Αυτό το «γυμνοκώλικο» αγγελάκι που περιφέρεται ξεδιάντροπα, όχι εξαιτίας της ατελείωτης, σκληρής οικονομικής κρίσης, αλλά γιατί λατρεύει τη γύμνια σωμάτων και ψυχών «χωρίς καβάτζα καμιά».
Ο EΡΩΤΑΣ, είναι ελευθερία.
Άσκηση του δικαιώματος στην ελευθερία με την επιλογή ενός ανθρώπου «σα να ήταν όρκος που δεν θα τον πάταγες ποτέ σου».
Το δικαίωμα να ανοίξεις την ψυχή σου χωρίς να σκεφτείς το πριν και το μετά.
Δεν υπάρχει χώρος για «κυρ Παντελήδες».
Είναι δημοκρατικός, πλουραλιστικός. Γεννιέται και γιγαντώνεται παντού.
Στον δρόμο, σε γραφεία-κλουβιά, σε εργοστάσια εντατικοποιημένης εργασίας, σε συνελεύσεις, σε καταλήψεις και εξεγέρσεις.
Υμνείται σε ματζόρε αλλά και μινόρε.
Έχει κορυφές και βάραθρα.
Δεν δεσμεύεται από άλλα δυνατά συναισθήματα αποδρομής όπως ο φόβος και η αγωνία. Δεν φοβάται τον φόβο, δεν φοράει κλουβί.
Δεν συχνάζει σε αναρτήσεις «συναισθηματικής διάρροιας» στα σόσιαλ μίντια και ακατανόητες φράσεις που αποτελούνται από λέξεις τυχαία βαλμένες στη σειρά, βάσει της αρχής… όσο πιο ακατανόητο τόσο πιο ποιητικό.
Αποτυπώνεται σε πρόσωπα, καρδιές, υψωμένη γροθιά και φωνάζει την παρουσία του σε τοίχους.
Δεν ψιθυρίζει μέσα από την κατανάλωση και δεν του αρκεί μια μέρα-μνημόσυνο.
Ο έρωτας είναι μια αόρατη, ατσάλινη κλωστή που ενώνει δύο ανθρώπους, όσο μακριά κι αν βρίσκονται, όσα κοινωνικά δεδομένα κι αν παρεμβαίνουν ανάμεσά τους.
Ξέρει ότι «δεν υπάρχουν Έλληνες, δεν υπάρχουν ξένοι, υπάρχουν προλετάριοι τρελοί κι ερωτευμένοι», αλλά και ότι «οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσανε».
Γιατί κοιτάζοντας τους «πεπτωκότες» κάποιοι από τους κριτές ανταλλάσσουν χειραψία με τη θλίψη μέσα τους, διαπιστώνοντας ότι ορισμένοι άνθρωποι τολμούν να πάνε εκεί που τρέμουν τα γόνατά τους «κι ας τους βγει και σε κακό».
Το αγγελάκι που με θράσος σε κοιτάζει κατάματα, γελώντας σου ειρωνικά, δεν υπογράφει μνημόνια πολιτικών, συμφωνίες ενηλίκων και συμβόλαια συμφερόντων.
Μακριά από τα συναισθηματικά χειρουργεία, όπου επιχειρείται με το νυστέρι της διανόησης ο διαχωρισμός του έρωτα από την αγάπη.
Ο έρωτας, γράφει ατομικές και συλλογικές ιστορίες, αλλά και τον κόσμο ολόκληρο στη… φαρέτρα του.
Είναι επαναστατικός. Μόνο οι ερωτευμένοι μπορούν να επαναστατήσουν γιατί δεν περιορίζονται σε στεγανά.
Δεν μπορεί ο έρωτας να ανθίσει χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς ελευθερία.
Η φτηνή, πατριαρχική καψούρα του πληγωμένου «παντελονάτου» από το «άπιστο θηλυκό», είναι η καρικατούρα του. Όχι ο ίδιος.
Ακόμη και ανεπίδοτος ή πληγωμένος από λόγια, πράξεις και συνθήκες, δεν παύει να είναι γνήσιος, δυνατός, αληθινός.
Εξάλλου, το έχουν πει, γράψει και τραγουδήσει: «…ότι αγαπάς δεν τελειώνει».
