Ο Αντώνης Σιγάλας είναι λυρικός τραγουδιστής, ακτιβιστής για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές με το ΜέΡΑ25 στον Β3′ Νότιο Τομέα Αθηνών. Ο Αντώνης, όμως, είναι πολλά παραπάνω πράγματα από όσα αναφέρονται στο εντυπωσιακό βιογραφικό του. Είναι ένας άνθρωπος με αξιοθαύμαστη εμβρίθεια, ετοιμόλογος και παθιασμένος με όσα τον απασχολούν, που αποφάσισε να ασχοληθεί με την ενεργή πολιτική ως αποτέλεσμα της μακροχρόνιας ενασχόλησής του με τα κοινά.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος του Μαθηματικού Τμήματος του ΕΚΠΑ. Μετά την αποφοίτησή του ακολούθησε σπουδές λυρικού τραγουδιού και εργάστηκε αρχικά στη χορωδία της ΕΡΤ ως μόνιμο μέλος την περίοδο 1995-2001, σπουδάζοντας παράλληλα μονωδία στο Εθνικό ωδείο στην τάξη της Χαράς Σαβίνο, από όπου αποφοίτησε το 2002. Συνέχισε τις σπουδές του στο τραγούδι στο Λονδίνο (2002-2005) και στη Βιέννη (2007-2008), ενώ έχει εμφανιστεί ως μονωδός στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ασχολήθηκε με τον ΛΟΑΤΚΙ ακτιβισμό από το 2005 περιστασιακά σαν μέλος της ΟΛΚΕ, ενώ την περίοδο 2012-2015 υπήρξε συντονιστής της Ομάδας Σεξουαλικού Προσανατολισμού και Ταυτότητας Φύλου του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετέχοντας στην επεξεργασία του σχεδίου νόμου για το σύμφωνο συμβίωσης που κατέθεσε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, σαν αξιωματική αντιπολίτευση στη βουλή το 2013. Πλέον είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΜέΡΑ25 και υποψήφιος διδάκτορας του Πάντειου Πανεπιστημίου.
Ο Αντώνης Σιγάλας μίλησε στο Κοσμοδρόμιο για τις συνθήκες εργασίας και επιβίωσης των καλλιτεχνών στην Ελλάδα, και ειδικά για εκείνους που ασχολούνται με την κλασική μουσική και το λυρικό τραγούδι, για τα δικαιώματα και την ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς αλλά και για τα δικά του οράματα ως πολιτευτής του ΜέΡΑ25.
-Κύριε Σιγάλα, μπορείτε να μας πείτε πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την ενεργή πολιτική και να είστε υποψήφιος του ΜέΡΑ25;
Εγώ ζούσα στο εξωτερικό για κάποια χρόνια, και επέστρεψα στην Ελλάδα το 2008, όπου ασχολήθηκα με τον ΛΟΑΤΚΙ ακτιβισμό. Όταν επέστρεψα τότε από τη Βιέννη, στην Ελλάδα υπήρχε μεγάλη πολιτική αναστάτωση η οποία είχε προκύψει από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, και από τότε ξεκίνησα να ασχολούμαι ενεργά με τα κινήματα. Το 2012 προσχώρησα στο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του Ιουνίου, και εκεί απέκτησα τον ρόλο του συντονιστή στην ομάδα Σεξουαλικού Προσανατολισμού και Ταυτότητας φύλου. Αυτή η ομάδα δεν υπήρχε προηγουμένως, αλλά την φτιάξαμε εκείνη την εποχή και από το 2012 έως το 2015 ήμουν σε αυτή τη θέση.
Πάντα ήμουν πολιτικοποιημένος, αλλά μέχρι τότε δεν είχα ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική. Δεν ανήκω σε κάποιο πολιτικό τζάκι, μόνος μου φύτρωσα στο πολιτικό πεδίο, και αυτό έχει τα καλά του και τα κακά του.
-Γιατί το λέτε αυτό;
Για να εξελιχθεί κάποιος σε ένα πολιτικό κόμμα χρειάζεται μια υποστήριξη, καθώς ακόμα και στον χώρο της αριστεράς υπάρχει ακόμα σε κάποιο βαθμό αυτό που λέμε «οικογενειοκρατία» ή έστω η βοήθεια από την οικογένεια. Εγώ απλώς ήμουν συντονιστής της ομάδας Σεξουαλικού Προσανατολισμού και Ταυτότητας Φύλου, καθώς τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να ανοιχτεί πολιτικά στο πεδίο της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Την εποχή του 2012 τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά για την αντίληψη που επικρατούσε σχετικά με τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποστηρίξει μια σειρά από ζητήματα, όπως οι γάμοι ΛΟΑΤΚΙ στη Δήλο και μια σειρά άλλων αιτημάτων της κοινότητας που ιστορικά υποστήριζε ο χώρος ήδη από τη δεκαετία του 1970 και το ΚΚΕ εσωτερικού.
Σε κάθε περίπτωση, αποχώρησα από τον ΣΥΡΙΖΑ ΤΟ 2015 μετά το τρίτο μνημόνιο, συμπορεύτηκα για λίγο με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τελικά προσχώρησα στις γραμμές του ΜέΡΑ25 με το οποίο κατεβαίνω και υποψήφιος στις εκλογές.
-Με ποια ζητήματα θα θέλατε να ασχοληθείτε σε περίπτωση που εκλεγείται στο βουλευτικό αξίωμα;
Ο τομέας του πολιτισμού είναι κάτι που γνωρίζω, είναι η επαγγελματική μου ενασχόληση, αυτό που διάλεξα. Αλλά, γενικά ασχολούμαι με διάφορα πράγματα. Ο τομέας που είναι πιο κοντά μου είναι τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, άλλα με αφορούν γενικότερα τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλες τους τις διαστάσεις, όπως το προσφυγικό, το αναπηρικό κίνημα και αντίστοιχα θέματα.
-Τους τελευταίους μήνες έχουμε δει να λαμβάνουν χώρα τεράστιες κινητοποιήσεις από τον χώρο των καλλιτεχνών λόγω της νέας νομοθεσίας που ήθελε να επιβάλλει η κυβέρνηση της ΝΔ. Εσείς ως καλλιτέχνης, και μάλιστα λυρικός τραγουδιστής, τι έχετε να πείτε για όλα αυτά;
Καταρχάς, αν και είμαι λυρικός τραγουδιστής, τώρα δεν εργάζομαι πλέον στον τομέα μου γιατί είμαι υποψήφιος διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Οπότε μπορώ να μιλήσω κυρίως για τον δικό μου καλλιτεχνικό χώρο, αν και νομίζω ότι τα ίδια ισχύουν σχεδόν παντού.
Στην Ελλάδα υπάρχει ένας τεράστιος πλούτος από ταλέντο, μιλώντας για τον χώρο του λυρικού τραγουδιού. Οι Έλληνες λυρικοί τραγουδιστές είναι περιζήτητοι παντού, αυτή τη στιγμή γνωρίζω τουλάχιστον 20-30 άτομα από τη γενιά μου που τραγουδούν σε μεγάλα θέατρα του εξωτερικού. Αυτό συμβαίνει διότι παρά το γεγονός ότι υπάρχουν τόσοι ταλαντούχοι άνθρωποι στην Ελλάδα δεν υπάρχει απολύτως καμία βοήθεια από το κράτος. Ό,τι μπορεί ο καθένας το κάνει μόνος του, και οι κλασικές σπουδές απαιτούν πάρα πολλά χρήματα τα οποία βγαίνουν από το οικογενειακό πορτοφόλι, εφόσον υπάρχουν, βέβαια.
Επομένως, όπως καταλαβαίνετε, υπάρχει ένας τεράστιος ταξικός φραγμός, ο οποίος δεν λύνεται με καμία υποτροφία, οι οποίες έχουν συρρικνωθεί και όλας από την περίοδο της κρίσης και μετά.
-Υπήρχαν δηλαδή υποτροφίες οι οποίες κόπηκαν;
Παλαιότερα υπήρχε η υποτροφία «Μαρία Κάλλας» που δίνονταν από το Μέγαρο Μουσικής, όσο ζούσε και ο Χρήστος Λαμπράκης, αλλά μετέπειτα κόπηκε κατά την περίοδο της κρίσης και των μνημονίων, όπως σταμάτησαν και οι επιχορηγήσεις στο Μέγαρο Μουσικής.
Γενικά υπάρχουν πολυάριθμοι χώροι που μπορούν να γίνουν παραστάσεις και συναυλίες, έχουμε πληθώρα αιθουσών αλλά δεν έχουμε χρήματα. Επιπλέον, και το ίδιο το κοινό έχει αφεθεί απαίδευτο καθώς δεν γίνεται καμία προσπάθεια ώστε να καλλιεργηθεί ο κόσμος στην κλασική τέχνη, παρά το ότι στην Ελλάδα είμαστε πάρα πολύ φιλόμουσοι.
-Ποιες είναι οι συνθήκες εργασίας και επιβίωσης των καλλιτεχνών της λυρικής στην Ελλάδα;
Οι συνθήκες των τραγουδιστών και των καλλιτεχνών γενικά είναι πάρα πολύ δύσκολες, ειδικά για τους τραγουδιστές της όπερας είναι σχεδόν αβίωτες. Έχουν διαλυθεί οι δομές που υπήρχαν παλαιότερα, όπως για παράδειγμα η χορωδία της ΕΡΤ, η οποία έχει αφεθεί στην τύχη της. Όταν ήμουν μέλος της χορωδίας της ΕΡΤ ήμασταν 65 άτομα, και τώρα είναι 23 άτομα, ενώ δεν έχουν αντικατασταθεί όσοι έφυγαν ή συνταξιοδοτήθηκαν. Και αυτό πρόκειται για πολιτική απόφαση.
Γιατί πρόκειται για μια χορωδία που έφτιαξε ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Αντώνης Κοντογεωργίου το 1977 ως χορωδία του Τρίτου Προγράμματος, μιλάμε για έναν ιστορικό θεσμό. Ήταν ένας χώρος όπου μπορούσε ένας καλλιτέχνης να εργαστεί εκεί, ενώ σήμερα δεν υπάρχει αυτό.
Σταδιακά δημιουργούνται ασφυκτικές συνθήκες για έναν λυρικό τραγουδιστή, ο οποίος για να εργαστεί στο επάγγελμα του θα πρέπει να φύγει στο εξωτερικό, εφόσον έχει τα χρήματα. Πάρα πολλές φωνές χάνονται και το τοπίο είναι σκούρο έως κατάμαυρο για τους περισσότερους.
-Γιατί πιστεύετε ότι λαμβάνει χώρα αυτό το μεγάλο χτύπημα στο πεδίο της τέχνης στην Ελλάδα, και ειδικά από την κυβέρνηση της ΝΔ;
Έχει εδραιωθεί ένας τύπος ακραία κερδοσκοπικού καπιταλισμού, λίγο έως πολύ μαφιόζικου, ο οποίος στοχεύει όχι στη δημιουργία της υποτιθέμενης «αριστείας» που ευαγγελίζεται, αλλά, στην πραγματικότητα στοχεύει πολύ στο βραχυπρόθεσμο κέρδος, στην αρπαχτή, όπως λέμε. Σε αυτό το πλαίσιο, όλα τα διαθέσιμα κονδύλια οδηγούνται σε ανθρώπους που είναι κυρίως επιτήδειοι. Δεν επενδύονται πραγματικά στην τέχνη. Επιπλέον, γίνονται συστηματικές προσπάθειες να περάσουν στα χέρια ιδιωτικών ιδρυμάτων, όπως το ίδρυμα Νιάρχου και το ίδρυμα Ωνάση, ενώ μεγάλοι τομείς της τέχνης έχουν μπει κάτω από τη δική τους κηδεμονία. Μια κηδεμονία που στην πραγματικότητα πρόκειται για ηγεμονία.
Αυτό αποτελεί τεράστιο πρόβλημα για τους ανεξάρτητους φορείς της τέχνης. Σε ένα επίπεδο, μπορεί να πει κανείς ότι η κυβέρνηση δεν θέλει την τέχνη, διότι ένας καλλιεργημένος άνθρωπος χειραγωγείται πιο δύσκολα από το σύστημα.
Εξάλλου το έλεγε και ο Μάνος Χατζιδάκις, οι εξουσίες δεν θέλουν έναν λαό που να έχει παιδεία, θέλουν έναν λαό που να είναι εύκολα χειραγωγήσιμος, ειδικά όταν θέλουν να μετατρέψουν όλες τις δομές σε ιδιωτικές ώστε να τις πάρουν κάποιοι επιτήδειοι.
-Και για τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών;
Σε όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ένας από τους τομείς που ήταν πιο ριζοσπαστικός απέναντι στις πολιτικές της ΝΔ, ήταν ο τομέας των καλλιτεχνών. Αυτό πρέπει να έχει συμβεί για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, από όσο θυμάμαι σε καμία προηγούμενη κυβέρνηση δεν είχε υπάρξει τέτοια δυσαρέσκεια από τους καλλιτέχνες. Στις προηγούμενες κυβερνήσεις κυριαρχούσε μια απολιτίκ κατάσταση στον καλλιτεχνικό χώρο, με αποτέλεσμα να απορούμε γιατί οι καλλιτέχνες δεν αντιδρούν. Αυτό άλλαξε άρδην με την πανδημία και τη γενική υποτίμηση των καλλιτεχνών από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
-Για να αλλάξουμε κουβέντα, εδώ και χρόνια είστε ακτιβιστής για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, τι θεωρείτε ότι πρέπει να αλλάξει άμεσα στην Ελλάδα ώστε να προωθηθούν τόσο τα δικαιώματα όσο και η ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας;
Ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι, βεβαίως, η πατριαρχική της δομή. Τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα θεωρούνται υποδεέστερα από τους υπόλοιπους ανθρώπους γιατί φέρουν ακόμα το κοινωνικό στίγμα. Αυτό σίγουρα πρέπει να καταπολεμηθεί άμεσα, και υπάρχουν πάρα πολλοί και ουσιαστικοί τρόποι για να καταπολεμηθεί. Για παράδειγμα, μέσω της παιδείας ώστε να μειωθεί η άγνοια, με πολλές δράσεις που θα γίνονται στα σχολεία και θα μπορούσαν να ευαισθητοποιήσουν τη νεολαία σε αυτά τα ζητήματα. Αντίστοιχα, ένας άλλος τρόπος είναι τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα να στελεχώσουν τις δημόσιες δομές έχοντας γνωστοποιήσει την ταυτότητά τους.
Όλα αυτά, όμως θέλουν υποστήριξη και μια συγκεκριμένη στρατηγική από το κράτος που θα στοχεύει στην άρση των διακρίσεων. Αυτό δεν έχει γίνει ακόμα, και ας δημιουργήθηκε μια επιτροπή από την κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία στην πραγματικότητα δεν είχε απτά αποτελέσματα και το πόρισμά της ήταν ένα πόρισμα το οποίο βόλευε την κυβέρνηση.
-Δηλαδή πως ήταν αυτό το πόρισμα;
Ήταν γραμμένο σε τέτοια γλώσσα ώστε να μην φέρει καθόλου σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η αναφορά στη τεκνοθεσία όπου αναγράφεται ότι αυτό το θέμα ξεπερνά τα όρια της συγκεκριμένης επιτροπής, κάτι που έγινε ώστε να μην δημιουργηθούν αντιδράσεις.
Αυτή η στρατηγική πρέπει να διευρυνθεί το επόμενο διάστημα και να μπει σε λειτουργία, γιατί αυτό που εκπόνησε η επιτροπή ήταν απλά ένα κείμενο, πρέπει να πάμε σε πράξεις. Νομίζω ότι υπάρχει ευαισθησία τα τελευταία χρόνια, ειδικά από τον αριστερό χώρο, γιατί η ενασχόληση της Νέας Δημοκρατίας ήταν καθαρά επικοινωνιακή. Πιστεύω ότι πρέπει να γίνουν νομοθετικές παρεμβάσεις που θα βοηθήσουν ορισμένους ανθρώπους, αλλά αυτό δεν είναι θέμα μις κυβέρνησης, μιας τετραετίας ακόμα και μιας οχταετίας.
-Και όσον αφορά την ορατότητα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων;
Η ορατότητα απλά και μόνο ως τέτοια δεν πρέπει να είναι το κεντρικό διακύβευμα του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος. Η ορατότητα σαφώς και βοηθάει, αλλά όταν γίνεται μέσα σε ένα πλαίσιο για να φανεί ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, ενδέχεται να ενισχύσει και όλας την ομοφοβία. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, στην περίπτωση του κυρίου Γιατρομανωλάκη ο οποίος τοποθετήθηκε σε μια θέση λόγω του ότι είναι ΛΟΑΤΚΙ, αλλά η μετέπειτα πολιτική πορεία που ακολούθησε ήταν απλά να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να προσπαθεί να μη δημιουργήσει προβλήματα στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό, χωρίς να βγάλει ούτε καν μια ανακοίνωση για την υπόθεση Λιγνάδη. Αυτό οδηγεί σε μια σκεψη πως όλο αυτό το πράγμα έγινε για να τοποθετηθεί κάποιος προνομιούχος σε μια θέση και να του δημιουργηθεί μια πολιτική ταυτότητα που δεν είχε. Πράγμα που ως ΛΟΑΤΚΙ κίνημα μας φέρνει σε αμηχανία, καθώς τέτοια φαινόμενα λειτουργούν ως ξέπλυμα πολιτικής και όχι σε κάτι καινούριο, σε μια καινούρια πολιτική οντότητα.
Τέτοιες περιτπώσεις πρέπει να τις δούμε και ως κοινότητα πολύ σοβαρά ώστε να δούμε με ποιον τρόπο θα τις αντιμετωπίσουμε σοβαρά.
-Πάντως, υπάρχει μια γενικότερη εργαλειοποίηση των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας όχι μόνο από τη δεξιά, αλλά και από την ακροδεξιά, τουλάχιστον στην Ευρώπη.
Είναι γεγονός ότι πρέπει να παλέψουμε με την ομοφοβία, την τρανσοφοβία και τον σεξισμό γενικότερα, αλλά και την εργαλειοποίηση των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας τόσο από τη δεξιά όσο και από την ακροδεξιά. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, στην Ελλάδα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις εξελίξεις με κάποια διαφορά φάσης.
Για παράδειγμα, η Λεπέν πριν από κάποια χρόνια, έκανε μια καμπάνια μέσα στο Παρίσι και το πρόσωπο της καμπάνιας ήταν ένα ΛΟΑΤΚΙ άτομο, ένας οφυλόφιλος νεαρός. Αυτό χρησιμοιποιήθηκε ως δούρειος ίππος για να εισέλθει το κόμμα της Λεπέν στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και να κερδίσει ψήφους απο αυτή τη δεξαμενή. Το ίδιο συνέβη και με την “Εναλλακτική για τη Γερμανία”, όταν ένα τμήμα του κόμματος προσπάθησε να γίνει φιλικό στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.
Ως αποτέλεσμα, έχουμε ακόμα και φασίστες που μπαίνουν σε αυτό το κομμάτι ώστε να κερδίσουν ψήφους και αναγνώριση.
Θα δείτε όλα τα επόμενα χρόνια να αλλάζει ολοένα η τακτική απέναντι στα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα και στην Ελλάδα. Ενώ παλαιότερα η ΝΔ επί Αντώνη Σαμαρά είχε σταθεί απέναντι στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και την είχε συκοφαντήσει μέχρι και για κτηνοβασία, τώρα επί Μητσοτάκη έχει γίνει μια αλλαγή στρατηγικής στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εαν δεν επικρατήσει η πολιτική Τραμπ και η ριζοσπαστική δεξιά, αίσθησή μου είναι ότι τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα, επειδή είναι πρόσφορο έδαφος για ξέπλυμα πολιτικών, θα υποστηριχθούν από τη δεξιά και ακροδεξιά στρατηγική. Το έχει κάνει πρώτο το Ισραήλ αυτό, που μπορεί σκοτώνει Παλαιστινίους αλλά τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα στο Ισραήλ προστατεύονται και με το παραπάνω.
-Μπορεί να καταπολεμηθεί όμως η ομοφοβία και ο ρατσισμός σε αυτό το σύστημα;
Μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ ότι τα αιτήματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας θα γίνουν αποδεκτά, δηλαδή μειωθεί η ομοφοβία και θα ενταχθούν ισότιμα στην κοινωνία, μέσα σε ένα σύστημα καταστολής και περιστολής των ελευθεριών. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, εν γένει, σημαίνουν διεύρυνση της δημοκρατίας. Αυτό σημαίνει ότι άλλοι τομείς που στέκονται ανάχωμα σε αυτά, όπως για παράδειγμα η εκκλησία, θα χάσουν έδαφος.
Όποιος πιστεύει ότι είμαστε ασφαλείς σε ένα τέτοιο σύστημα, αυτό νομίζω ότι είναι απολύτως κίβδηλο και θα φανεί τα επόμενα χρόνια. Τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα έτσι και αλλιώς μέσα στην κοινωνία αποτελούν μειονότητα, είναι πιο ευάλωτα και επηρεάζονται από οποιαδήποτε αλλαγή πολιτικής. Και η κυβέρνηση της ΝΔ έχει κάνει τα χειρότερα για να καταπατήσει τα δικαιώματα όχι μόνο των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, αλλά γενικά όλων των ανθρώπων με τις πολιτικές της τα τελευταία χρόνια.
-Συνεχίζει να υπάρχει ομοφοβία ακόμα και τώρα και στον χώρο της αριστεράς;
Σαφώς και υπάρχει ακόμα ομοφοβία, και υπήρχε κατοχυρωμένη ομοφοβία και στο κομμουνιστικό κίνημα. Παραδοσιακά, πολλοί κομμουνιστές πίστευαν πως οι ομοφυλόφιλοι ήταν κάτι που έχει εφεύρει το σύστημα ώστε να διαφθαρούν οι μάζες, το κίνημα και πάει λέγοντας. Αυτό θέλει πολλή δουλειά για να αλλάξει.
-Ποια είναι η άποψή σας για το νομοσχέδιο που κατοχυρώνει τη θανατική ποινή στην Ουγκάντα και γενικά σε χώρες της Νότιας Αφρικής;
Μέχρι στιγμής έχει ψηφιστεί στην Ουγκάντα, και από όσο γνωρίζω, αυτό το μοντέλο θέλουν να το υιοθετήσουν η Ζάμπια και κάποιες άλλες χώρες της περιοχής. Εδώ περνάμε σε μια κατάσταση όπου βγαίνουν διάφορα πράγματα που έρχονται από το παρελθόν. Η Ουγκάντα είναι χώρα της Βρετανικής κοινοπολιτείας, είναι χώρα-αποικία, και μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν πάρα πολύ σκληρά μέτρα για να κατασταλεί η οποιαδήποτε πολιτική αντίδραση. Αυτή τη στιγμή όποιο μέτρο υιοθετείται από την πολιτική εκεί, λαμβάνει μια αντιδραστική θέση σε οποιοδήποτε πολιτικό πρόταγμα προέρχεται από τη Δύση. Αυτή η αντίθεση στην αποικιοκρατία, δημιουργεί μια κατάσταση που λειτουργεί όχι μόνο περιοριστικά, αλλά και εγκληματικά περιοριστικά. Τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα σε αυτές τις χώρες αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, και πρέπει να αντιδράσει όλος ο κόσμος τόσο για την Ουγκάντα όσο και όλες τις χώρες που λαμβάνουν χώρα τέτοιες πολιτικές.
Αυτό που συμβαίνει με τη Δύση είναι ότι θεωρεί πως το μοντέλο της φιλελεύθερης δημοκρατίας πρέπει να γίνει οικουμενικό, να εφαρμοστεί σε όλο τον κόσμο και αυτό έχει ήδη φέρει καταστροφές, όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας.
Νομίζω πως τα προβλήματα δεν λύνονται έτσι, αλλά με αμοιβαίες υποχωρήσεις, τόσο στην πολιτική και στην οικονομία, όσο και στην κουλτούρα και στον πολιτισμό.
-Για το τέλος, ποιο είναι το όραμα σας, τί πρέπει να αλλάξει στην πολιτική κατάσταση της χώρας;
Πρέπει να κυριαρχήσουν οι δυνάμεις της προόδου και της προστασίας της θέσης των κοινωνικά και ταξικά αδυνάτων και να γίνει μία συστηματική προσπάθεια να καλυτερεύσουν αυτές οι θέσεις με τον οποιονδήποτε τρόπο. Αυτό έχει ως προϋπόθεση την ήττα όλων αυτών των συντηρητικών δυνάμεων που στοχεύουν να μας φέρουν προς τα πίσω, πολύπλευρα, όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην παιδεία, στην καλλιέργεια και την ελεύθερη έκφραση του εαυτού.
Για αυτό παλεύουμε έτσι και αλλιώς, για να περάσουμε σε ένα πεδίο ώστε να υπάρχει μια κυριαρχία των δυνάμεων της προόδου.
-Σας ευχαριστώ πολύ και σας εύχομαι καλή επιτυχία!
