Ένα «μεταλλαγμένο» σύμφωνο Δουβλίνου με χορηγούς επαναπατρισμού μεταναστών των οποίων οι αιτήσεις απορρίπτονται και διατήρηση του δυσανάλογου βάρους στις χώρες άφιξης, προτείνει μεταξύ άλλων η Ευρωπαϊκή Επιτροπή της ΕΕ  για τη μετανάστευση.

Το μοντέλο, εν ολίγοις, θα απαρτίζεται από χώρες-άφιξης και υποδοχής και χώρες-«χορηγούς» επαναπατρισμού των ανεπιθύμητων το αργότερο μέσα σε οκτώ μήνες.

Η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, παρουσιάζοντας σήμερα το νέο σχέδιο ισχυρίστηκε πως πρόκειται για μία πιο «δίκαιη και λογική» ισορροπία ανάμεσα στην «ευθύνη και την αλληλεγγύη» μεταξύ των 27. «Θέλουμε να ζήσουμε σύμφωνα με τις αρχές μας, αλλά και να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις ενός παγκοσμιοποιημένου κόσμου» είπε χαρακτηριστικά.

Το νέο «Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο» προβλέπει χώρες-χορηγούς του επαναπατρισμού όσων μεταναστών βλέπουν τις αιτήσεις τους για άσυλο να απορρίπτονται για διάφορους λόγους από τις αρμόδιες αρχές στις χώρες άφιξης ή στις χώρες υποδοχής. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να «καθησυχάσει» χώρες που δεν επιθυμούν τη μετανάστευση όπως η Ουγγαρία και η Αυστρία να αναλάβουν το οικονομικό μέρος του ζητήματος.

Από την άλλη, ως χώρες υποδοχής δεν ορίζονται μόνον οι χώρες άφιξης αλλά και οι χώρες που στο παρελθόν είχαν εκδώσει άδειες παραμονής, εργασίας ή σπουδών σε μετανάστες που παλιότερα έζησαν, εργάστηκαν ή σπούδασαν ή έχουν συγγενείς στο έδαφός τους. Με τον τρόπο αυτό, μία χώρα, που χορήγησε βίζα σε έναν μετανάστη θα πρέπει να επιφορτισθεί με την αίτηση ασύλου. Σε αντίθετη περίπτωση, η χώρα άφιξης θα αναλαμβάνει (και πάλι…) την ευθύνη εξέτασης της αίτησης ασύλου.

Επιχειρείται παράλληλα να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στην επίσπευση της διαδικασίας απόρριψης αιτήσεων ασύλου με διάφορα κριτήρια μέσα σε 12 βδομάδες. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν π.χ. μετανάστες που προέρχονται από χώρα με τουλάχιστον 20% ποσοστό απόρριψης ασύλου όπως η Τυνησία και το Μαρόκο.

Παράλληλα, το σχέδιο προτείνει «ασπίδα» προστασίας από δικαστικές διώξεις σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που είχαν συμμετάσχει με διάφορους τρόπους (ορισμένες και με το αζημίωτο…) στη «διαχείριση» των μεταναστευτικών ροών.

Σε περίπτωση που χώρα της ΕΕ αντιμετωπίζει μεταναστευτική κρίση θα μπορεί να ζητήσει ενεργοποίηση ενός «μηχανισμού ακούσιας αλληλεγγύης» στον οποίο θα κληθούν να συμμετάσχουν όλες οι χώρες ανάλογα με την οικονομική και πληθυσμιακή τους ισχύ. Και πάλι, όμως, σε αυτή την περίπτωση θα μπορούν να επιλέξουν εάν θα αναλάβουν το ρόλο της χώρας υποδοχής ή χορηγίας επαναπατρισμού μεταναστών των οποίων οι αιτήσεις ασύλου απορρίφθηκαν.

Σε περίπτωση που μία χώρα-«χορηγός» επιστροφής μεταναστών δεν καταφέρει να τους επαναπατρίσει μέσα σε οκτώ μήνες, τότε θα πρέπει να αναλάβει υποχρεωτικά να τους δεχθεί.

Επιπροσθέτως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα μπορεί να αξιολογεί τον αριθμό των μεταναστών που θα πρέπει να αναλάβει μία χώρα.

Ανάμεσα σε άλλα, προβλέπεται επίσης και ένα είδος συντονιστή- «τροχονόμου» μεταναστών που θα βασίζεται σε δίκτυο εμπειρογνωμόνων από όλες τις χώρες-μέλη.