Ο εκλογικός μαραθώνιος για το νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, έληξε χθες με τη νίκη του Στέφανου Κασσελάκη.

Κι ενώ η ελληνική κοινωνία δίνει τον δικό της αγώνα… ανωμάλου δρόμου (Γολγοθά, ανεβαίνει…), ο νέος πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ, καλούνται να κερδίσουν στον αγώνα δρόμου με τον χρόνο.

Μετά από 13 χρόνια ασφυκτικής πίεσης του λαού, η οποία φυσικά συνεχίζεται, η κλεψύδρα αδειάζει γρήγορα για «σωτήρες», «επαναστάτες», «άριστους» και «φερέλπιδες ηγέτες».

Μονάδα μέτρησης του χρόνου, πλέον, η ανοχή των πολιτών.

Για κάποιους, η Αριστερά έχει χρώμα κόκκινο ή κοκκινόμαυρο.

Σε κάθε περίπτωση, από σήμερα, καλούνται να αποδεχθούν ότι θα έχει χρώμα ροζ!

Μακριά από εμάς, ρατσιστικού χαρακτήρα συνειρμοί και δήθεν εξυπνάδες.

Το ροζ δεν έχει να κάνει με την προσωπική ζωή του νέου προέδρου, ούτε με το φύλο της έως χθες αντιπάλου του και τελικά ηττημένης.

Το ροζ έχει να κάνει με το μείγμα πολιτικής που πρέπει να καθορίσει ο Στέφανος Κασσελάκης και το επιτελείο του, με τον πολιτικό του λόγο, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να επιτύχει την πολυπόθητη πολιτική διεύρυνση, την κοινωνική αποδοχή και -ίσως- τη μελλοντική εκλογική νίκη.

Άραγε, θα γίνει δεκτός ο νέος πολιτικός προσανατολισμός στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ; Αποδέχονται οι πολίτες (εντός, εκτός και… επί τα αυτά του ΣΥΡΙΖΑ) ότι τη σύγχρονη Αριστερά εκπροσωπούν η Έφη Αχτσιόγλου και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος;

Επιθυμούν τα μέλη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ να αντιδράσουν απέναντι στην κυβερνητική πολιτική;

Να κυβερνήσουν;

Ή και τα δύο;

Μήπως η ανησυχία σε λίγο καιρό θα είναι… βαριά κληρονομιά του ΠΑΣΟΚ, το οποίο επίσης επιθυμεί διεύρυνση προς την ίδια κατεύθυνση με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Δυστυχώς, η πικρή εμπειρία μας έχει δείξει ότι η «αντιδρώσα» Αριστερά, είναι εντελώς διαφορετική από την «κυβερνώσα» Αριστερά….

Και αν για κάποιους αποτελεί ευφυολόγημα, για ορισμένους διαπίστωση και για άλλους ευχή, πάντα στην άκρη του μυαλού μας, ας υπάρχει πρόχειρη η φράση: 

«Η καλή Αριστερά, είναι σαν το τσάι: Του βουνού».