Υπέρ του σχεδίου για τη δημιουργία του υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου Εast Med τάσσεται ο γνωστός Αμερικανός αναλυτής και στέλεχος του American Enterprise Institute, Μάικλ Ρούμπιν, με  το τελευταίο άρθρο του στην επιθεώρηση «The National Interest».

Υπενθυμίζει αφενός πως το σχέδιο ενός αγωγού με στόχο την μεταφορά ισραηλινού και κυπριακού φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω ενός αγωγού από την Κύπρο στην Ελλάδα, προωθήθηκε επί προεδρίας Ντόναλντ Τραμπ. Αφετέρου θυμίζει πως το σχέδιο αυτό επιχειρήθηκε να μπει στον πάγο με το περιβόητο non paper που κυκλοφόρησε στιις αρχές Ιανουαρίου το Στέιτ Ντιπάρτμεντ σε Αθήνα και Λευκωσία παίρνοντας θέση κατά της δημιουργίας του αγωγού με το επιχείρημα πως θα είναι ασύμφορος και δεν θα πρέπει να παρακαμφθούν τα συμφέροντα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ξεκινά δε το άρθρου του αναφέροντας:

«Μετά από έναν μήνα πολέμου στην Ουκρανία ο κόσμος έχει μάθει πως δεν υπάρχει υποκατάστατο για την ενεργειακή ασφάλεια. Ο περιορισμός της αμερικανικής παραγωγής αυτού του ζωτικού ενεργειακού πόρου όχι μόνον ήταν κοντόφθαλμος αλλά συνιστούσε και ενθάρρυνση της αυξανόμενης ευρωπαϊκής εξάρτησης από το ρωσικό πετρέλαιο, κάτι που αποδείχθηκε στρατηγική κακής πρακτικής».

Ο αναλυτής τάσσεται κατά αυτής  θέσεις με τα ακόλουθα επιχιερήματα:

• Οι εμπορικοί υπολογισμοί δεν πρέπει να υπερισχύουν των ανησυχιών για την εθνική ασφάλεια εκτιμώντας πως οι ΗΠΑ έκαναν λάθος με την ανοχή που έδειξαν απέναντι στον ρωσο-γερμανικό αγωγό Nord Stream 2 προβαίνοντας σε άρση κυρώσεων που ενίσχυσε τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
• Το Στέιτ Ντηπάρτμεντ στερείται επάρκειας τεχνικών γνώσεων για να προσδιορίσει την οικονομική βιωσιμότητα ενός τέτοιου αγωγού.
• Το Στέιτ Ντηπάρτμεντ προβαίνει σε αντιφατικές κινήσεις αφού από τη μία θεωρεί το σχέδιο του αγωγού ασύμφορο και το υπονομεύει από την άλλη τάσσεται υπέρ της διέλευσης υποθαλάσσιου καλωδίου ηλεκτρικής σύνδεσης Ευρώπης,Ασίας και Αφρικής μέσω του EuroAsia Interconnector και του EuroAfrica Interconnector.

Εκτιμά πως υπάρχουν «πάρα πολλοί στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ επιδιώκουν να ανταμείψουν την Τουρκία» και πως αυτό ενθαρρύνει την αποσταθεροποιητική συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, είτε προωθώντας την περαιτέρω εξάρτηση από τη μεταφορά υδρογονανθράκων μέσω Τουρκίας είτε με έναν εναλλακτικό ισραηλινο-τουρκικό αγωγό μέσω Λιβάνου. 

Θεωρεί ότι το πρόβλημα με το πρώτο «δεν είναι μόνο ότι η Τουρκία υποστηρίζει ανοιχτά τρομοκρατικές ομάδες όπως η Χαμάς», αλλά και ότι το Ισλαμικό Κράτος δεν θα είχε εγκατασταθεί ποτέ στη Συρία εάν δεν είχε υλικοτεχνική υποστήριξη από την Αγκυρα.

Ο Ρούμπιν κατηγορεί την κυβέρνηση Μπάιντεν πως προσπαθεί τελικά «να μειώσει τις εναλλακτικές της Ευρώπης σε φυσικό αέριο σε βάρος της εθνικής της ασφάλειας» με πρόσχημα την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει τους αλυτρωτισμούς «σε Ρωσία και Τουρκία και μειώνει τη φήμη της Αμερικής στην Ευρώπη». Καταλήγει δε με την ακόλουθη εκτίμηση: «Είναι ειρωνικό πως η μόνη πολιτική που απέμεινε από τον προκάτοχό του και την οποία ενστερνίζεται και ο Μπάιντεν είναι να συμπεριφέρεται στους αντίπαλους καλύτερα από ό,τι συμπεριφέρεται στους συμμάχους και να ενισχύσει τα θησαυροφυλάκια δικτατορικών σε βάρος δημοκρατιών».