Πίσω και πέρα από επιχειρήσεις ανύψωσης ηθικού υπάρχουν μερικές πικρές αλήθειες, οι οποίες δεν κρύβονται, όσο κι αν η ελληνική πολιτική ελίτ (κυρίως δε η κυβέρνηση) προσπαθεί.
Πρώτον, η κυβέρνηση και τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης (δηλαδή σχεδόν όλα) μας προϊδέαζαν για μια διπλωματική “αντεπίθεση”, για “ντεμαράζ” και άλλα ευφάνταστα από τις συναντήσεις του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, την Παρασκευή. Προέκυψε φιάσκο, το οποίο ήταν και αναμενόμενο. Η Ε.Ε. εξέτασε κυρώσεις στη Λευκορωσία και στην Ελλάδα εξέφρασε αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη δεν κερδίζει πολέμους όμως, ούτε αποθαρρύνει κανέναν. Αντιθέτως, η Τουρκία ενθαρρύνεται από το γεγονός ότι σημαντικές χώρες, με πρώτη τη Γερμανία, αντιτάχθηκαν σε κυρώσεις εις βάρος της.
Δεύτερον, η συμβολική (και μόνο) κίνηση υποστήριξης της Γαλλίας προς την Ελλάδα, εμμέσως πλην σαφώς αποδοκιμάστηκε από τις ΗΠΑ και από τη Γερμανία. Δια της αποδοκιμασίας αυτής προς τη Γαλλία, οι δύο χώρες διαμορφώνουν ένα διεθνές κλίμα, βάσει του οποίου κανείς δεν πρέπει να παρεμβαίνει στο πεδίο μεταξύ των δύο κρατών, διότι κανένα δε φαίνεται να έχει προφανώς δίκαιο.
Τρίτον, η πολυδιαφημισμένη συνάντηση Πομπέο-Δένδια αποδείχθηκε μια εκκωφαντική αποτυχία. Οι ΗΠΑ δεν πήραν θέση, ακυρώνοντας έτσι (αυτό είναι ίσως το μόνο καλό) όλο τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Ακόμα χειρότερα, η Ελλάδα εμφανίζεται να εκλιπαρεί σχεδόν μια παρέμβαση για αποκλιμάκωση, ακυρώνοντας εκ των πραγμάτων όποιο τυχόν τακτικό πλεονέκτημα έχει πετύχει ο ελληνικός στόλος επί του πεδίου.
Τέταρτον, η Τουρκία κάνει και θα κάνει ακόμα περισσότερο “σουρωτήρι” τα υπερκείμενα της υφαλοκρηπίδας ύδατα, διεξάγοντας έρευνες. Θα συνεχίσει και εάν χρειαστεί θα στείλει και γεωτρύπανο. Από τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση δεν τήρησε τις κόκκινες γραμμές της και επέτρεψε στο Oruc Reis να απλώσει καλώδια, είτε από φόβο, είτε γιατί οι ΗΠΑ το ζήτησαν (ίσως και για τους δύο λόγους) η Ελλάδα μετρήθηκε από τους απέναντι και ευρέθη αδύναμη και πάλι. Η Τουρκία θα απαιτήσει σίγουρα να μην κυρωθεί η συμφωνία με την Αίγυπτο από τη Βουλή, και να ανοίξει διάλογος σε όλη την ελληνοτουρκική ατζέντα (έχουμε αναφερθεί σε αυτήν και σε παλαιότερα άρθρα) ή αλλιώς θα επιβάλλει τετελεσμένα.
Πέμπτον, αν η Ελλάδα θέλει αποκλιμάκωση με κάθε κόστος γιατί δεν αποσύρει τα πλοία της, αλλά τρέχει στις ΗΠΑ; Αν δεν θέλει αποκλιμάκωση με κάθε κόστος (και αυτή πρέπει να είναι η θέση της χώρας) τότε γιατί προβάλλει την αποκλιμάκωση στις συζητήσεις της με άλλες δυνάμεις, ενώ αντιθέτως θα έπρεπε να έχει θέσει ένα σαφές χρονικό όριο ανοχής των παρανόμων ερευνών, δηλαδή ένα αξιόπιστο τελεσίγραφο;
Έκτον, η “μεγάλη περιφερειακή συμμαχία” της χώρας, δηλ. το Ισραήλ, έβγαλε μια ανακοίνωση. Η Ελλάδα έχει διακόψει κάθε δεσμό με τον μισό αραβικό κόσμο (αυτόν που πολεμάει με την Τουρκία παρεμπιπτόντως), έχει μετατραπεί σε στρατηγικό βάθος του Ισραήλ και τι κερδίζει; Χαρτοπόλεμο εις βάρος της Τουρκίας από το Ισραήλ, ενώ μάλιστα εντείνονται οι φήμες για υπόγειες διεργασίες μεταξύ των δύο αυτών κρατών.
Έβδομον, η Ελλάδα από πλευράς διεθνούς εικόνας δεν τα πάει καλά. Όχι τυχαία, η Γερμανία και τα μέσα ενημέρωσής της θυμήθηκαν τις παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστών από τις ελληνικές αρχές, δηλαδή μια (εντελώς παράνομη) πρακτική που συμβαίνει εδώ και χρόνια, με τη σύμφωνη γνώμη της Ε.Ε. και φυσικά της Γερμανίας. Κυρίως δε, η Τουρκία δημιουργεί ζήτημα Δυτικής Θράκης και προστασίας της εκεί μουσουλμανικής μειονότητας. Προσοχή: όσοι έχουν παρατηρήσει το στήσιμο συγκρούσεων σε διάφορες περιοχές του κόσμου, που από εσωτερικές, διεθνοποιούνται, θα πρέπει να ανησυχούν σφόδρα. Παρόμοια σχέδια δείχνουν να μπαίνουν μπροστά και εις βάρος της Ελλάδας.
Όγδοον, τα ελληνοτουρκικά αποτελούν τμήμα του Μεσανατολικού, που με τη σειρά του είναι μέρος του μεγάλου παιχνιδιού Κίνας-ΗΠΑ. Οι συνθήκες είναι παρόμοιες με εκείνες προ του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αυτό το παιχνίδι, η Ελλάδα έχει μπει αναγκαστικά, αλλά χωρίς εθνική στρατηγική και στόχευση. Εξελίσσεται σε “χρήσιμο ηλίθιο” αλλότριων συμφερόντων και απαντά μόνο αμυντικά. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά αλλά αρκεί να σκεφτούμε ένα: γιατί ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν τηλεφωνεί στον Ρώσο πρόεδρο, όταν αυτό το μήνυμα εκπέμπεται από την άλλη πλευρά και γιατί δεν δείχνει έτοιμος να βάλει φωτιά στην νοτιοανατολική πτέρυγα του “εγκεφαλικά νεκρού” ΝΑΤΟ;
Ένατον, η Ελλάδα σύρεται σε επώδυνη διαπραγμάτευση με ακόμα πιο επώδυνο αποτέλεσμα. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός φωτογραφίζει παραχωρήσεις στην περιοχή γύρω από το Καστελόριζο. Να δούμε μήπως με την κατάλληλη πίεση αυτές οι παραχωρήσεις θα αφορούν όλη την περιοχή της “Γαλάζιας Πατρίδας”. Οι “σύμμαχοί” μας, μας οδηγούν σε δορυφοριοποίηση από την Τουρκία και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η εξαγορασμένη ελληνική πολιτική ελίτ θα αντισταθεί.
