Νιώθω ότι ζω ένα διαρκές «déjà vu»: Φράχτες αποκλεισμού των φτωχών· η μαφία ως κράτος εν κράτει· η αστυνομία σε ρόλο δερβέναγα έναντι των εναπομεινάντων ανυπότακτων· Ιταλοί επενδυτές που φεύγουν για να δώσουν τη θέση τους σε Γάλλους· τα τρένα, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, η ενέργεια, η στέγη, η παιδεία, η υγεία· ακόμη και το νερό· όλα, προϊόντα προς πώληση.

Την ίδια ώρα που τα λεφτά τελειώνουν στις 18 του μήνα για τη συντριπτική πλειοψηφία· η θέρμανση αποτελεί περιττή πολυτέλεια, ενώ, ακόμη και το καθημερινό μπάνιο συμπιέστηκε στην μέγγενη των αυξημένων εξόδων. Κάπου τα έχω ξαναδεί όλα αυτά. Μοιάζει σαν να γυρίσαμε πίσω τον χρόνο, στις εποχές που η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο δεν μπορούσε να κρυφτεί.

Και στο βάθος, οι εκλογές…

Η επέκταση του φράχτη στον Έβρο έβαλε φωτιά στην πολιτική αντιπαράθεση, διαβάζαμε στους πρωτοσέλιδους τίτλους των περασμένων ημερών. Ναι, μιλάμε πάλι για τον φράχτη· εκείνον που διαφήμιζε παλιότερα, με το κύρος του θεσμού που εκπροσωπεί, η γλάστρα της προεδρίας της δημοκρατίας. Τι κι αν τους περασμένους μήνες το εν Ελλάδι φιλελευθεροχώρι διαρρήγνυε τα ιμάτια του για την καταπίεση και τις δολοφονίες των Ιρανών γυναικών; Αυτά πια δεν περνούν, να κάτσουν στα αυγά τους. Έχουμε εκλογές, πρέπει να πουλήσουμε «ξενοφοβιλίκι» και «αποφασιστικότητα για την προάσπιση της εθνικής μας ασφάλειας». Για το τελευταίο, έχουμε πάρει άδεια κι απ’ τον πρέσβη (ένας είναι ο πρέσβης, μία η πρεσβεία).

Απ’ την άλλη, για να είμαστε δίκαιοι δεν κάνουν διακρίσεις. Οι φράχτες δεν υψώνονται μόνο για τους «έξωθεν παρίες», αλλά και για τους γηγενείς. Απόδειξη αυτού η φωτογραφία που δημοσίευσε το Insidestory από την Μύκονο και έκανε χαμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μπροστά από τον φράχτη οι έχοντες πολλές χρυσές κάρτες. Πίσω απ’ αυτόν οι μη έχοντες. Έτσι πάνε αυτά.

Τι, είναι παράνομο; Ξεχνάτε μάλλον ότι η Μύκονος δεν ανήκει πλέον στην ελληνική επικράτεια, καθώς χρόνια τώρα αποτελεί μια «ταϊλανδοποιημένη» γωνιά της Μεσογείου, με τη μαφία να κρατά από τη μια το μυστρί της καταπάτησης κι απ’ την άλλη τη σιδερογροθιά της ομερτά. Και το κράτος; Πιστό στη ριγκανική λογική «το κράτος είναι το πρόβλημα», αφήνει την ελεύθερη αγορά να… αυτορυθμιστεί. Άλλωστε, τα όρια μεταξύ μαφιόζικων επιχειρήσεων και μαφιόζικων πρακτικών των επιχειρήσεων έχουν γίνει δυσδιάκριτα πλέον.

Σύμφωνα με την «Καθημερινή», «η Πολεοδομία Σύρου, στην οποία υπάγεται η Μύκονος, διαθέτει πέντε μηχανικούς για τα τέσσερα νησιά της αρμοδιότητάς της. Οι επιθεωρητές Περιβάλλοντος –υπηρεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος– επισκέφθηκαν τελευταία φορά το νησί το 2018 για να ερευνήσουν ένα «πακέτο» περιπτώσεων. Εν τω μεταξύ, από το 2011 έως σήμερα έχουν γίνει στη Μύκονο 7.600 δηλώσεις αυθαιρέτων (1,4 εκατ. τ.μ.). Από το 2018 έως σήμερα, έχουν κατατεθεί στο ηλεκτρονικό σύστημα έκδοσης αδειών e-adeies 5.450 αιτήσεις για έκδοση διαφόρων ειδών οικοδομικών αδειών. Μόνο στη μισή Μύκονο (που έχει κτηματογραφηθεί παλαιότερα, η υπόλοιπη κτηματογραφείται τώρα) την τελευταία πενταετία έγιναν 3.846 αγοραπωλησίες ακινήτων».

Κι αν πιστεύετε ότι η υποστελέχωση της Πολεοδομίας και οι ανεπαρκείς έλεγχοι είναι η κορυφή του παγόβουνου, θυμηθείτε ποια ήταν η αντίδραση της επίσημης πολιτείας (υπ. Πολιτισμού) μετά την καταγγελία του αρχαιολόγου Μανώλη Ψαρρού, για τον ξυλοδαρμό του από μπράβους, κατ’ εντολή επιχειρηματικών συμφερόντων της Μυκόνου. Δεν θυμάστε; Τίποτα ουσιαστικό, απλώς ζήτησαν την απομάκρυνση των αρχαιολόγων από το νησί κι έστειλαν άλλους 100 αστυνομικούς. «Εμείς ως σύλλογος», λέει η πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, κ. Κουτσούμπα, «πήγαμε στο νησί για να δείξουμε ότι (…) δεν μας φοβίζει κανείς. Όμως οι κυβερνητικοί δεν ήταν μαζί μας. Για ποιον λόγο άραγε;».

Ίσως εξαπατήθηκε η κυρία υπουργός κι αυτή τη φορά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η υποκριτική τέχνη δεν λείπει από την «Μητσοτάκης Α.Ε»: σκηνές δράσης με «πιστολίδι» στην Πατησίων, νεοδημοκρατικό «show» στην επαναλειτουργία των σιδηροδρόμων… μια κακοστημένη παράσταση που θυμίζει τις πιο σκοτεινές εποχές της αποικιοκρατίας στη χώρα. Κι ας μην τις κατέγραψε ως τέτοιες η επίσημη Ιστορία.

Κι εμείς; Εμείς στον δρόμο, ως απάντηση στο έγκλημα στα Τέμπη. Εμείς στον δρόμο, ως απάντηση στην επιχείρηση ιδιωτικοποίησης του νερού. Εμείς στον δρόμο, μαζί με τους εργαζόμενους στη Wolt, σε έναν επαγγελματικό κλάδο που έχει θρηνήσει αρκετούς μεροκαματιάρηδες.

Αλλά, κι εμείς, στον δρόμο, γιατί τα «funds» μπούκαραν στα σπίτια μας. Εμείς στα ράντζα, γιατί η υγεία είναι εμπόρευμα. Εμείς, ξανά στο «κρυφό σχολειό», να δίνουμε εξετάσεις υπό το φως του κινητού, γιατί και η δημόσια παιδεία είναι εμπόρευμα.

Έχουμε πόλεμο, ταξικό, μην το γελάς μωρό μου, τολμώ να παραφράσω τον Τζιμάκο. Κι αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει στην κάλπη. Ας το ‘χουμε στον νου κι ας βρούμε τις νέες φωλιές νερού μέσα στις φλόγες.