Ο πρόεδρος της Ρωσίας, πριν λίγες ημέρες προέβη σε δύο πολύ σοβαρές τοποθετήσεις: απαντώντας στις επανειλημμένες δηλώσεις δυτικών αξιωματούχων περί της ανάγκης να ηττηθεί η Ρωσία στο πεδίο της μάχης, τους κάλεσε να δοκιμάσουν να τη νικήσουν, αν μπορούν. Και σε συνέχεια αυτού εξήγησε ότι από στρατιωτικής απόψεως, η Ρωσία δεν έχει ξεκινήσει καν να ξεδιπλώνει τις στρατιωτικές της δυνατότητες.
Στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι δηλώσεις αυτές είτε αποσιωπήθηκαν, είτε αντιμετωπίστηκαν ως συνήθη, παραληρήματα ενός δικτάτορα.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι (έμμεσες πλην σαφείς) δηλώσεις περί ολοκληρωτικού πολέμου μέχρι την ήττα της Ρωσίας ακούγονται πολύ συχνότερα από δυτικά και μάλιστα ευρωπαϊκά χείλη από ό,τι οι προειδοποιήσεις Πούτιν. Επίσης, η παραπάνω δήλωση Πούτιν είναι αμιγώς αμυντικού προσανατολισμού (μη ήττα της Ρωσίας, όχι κατανίκηση της Δύσης), ενώ έρχεται σε συνέχεια μιας ήπιας ρωσικής αντίδρασης, τουλάχιστον μέχρι τώρα, στην περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορά του.
Όπως εξηγούσε σε μια πρόσφατη ομιλία του, ο καθηγητής John Mearsheimer, ο πρόεδρος Πούτιν δεν μας έχει δώσει καμία ένδειξη ότι συνηθίζει να λέει ψέματα όταν απευθύνεται σε άλλους ηγέτες. Πολύ περισσότερο δεν μας έχει δείξει, θα προσθέταμε εμείς, ότι παραληρεί.
Επομένως, με βάση την εικοσαετή εμπειρία μας από τον Ρώσο πρόεδρο μπορούμε να συμπεράνουμε ευλόγως, ότι αν εξακολουθούμε να αποπειρόμαστε να νικήσουμε δια των Ουκρανών τη Ρωσία και στην πραγματικότητα να της επιβάλλουμε αλλαγή καθεστώτος και αποσοβιετοποίηση 2.0, θα δούμε μια κατακλυσμιαία στρατιωτική αντίδραση, κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον, η οποία πολύ πιθανώς θα συμπεριλάβει και το ΝΑΤΟ.
Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, σε μια τέτοια περίπτωση ο επερχόμενος οικονομικώς καταστροφικός χειμώνας, τον οποίο καμία δυτική ηγεσία δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί, θα φαντάζει παράδεισος.
Δεν πρόκειται για παραληρηματική απειλή, αλλά για σαφή προειδοποίηση. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι παρούσα, ξεκάθαρη και πολύ λογική, υπό την έννοια ότι δεν είναι διαφορετική επί της ουσίας από οποιαδήποτε προειδοποίηση, οποιασδήποτε άλλης μείζονος ή και μεσαίας ακόμα δύναμης, ενώ εσωτερικώς είναι απολύτως συνεκτική.
Όπως όμως πράττουν οι ηγεσίες μας, από το 2007 ακόμα, σε ό,τι έχει να κάνει με τον πρόεδρο Πούτιν, κάνουν σαν να μην άκουσαν ή σα να πρόκειται για λόγια του αέρα. Πρόκειται για αδυναμία αντίληψης της σοβαρότητας των στιγμών από πλευράς των επιτελείων μας; Εν μέρει ναι, αλλά όχι μόνο.
Ακόμα περισσότερο, έχει να κάνει με τη διάθεση αποφυγής κάθε ίχνους δημοκρατικού ελέγχου. Σε ένα περιβάλλον ενημέρωσης, το οποίο στοιχειωδώς θα απέδιδε τη δέουσα σοβαρότητα σε τέτοιας ιστορικότητας γεγονότα και δηλώσεις, ο ήδη υφέρπων ξεσηκωμός των πολιτών στη Δύση θα λάμβανε χαρακτηριστικά γενικευμένης σύγκρουσης με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, για λόγους επιβίωσης.
Προκειμένου να διασφαλίσει την κυριαρχία του, το δυτικό κατεστημένο επιλέγει μεταξύ άλλων μεθόδων, τον μαζικό, επικοινωνιακό αποπροσανατολισμό, με εξαιρετική επιτυχία, χάρη στην υπερ-πληροφόρηση (όχι παρά αυτήν).
Έτσι, στις κοινωνίες μας δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος επιθετικότητας (στη βάση της μανιχαϊστικής προσέγγισης στους ανταγωνιστές των ελίτ μας), αμεριμνησίας (λόγω της συνολικής αναλυτικής αδυναμίας), πρόσκαιρων κρίσεων πανικού (όποτε η πραγματικότητα μας χτυπά κατακέφαλα) και ανυπαρξίας δημοκρατικού ελέγχου (δεν αποφασίζουμε για καμία απολύτως μείζονα πολιτική, παρότι ψηφίζουμε διαρκώς).
Η σχιζοφρενική κατάσταση των λαών μας, οι οποίοι κινούνται μεταξύ οργής που βράζει και ομαδικής νάρκωσης, αξιοποιείται από το κατεστημένο υπέρ ολοένα εντονότερων τυχοδιωκτισμών, προκειμένου να κατανικήσει τους εξ Ανατολών ανταγωνιστές του.
Έτσι φτάνουμε στο σημείο, οι «δικτατορικές» Ρωσία και Κίνα να μιλούν πολύ πιο καθαρά και έντιμα στο διεθνές επίπεδο, από τις δικές μας «δημοκρατίες», οι οποίες όχι μόνο κρύβουν (και) από εμάς τα σχέδιά τους, αλλά επιπλέον βρίσκονται σε απόλυτη άρνηση.
Αυτή η άρνηση των ηγεσιών μας, από την οποία δεν υπάρχει κανένας δημοκρατικός έλεγχος για να τις ξυπνήσει, έχει διαμορφώσει ξανά, το σύνδρομο του υπνοβάτη. Υπνοβατούμε προς τη γενικευμένη σύρραξη, ενώ όλες οι πληροφορίες, οι προειδοποιήσεις και οι αποδείξεις περί αυτού βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας. Το δε αστικοδημοκρατικό πολιτικό μας σύστημα έχει εκπέσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε ακόμα και μπροστά στον κίνδυνο ενός παγκοσμίου πολέμου δεν μπορούμε μέσα από αυτό, να επηρεάσουμε ούτε στο ελάχιστο την πορεία των πραγμάτων.
Ο Πούτιν μιλάει αλλά οι ηγεσίες μας υπνοβατούν χωρίς να ξυπνούν. Μπορούμε να συνεχίσουμε βεβαίως να ανησυχούμε για την ποιότητα της δημοκρατίας στη Ρωσία, αλλά θα ήταν χρησιμότερο να κοιτάξουμε πρώτα πώς θα φτιάξουμε τις δικές μας δημοκρατίες και πώς θα αποκτήσουμε ηγεσίες, οι οποίες τουλάχιστον θα ακούν.
