Σε ηλικία 69 ετών, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο ο σπουδαίος μουσικός και τραγουδιστής Σταύρος Λογαρίδης. Ο σεμνός δημιουργός, που ποτέ δεν θέλησε τα φώτα της επικαιρότητας πάνω του, ήταν μέλος της θρυλικής μπάντας Poll, μαζί με τον Κώστα Τουρνά και τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Έγραψε σπουδαία μουσική και για κινηματογραφικές ταινίες, ενώ είχε την τύχη να συνεργαστεί με σημαντικούς δημιουργούς του χώρου όπως ο Γιώργος Πανουσόπουλος, ο Κώστας Φέρρης, ο Μάνος Κατράκης, ο Άρης Ρέτσος, η Μπέττυ Λιβανού.

Ο Λογαρίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 21 Σεπτεμβρίου 1953 και ξεκίνησε τη μουσική πριν πάει δημοτικό με την καθοδήγηση του παππού του που ήταν άρχων πρωτοψάλτης στο ναό του Αγίου Γεωργίου στο Πατριαρχείο. Από παιδί είχε κλίση στον ήχο καθώς και στην ρυθμική αγωγή. Όταν ο παππούς του κατάλαβε ότι ο μαθητής του δεν ήταν παιδάκι που συγκεντρωνόταν εύκολα για να τον μάθει γραφή, άρχισε να του μαθαίνει ήχους και ρυθμούς: τον έπαιρνε μαζί του στην εκκλησία και τον άφηνε να ακολουθεί τους ψάλτες εξ ενστίκτου. Ο πατέρας του έπαιζε κιθάρα και η μητέρα του ακορντεόν.

Την πρώτη κιθάρα του την απέκτησε 10 ετών, όταν άκουσε για πρώτη φορά τη μουσική των sixties. 14 ετών φτιάχνει το συγκρότημα Juniors και τον ίδιο χρόνο το συγκρότημα Sphinx. Οι Sphinx πήρανε μαζί με τον Άλεξ Μπανάκη, τον Νάκη Σαρή και τον Μιχάλη Ασπιώτη το πρώτο βραβείο παντουρκικού διαγωνισμού μουσικής που κήρυξε η εφημερίδα «Hurriyet» τότε.

Στα 15 του έρχεται στην Αθήνα και πάει στην τότε Polydor και κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών με τον αστείο τίτλο «Ήταν μια μικρούλα και μελαχρινούλα». Συνεργάζεται στο στούντιο με τον οργανίστα των Charms και συμμετέχει για να βγάλει λεφτά σε φωνητικά του Χατζηδάκη στις ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη, στου Φίνου.

Ο τότε διευθυντής της Polydor Ν. Αντύπας επιμένει να τον γνωρίσει σε κάτι μουσικούς με «πολύ ωραία τραγούδια», όπως έλεγε, για να δημιουργηθεί ένα συγκρότημα το 1970. Ο Σταύρος προσπαθούσε να εξηγήσει στον Αντύπα ότι τα συγκροτήματα δεν φτιάχνονται με συνοικέσια εταιρειών αλλά μέσα από φιλίες. Μετά όμως από επιμονή και πιέσεις τον πείθει να πάει στο σπίτι των μουσικών να ακούσει τα τραγούδια και να τους γνωρίσει. Εκεί γνωρίζεται για πρώτη φορά με τον Κ. Τουρνά, τον Ρόμπερτ Ουλίαμς και τον Κ. Παπαϊωάννου. Ενθουσιάζεται από τα τραγούδια, και τιμά τίς αρχές του περί «group φιλίας». Ξεκινάνε οι πρόβες και φτιάχνεται το συγκρότημα Poll που θα κάνει δύο μεγάλους δίσκους ορόσημο στην ελληνική σκηνή, το  «Άνθρωπε» και το «Λευκό Album» καθώς και μια σειρά 45άρια singles. Ο Λογαρίδης αποχωρεί από το συγκρότημα όταν οι υπόλοιποι του συγκροτήματος παίρνουν την απόφαση να εμφανιστούν στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1972.

Στη συνέχεια φτιάχνει το συγκρότημα  Ακρίτας, κυκλοφορεί ομώνυμο άλμπουμ που πουλιέται στη Γερμανία, Ιαπωνία και θεωρείται ένα από τα πιο προοδευτικά άλμπουμ όλων των εποχών στον κόσμο. Το συμπεριλαμβάνουν και το μνημονεύουν ακόμα και σήμερα τα πιο προοδευτικά sites μουσικής σε Ευρώπη και Αμερική. Στην Ιαπωνία κυκλοφόρησε με γιαπωνέζικο εξώφυλλο, που θεωρείται σπάνιο συλλεκτικό αντικείμενο στους κύκλους των μουσικόφιλων σήμερα. Οι Ακρίτας συνεργάστηκαν live με τα Μπουρμπούλια της εποχής εκείνης και ηχογράφησαν έξι τραγούδια στη Γερμανία με τον Δ. Παπαχρήστου, τον Α. Τασούλη και τον Γ. Τσουπάκη. Αργότερα θα έρθει στο συγκρότημα και η Α. ΜacKinnon και ο Γ. Παπαδόπουλος με τους οποίους ταξίδεψαν στο Λονδίνο για να γράψουν με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ηχογράφησαν 5 τραγούδια που έχουν μείνει ακυκλοφόρητα μέχρι σήμερα.

Παράλληλα μέχρι το 1977 θα κάνει μουσική για δύο σήριαλ στην τηλεόραση, την «Μενεξεδένια Πολιτεία» του Α. Τερζάκη, και τη σειρα «Οικογένεια Ζαρντή» του Κ. Χατζηαργύρη στην κρατική τηλεόραση συνεργαζόμενος με τον σκηνοθέτη Κώστα Φέρρη.

Έχει γράψει τη μουσική για την ταινία μεγάλου μήκους «Η Φόνισσα» του Α. Παπαδιαμάντη όπου και απέσπασε το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην πρώτη μεταπολιτευτική κι επεισοδιακή του πρεμιέρα με κριτική επιτροπή τη Μελίνα Μερκούρη, τονΜάνο Λοΐζο, τον Νίκο Κούνδουρο κ.ά.

Συμμετείχε ενεργά στην οικοδόμηση του νέου ελληνικού κινηματογράφου με συνεργασίες και φιλίες με τον Πανουσόπουλο («Οι Απέναντι», 1981), τον Νικολαΐδη, τον Φέρρη («Εξόριστος στην Κεντρική Λεωφόρο», 1979), τον Περάκη, τον Κούνδουρο και άλλους.