντικείμενο μόνον τις προσπάθειες που καταβάλλονται (σε ρητορικό τουλάχιστον επίπεδο…) από διάφορες πλευρές. Επεκτάθηκαν και στο ενδεχόμενο «διακανονισμού» των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, όχι βεβαίως στη βάση του προβληματικού τουρκολυβικού μνημονίου, αλλά στη βάση του Διεθνούς Δικαίου και του Δίκαιου της Θάλασσας. Από την ατζέντα των συζητήσεων δεν έλειψε ούτε το θέμα επαναλειτουργίας του ελληνικού προξενείου στη Βεγγάζη, που επανέρχεται στο προσκήνιο θέτοντας συνολικότερα ζήτημα «πιο δραστήριων» διμερών σχέσεων μπροστά στα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στην ευρύτερη περιοχή.
Σε κάθε περίπτωση, η Αθήνα δεν φαίνεται πως έχει την πολυτέλεια να περιορίζει τους Λίβυους συνομιλητές της μόνον στο ανατολικό τμήμα της χώρας. Ενδεχομένως να κληθεί να καταβάλει υψηλότερο κόστος από την καθυστέρηση επαναλειτουργίας της ελληνικής πρεσβείας στην Τρίπολη και τη βραδύτητα σε κινήσεις με στόχο το παράλληλο άνοιγμα διαύλων επικοινωνίας και με την κυβέρνηση του διορισμένου Λίβυου πρωθυπουργού Φαγιέζ Σάρατζ στην Τρίπολη. Βασικοί «εταίροι» της Αθήνας σε ΗΠΑ και ΕΕ, το έχουν κάνει εδώ και καιρό. Ενδεχομένως, κάτι να γνωρίζουν περισσότερο…
