Πριν από λίγες ημέρες, ο Βολοντίμιρ Ζελένκσι, με εκατομμύρια δολάρια από τη δυτική «βοήθεια» να πηγαινοέρχονται και ενώ τα σκάνδαλα από τη διαφθορά στη χώρα του σοβούν επισκέφτηκε το αρχηγείο του τάγματος Αζόφ. Του ίδιου, του οποίου εκπρόσωπος είχε εμφανιστεί στη Βουλή διαδικτυακώς, καταχειροκροτούμενος από δεξιούς και «κεντροαριστερούς».
Στην επίσκεψή του αυτή λοιπόν, αφού άκουσε τον επικεφαλής του Τάγματος να εξηγεί ότι ο ίδιος και οι «σύντροφοί» του ηγούνται της τελευταίας σταυροφορίας των «λευκών ανθρώπων» εναντίον των καθοδηγουμένων από τους Εβραίους υπανθρώπων, ο πρόεδρος της Ουκρανίας εξήρε την προσφορά αυτών των «πατριωτών» της Ουκρανίας. Υπό άλλες συνθήκες, οι αντιναζιστές και το «συνταγματικό τόξο εσωτερικού» που έχουμε στην Ελλάδα, όπως και οι «φιλελεύθεροι», «woke», «προοδευτικοί» της Δύσης θα ξεσηκώνονταν εν χορώ.
Εκεί που το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ όμως μπαίνει στη μέση με τα δισεκατομμύριά του, το μαύρο του φασισμού-ναζισμού, γίνεται κάπως πιο γκρίζο. Πολύ περισσότερο «γκριζάρει» έως και «ασπρίζει» το «μαύρο», όταν στο παιχνίδι μπαίνουν ο Λευκός Οίκος (ή και η οικογένεια του Προέδρου με τις όχι και τόσο διακριτικές της μπίζνες), το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ και φυσικά οι μαριονέττες τους στην Ε.Ε..
Λίγες ημέρες μετά, τον ομοτράπεζο και πολιτικό ηγέτη των συνεχιστών του Μπαντέρα δεξιώθηκε υπερηφάνως ο Έλληνας πρωθυπουργός και η πρόεδρος της Δημοκρατίας, κατ’ εντολή των ΗΠΑ, εξαγγέλλοντας μάλιστα ότι θα βοηθήσουμε στην εκπαίδευση Ουκρανών πιλότων στα F-16, ενόσω ο κρατικός μηχανισμός κατέρρεε ξανά μπροστά σε κεραυνούς ή «υβριδικές επιθέσεις» με γκαζάκια.
Το ζήτημα όμως δεν αφορά μόνο την Ουκρανία. Εκεί βρίσκεται το πλέον μαχητικό σημείο αλλά όχι το μοναδικό. Με επίκεντρο την Ουκρανία και με βασικό στόχο (σε πρώτη φάση) τη δημιουργία ενός πολεμικού μετώπου αντιρωσισμού, οι ΗΠΑ, οι σύμμαχοί τους και οι ισχυρότερες κεφαλαιακές μερίδες, ενισχύουν (στην πραγματικότητα εγκαθιδρύουν ή αναβιώνουν)υλικώς και ξεπλένουν ιδεολογικώς μια «μαύρη διεθνή». Ένα φασιστικό-ναζιστικό ρεύμα, το οποίο αναπαράγει όλες τις θεμελιώδεις αρχές του φασισμού-ναζισμού και το οποίο για άλλη μια φορά βρίσκεται στην υπηρεσία του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, διότι μπορεί να κινητοποιήσει κόσμο ικανό να κάνει τη «βρόμικη δουλειά».
Στον μεσοπόλεμο, η «βρόμικη δουλειά» ήταν η κατάπνιξη των κομμουνιστών/σοσιαλιστών στο εσωτερικό των δυτικών κρατών και η καταστροφή της ΕΣΣΔ. Ακόμα και μετά την κήρυξη του πολέμου από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, μέσα στις ίδιες αυτές χώρες δρούσαν ισχυρές, συστημικές δυνάμεις οι οποίες πίεζαν για ειρήνευση με τον φασισμό-ναζισμό, προκειμένου να υπηρετηθεί ο στόχος της καταστροφής της ΕΣΣΔ και της λεηλασίας των φυσικών της πόρων. Σήμερα δεν υπάρχουν ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα στη Δύση ούτε ΕΣΣΔ αλλά αυτές οι δύο διαφοροποιήσεις δεν αναιρούν τη χρησιμότητα του φασισμού-ναζισμού στο εσωτερικό της Δύσης και στο εξωτερικό.
Ο φασισμός-ναζισμός δεν είναι εχθρός της αστικής κυριαρχίας αλλά το «άτακτο παιδί» της. Ο παραδοσιακός αστικός φιλελευθερισμός (έκπτωτος από καιρό) έχει να προσφέρει την κοινωνία της νάρκωσης, στα «φιλελεύθερα» στοιχεία του, δηλαδή στην πραγματικότητα σε νυν και πρώην μεσοστρώματα: streaming, κοινωνία του θεάματος, συγκίνηση, metaverse, κοινωνική αποστράτευση, ψυχοτρόπα, και ελπίδα πλοήγησης μέσα σε χαοτικές ανισότητες. Η κοινωνία της νάρκωσης πέραν του ότι εξ ορισμού δεν κινητοποιεί μαζικώς, προσφέρεται κατά βάση για συνθήκες ανοδικών προοπτικών, όταν η φαντασιωτική παντοδυναμία του ατόμου μπορεί να συνδυάζεται με τις ως άνω προοπτικές.
Μετά από 15 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης και χαοτικών ανισοτήτων, είναι ο φόβος απέναντι στη δυστοπική πραγματικότητα που κυριαρχεί. Το πείραμα που διεξήχθη μετά την 11η Σεπτεμβρίου, με βασικούς άξονες τον πανταχού παρόντα φόβο, την πανοπτική εποπτεία και παρακολούθηση, το μίσος προς τον διπλανό και τον πειθαναγκασμό σε περιορισμό έως εγκατάλειψη ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο επίκεντρο των πολιτικών και κοινωνικών μας συστημάτων. Η καπιταλιστική κρίση και η πανδημία αναβάθμισαν το πείραμα σε μια νέα δυστοπική πραγματικότητα, την οποία νομιμοποίησαν με τη σειρά τους ο δικαιωματισμός της συλλογικής νεύρωσης ανακάλυψης κακοποιητών, «παραβιαστών» και λοιπών νέων τυπολογιών παντού αλλά και ο «καθωσπρέπει προοδευτικός χώρος» της απόλυτης πειθαρχίας στον λαϊκισμό του «αντιλαϊκισμού» και του αναθέματος στους πανταχού παρόντες «ψεκασμένους».
Η μεγάλη αλλαγή όμως ήρθε με τον παγκόσμιο πόλεμο. Ο παγκόσμιος πόλεμος, ο πόλεμος για την πλανητική κυριαρχία (τουλάχιστον μέχρι την πλήρη ρομποτοποίηση, η οποία δε φαίνεται άμεση) χρειάζεται ανθρώπους προθύμους να σκοτωθούν. Αυτό δεν είναι (τουλάχιστον όχι προς το παρόν) το μονίμως συγκινημένο, αποστρατευμένο, άτομο του πυρήνα της Δύσης. Για τη Δύση αυτό τον ρόλο τον παίζει η «μαύρη διεθνής» του φασισμού- ναζισμού και στο παρελθόν και τώρα. Πολύ περισσότερο που μπορεί να διαδραματίσει και ένα ρόλο εσωτερικής πειθάρχησης μέσα σε συνθήκες σοβούσας οικονομικής κρίσης. Ήδη στην Ιταλία πέτυχε να παράξει μια απολύτως πειθήνια στην Ουάσιγκτον, κυβέρνηση και έπονται οι επόμενες χώρες στις οποίες ο φασισμός θα «προσφέρει» συστημικές «λύσεις».
Ο φασισμός-ναζισμός μπορεί να στρατολογεί προθύμους-ηλιθίους από την (ημί) περιφέρεια του πυρήνα της Δύσης, είτε πρόκειται για κράτη, είτε για λουμπενοποιημένα λαϊκά στρώματα μέσα στις δυτικές μητροπόλεις.
Όλα τα παραπάνω, το εγχώριο σύστημα εξουσίας είχε πετύχει να φαίνονται πολύ μακρινά, μόλις λίγα χρόνια μετά τη δολοφονία του Φύσσα και του Λουκμάν, χάρη εν πολλοίς στον «αντιναζισμό» εσωτερικού, ο οποίος κάνει ό,τι μπορεί για να εμφανίσει ως αντισυστημικό τον Κασιδιάρη και φυσικά δίνει τα διαπιστευτήρια του αντιρωσισμού στις ΗΠΑ (όλοι οι «σύντροφοι» ήταν αντιαμερικανοί και αντιναζιστές, μέχρι που άρχισε να κινδυνεύει όντως να ηττηθεί το ΝΑΤΟ).
Η δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη Κατσούρη ήρθε να τα ταράξει με τόσο τραγικό τρόπο (όπως πάντα συμβαίνει δυστυχώς) την επικοινωνιακή και πολιτική ομερτά της δεξιάς, της «κεντροαριστεράς» και της «αριστεράς» για το ναζισμό που θεριεύει στην Ευρώπη. Η ποδοσφαιρική κερκίδα έπιασε πρώτη την αλήθεια την οποία θέλησε να κρύψει το μιντιακό κατεστημένο: η δολοφονία προήλθε όχι γενικώς και αορίστως από χούλιγκαν (όχι ότι δεν υπάρχουν και τέτοιες) αλλά από ναζιστές, αδελφοποιημένους με το τάγμα Αζόφ, του οποίου γενναίος χορηγός είναι και η ελληνική κυβέρνηση. Γι’ αυτόν το λόγο, οι κρατικές αρχές στάθηκαν τόσο διακριτικές προς τα αδέρφια της Χρυσής Αυγής, των «Κασσιδιάρηδων» (γνησίων συνεχιστών προδοτών δοσιλόγων) «Σπαρτιατών» της κακιάς ώρας. Η ελληνική κυβέρνηση είναι συνένοχη του φόνου, όχι μόνο λόγω της κρατικής ανικανότητας αλλά και γιατί χρηματοδοτεί και εξοπλίζει τη μαύρη διεθνή του φασισμού-ναζισμού στην Ευρώπη, ως πιστός υπηρέτης της Ουάσιγκτον. Αυτές είναι φυσικά άβολες αλήθειες για την εικόνα του «χαριτωμένου» TikToker πρωθυπουργού, που προτιμά να κάνει τον ξεναγό στη διεφθαρμένη ηγεσία της Ε.Ε..
Ο εκφασισμός ωστόσο έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό που τον διαφοροποιεί από άλλα αυταρχικά, καθεστωτικά ρεύματα: επειδή βασίζεται στην απόκτηση λαϊκού ερείσματος τείνει να εξαπλώνεται πατώντας στη διάχυση φόβου και μίσους. Σε συνθήκες δε, προϊούσας παρακμής καμιά κοινωνία δεν είναι απρόσβλητη και δύσκολα το οποιοδήποτε απαξιωμένο πολιτικό σύστημα αντιστέκεται στον πειρασμό να «παίξει» με το φασισμό- ναζισμό. Κάπως έτσι, τρεις περίπου εβδομάδες πριν, με τη ναζιστική δολοφονία Κατσούρη θυμήθηκαν ευρύτατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας το απόλυτο κακό του ναζισμού στη διεθνή του μάλιστα διάσταση και λίγες εβδομάδες μετά, απολύτως ατεκμηρίωτες αναφορές για εμπρησμούς δασών από μετανάστες και Ρομά μετέτρεψαν συμπολίτες μας (και όχι όσο ελαχίστους θα έπρεπε για να είμαστε ειλικρινείς) σε καθάρματα και αποβράσματα τα οποία αδιαφορούν ή και ζητωκραυγάζουν για τον θάνατο ακόμα και παιδιών στη Δαδιά, που βγαίνουν παγανιά για να απαγάγουν μετανάστες ή που ζητούν από τους απαγωγείς τους να τους κάψουν ζωντανούς. Τους χούλιγκαν δεν τους θέλουμε στα γήπεδά μας αλλά στα δάση μας, στα σπίτια μας, στις πόλεις μας και στα χωριά μας όπως φαίνεται.
Ο φασισμός-ναζισμός πατά σε πραγματικά προβλήματα και έπειτα στην απόλυτη, ιστορική θυματοποίηση του κοινού στο οποίο απευθύνεται, στο φόβο, κορυφώνοντας το αίσθημα αδυναμίας του λαού προκειμένου αυτός κατόπιν να παραδοθεί στο μίσος και στους ηγέτες που το εκφράζουν.
Σε αυτό ακριβώς το παιχνίδι πλειοδοτεί σύσσωμη η συστημική δεξιά της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Από τον πόλεμο με τη Ρωσία που έχει κηρύξει κατ’ εντολή των ΗΠΑ έως το (περίπου) «αφού μπήκατε παράνομα στη χώρα θα έπρεπε να περιμένετε ότι μπορεί να πνιγείτε ή να καείτε» μια επιχείρηση συλλογικής απανθρωπιάς και εκ- καθαρματισμού της ελληνικής κοινωνίας προωθείται από τα κυβερνητικά στελέχη και τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω τους. Δεν είναι η πρώτη φορά: από την πρώτη περίοδο των μνημονίων ακόμα, το μίσος για το διπλανό (τότε ήταν ο δημόσιος υπάλληλος όπως πχ. ο πυροσβέστης, ο συνταξιούχος που δήθεν ήταν υπεύθυνος για τη χρεoκοπία, η πόρνη που σκορπούσε AIDS στους οικογενειάρχες πελάτες της οι οποίοι απλώς ήθελαν σεξ χωρίς προφυλακτικό) κατέστη το βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο των κύκλων της ολιγαρχίας και των πολιτικών-κυβερνητικών της εκπροσώπων.
Κάθε κυβέρνηση που ακολούθησε έπαιξε και παίζει ακόμα και σήμερα, το ίδιο παιχνίδι με ένα στόχο: ένα λαό καθαρμάτων και συνενόχων, βρομισμένο όπως ήταν οι Γερμανοί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αδύναμο, φοβισμένο, κλειστό, στενόμυαλο, αποπροσανατολισμένο, εθνικόφρονα και όχι πατριώτη, έτοιμο να γλύψει τις μπότες του ισχυρού και να φτύσει τον ανίσχυρο, κομμένο εσωτερικώς σε πολλά μικρά κομματάκια, έτοιμο να παραδοθεί σε κάθε φήμη και σε κάθε τυχοδιώκτη.
Η αλήθεια είναι ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι καινούρια. Απλώς δεν τελειώνουν ποτέ καλά. Αυτή την αλήθεια δεν μπορεί να την αποφεύγουν για πολύ οι λαοί της Ευρώπης. Είναι αλήθεια που έχει δόντια και σύντομα θα τους δαγκώσει σκορπώντας τρόμο και αίμα.
