Μπορεί η καθημερινότητα, η ταλαιπωρία και οι ευθύνες να μας αποπροσανατολίζουν, όμως «η καλή πρακτική» της εγγύτητας μεταξύ των ανθρώπων, δεν αλλάζει.

Στην Αττική οδό.

Εκείνη την ώρα, που περιμένεις τα σωστικά συνεργεία και τον στρατό, με τη βενζίνη του αυτοκινήτου να τελειώνει, αποκαμωμένος, χωρίς νερό και φαγητό.

Βλέπεις τον άνθρωπο σου.

Ναι, έτσι τον αισθάνεσαι κι ας μην τον γνωρίζεις.

Στέκεται μπροστά στο αυτοκίνητό του… Κοιτάζει μια τα λάστιχα του αυτοκινήτου του, μια προς τον ουρανό. Κάτι φωνάζει. Προσεύχεται; Βρίζει; Και τα δύο;

Δεν ξέρεις. Παρά το γεγονός ότι έχεις κατεβάσει λίγο το τζάμι του αυτοκινήτου, δεν μπορείς να ακούσεις καθαρά γιατί ο αέρας λυσσομανά.

Ριπές παγωμένου ανέμου ανακατεύουν τα μαλλιά του. Πόση ομορφιά με τις νιφάδες του χιονιού κολλημένες στο πρόσωπο και τις στάμπες από λάσπη στα παπούτσια….

Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και ταυτόχρονα τη μεγάλη απόφαση: Πρέπει να βγεις από το αυτοκίνητο, να πας κοντά, να μιλήσεις.

Γύρω σας άλλοι οδηγοί σε ημιάγρια κατάσταση, με τα νεύρα σπασμένα, εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες αυτοκίνητα ακινητοποιημένα, τηλεοπτικά συνεργεία.

Εσύ, σαν σε όνειρο, περπατάς ανάμεσά τους, χωρίς να δίνεις την παραμικρή σημασία. Με μικρά προσεκτικά βήματα στο παγωμένο χιόνι, πλησιάζεις.

Γλιστράς σε ένα κομμάτι πάγου.

Φέρνεις μισή στροφή σε 9/8 (ζεϊμπέκικο).

Δεν πέφτεις. Ευτυχώς.

Πλησιάζεις κι άλλο… Γυρίζει προς το μέρος σου.

Σε κοιτάζει με μάτια κόκκινα. Είναι έτσι από το κρύο, από τα νεύρα ή από την επιθυμία;

Δεν ξέρεις.

Προσεγγίζεις ξεκινώντας μια γενική συζήτηση για τη σχέση του κράτους με τους πολίτες.

(Πονηρέ, κλασικό θέμα.)

Βρίζεις λίγο. Όχι πολύ. Θέλεις να κάνεις καλή εντύπωση.

Βρίζει περισσότερο. Όλα εντάξει.

Μετά από λίγα λεπτά προτείνεις να μπείτε στο αυτοκίνητο σου, για να ζεσταθείτε.

Το δέχεται.

Συζητάτε με ανοιχτό το ραδιόφωνο.

Από τα ερτζιανά, οι αρμόδιοι εκ μέρους του κράτους, διαβεβαιώνουν ότι η σωτηρία είναι κοντά, διότι «το κράτος λειτουργεί».

Οι αρμόδιοι εκ μέρους της Αττικής οδού, πρώτα σας κατηγορούν και μετά ζητούν συγγνώμη.

Η αδικία σε βάρος σας, είναι ακόμα ένα στοιχείο που αισθάνεστε ότι σας ενώνει. Η κουβέντα συνεχίζεται, με περισσότερο πάθος (και βρισιές), αυτή τη φορά.

Σκοτεινιάζει, σε ένα λευκό, υπέροχο, αλλά και απόκοσμο τοπίο.

Ένα τοπίο, για το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα πλήρωνες ακριβά προκειμένου να διανυκτερεύσεις.

Οι ώρες περνούν, ο ύπνος σας παίρνει γλυκά, εξαντλημένους στα καθίσματα του αυτοκινήτου.

Πρόσωπο με πρόσωπο. Χωρίς βενζίνη, πλέον.

Κάποιος χτυπάει το τζάμι. Πετάγεστε. Χτυπάς με χάρη το χέρι σου στον λεβιέ των ταχυτήτων.

Βρίζεις μέσα από τα δόντια σου.

Κοιτάζεις δίπλα σου και χαμογελάς αμήχανα. (Σου έχουν πει ότι το αμήχανο χαμόγελο, αυξάνει τη γοητεία)

Νεαροί που φορούν ίδιες στολές (φαντάροι) προσφέρουν πρωινό: ζεστό ρόφημα και σάντουιτς.

Σας ενημερώνουν ότι σε λίγο θα αναχωρήσετε.

Τεντώνεστε νωχελικά, κοιτάζετε το ρολόι στο ταμπλό του αυτοκινήτου. Πέρασαν κιόλας 14 ώρες, από την πρώτη κουβέντα που ανταλλάξατε.

Από την πρώτη «καλησπέρα» που είπατε.

Αυτό ήταν το πρώτο σας βράδυ.

Στ’ αλήθεια, λοιπόν, η Αττική οδός είναι η νέα εφαρμογή γνωριμιών.

Στην επιστροφή, μάθατε ότι με απόφαση της κυβέρνησης κερδίσατε από 2.000€ ο καθένας.

Τελικά, φέτος είναι η χρονιά σας.

***Μια προσφορά του υπουργείου Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας… Μας φέρνει πιο κοντά.