Η παράταση και κλιμάκωση της κρίσης στα ελληνοτουρκικά τείνει να “πολώσει” το ελληνικό “σύστημα”, υπό την ευρεία έννοια του όρου, γύρω από δύο καταστροφικούς για τη χώρα άξονες. Ο ένας ρέπει σε απαράδεκτες εθνικές παραχωρήσεις, ο άλλος σε τυχοδιωκτισμούς που μπορούν να οδηγήσουν σε πόλεμο. Η εμφάνισή τους αντανακλά την πολύ μεγάλη αδυναμία του ελληνικού εθνικού και κοινωνικού σχηματισμού και τις αντιφατικές εξωτερικές πιέσεις επ’ αυτού. Αντανακλούν διαφορετικές τάσεις και αποκλίνουσες στρατηγικές εντός ενός δυτικού συστήματος, πιο διασπασμένου από ποτέ άλλοτε μετά το 1945. Οι δύο τάσεις φαίνονται αντιφατικές, αλληλοσυμπληρώνονται όμως και αλληλοτροφοδοτούνται.
Για να οριοθετηθούν θαλάσσιες ζώνες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, πρέπει να ξέρει κάποιος ποια είναι η Ελλάδα και ποια είναι η Τουρκία. Προφανώς, άλλη οριοθέτηση προκύπτει αν το Αγαθονήσι είναι ελληνικό και άλλη αν είναι τουρκικό. Ή θα πρέπει δηλαδή να παραιτηθεί η Τουρκία από τις εδαφικές διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και τη θεωρία της “ασαφούς” κυριαρχίας επί δεκάδων νήσων, ή θα πρέπει να παραπεμφθούν και όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί στο δικαστήριο της Χάγης, να αποφανθεί δηλαδή το δικαστήριο αν καλώς το Αγαθονήσι είναι ελληνικό.
Η μόνη άλλη λύση θα ήταν ίσως να εξαιρεθεί το Αιγαίο από οριοθετήσεις και αυτές να γίνουν μόνο σε ότι αφορά την υπόλοιπη Ανατολική. Μεσόγειο, δηλαδή έξω από την περίμετρο του ελληνικού νησιωτικού συμπλέγματος. Για το Αιγαίο υπάρχει η ελληνοτουρκική συμφωνία παγώματος των ερευνών και, κατά τη γνώμη μας, θα ήταν μείζον εθνικό και παγκόσμιο έγκλημα να πάμε να βγάλουμε πετρέλαια, αν υπάρχουν, από έναν από τους σημαντικότερους κλιματικούς, αισθητικούς, ιστορικούς και αρχαιολογικούς χώρους του κόσμου, ένα μνημείο του ανθρώπινου πολιτισμού, την πατρίδα του Όμηρου, του Ηράκλειτου, του Δημόκριτου, του Πρωταγόρα, του Αρίσταρχου, του Ιπποκράτη. Πρέπει να αναδείξουμε το Αιγαίο και η ανάδειξή του θα είναι τεράστια προσφορά στον πολιτισμό, την ακτινοβολία, την άμυνα και την ευημερία της χώρας.
Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι το σύνταγμα της Ελλάδα απαγορεύει τη μεταβολή της εδαφικής σύστασής της.
Για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, ο κ. Χρίστος Ροζάκης είχε ρίξει την ιδέα, προτού αρχίσουν οι διερευνητικές, να τεθεί ένα ερώτημα για τα νησιά στη Χάγη. Εντούτοις, ακόμα και η πιο υποχωρητική έναντι της Τουρκίας κυβέρνηση των τελευταίων 40 χρόνων, αυτή του Σημίτη, δεν τόλμησε να προχωρήσει. Μόνο στο Ελσίνκι αποδέχθηκε την ύπαρξη μεθοριακών διαφορών και συναφών ζητημάτων, αλλά και αυτό τον όρο δεν τόλμησε ούτε και η ίδια να τον εφαρμόσει.
Σύμφωνα με πληροφορίες η κυβέρνηση εξετάζει τώρα ξανά τέτοιες ιδέες, ιδέες που δεν τις εμποδίζουν όσα έγιναν γνωστά για τις συμφωνίες Σουρανή-Καλίν. Βρίσκουν άλλωστε απήχηση στην αρθρογραφία ορισμένων φιλοκυβερνητικών σχολιαστών και εφημερίδων, που αναπαράγουν το δίλημμα Σημίτη του 1996 “πόλεμος ή ειρήνη;”. Αν θέσεις έτσι το ερώτημα, υπογράφεις συνθηκολόγηση την επομένη, όπως στα Ίμια. (Όχι ότι η προταθείσα τότε εναλλακτική ήταν καλύτερη, δηλαδή να βυθίσουμε τον τουρκικό στόλο επειδή είχαμε τακτικό πλεονέκτημα, μην έχοντας καμία ιδέα για το τι θα γινόταν από κει και πέρα).
Αν η κυβέρνηση προχωρήσει με τέτοιες ιδέες και παραπέμψει τυχόν σε δικαιοδοσία δικαστηρίων (αμφιβόλου αμεροληψίας) την εδαφική σύσταση της χώρας, όπως και τη μερική ή ολική αποστρατιωτικοποίηση νησιών ή το καθεστώς της μειονότητας στη Θράκη, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πέσει. Καλό τέλος δεν θα έχει πάντως και θα προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στο ήδη, οριακής βιωσιμότητας, ελληνικό κράτος-έθνος.
Υπάρχει περίπτωση να γίνει και πόλεμος έτσι. Το 2020 δεν είναι 1996. Η Ελλάδα δύσκολα θα αντέξει μια καινούρια ταπείνωση, μετά από όσες υπέστη με τα Μνημόνια και τις Δανειακές. Κυρίως όμως, υπάρχουν τώρα διεθνή κέντρα ισχύος που επιδιώκουν ενδεχομένως ελληνοτουρκική σύρραξη για να εξυπηρετήσουν δικά τους συμφέροντα. Μπορεί να εκμεταλλευθούν την κρίση και τη μείζονα αστάθεια που θα προκαλέσει μια συνθηκολόγηση, για να ευνοήσουν την άνοδο στην εξουσία στην Ελλάδα δυνάμεων που θα οδηγήσουν σε πόλεμο. Σε κάθε περίπτωση, αν η Ελλάδα βάλει με την υπογραφή της την Τουρκία στο Αιγαίο θα έχει υπογράψει ταυτόχρονα και το τέλος της.
Από τη συνθηκολόγηση στον τυχοδιωκτισμό
Τα πράγματα γίνονται όμως πολύ πιο επικίνδυνα γιατί αναπτύσσεται τώρα, παράλληλα με τις τάσεις συνθηκολόγησης, όχι μια έλλογη αντίσταση σε αυτές, που θάταν καλοδεχούμενη, αλλά ένα μπλοκ προσώπων και δυνάμεων που φτάνουν ενίοτε σε εξτρεμιστικές και εξωφρενικές ιδέες για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ιδέες που θα οδηγήσουν σε περιπέτειες και καταστροφή τον ελληνισμό αν υιοθετηθούν. Ουσιαστικά μας προτείνουν να πέσουμε στην παγίδα του Ερντογάν οδηγούμενοι με το πρώτο σε πόλεμο, το πιθανότερο αποτέλεσμα του οποίου θα είναι η καταστροφή και των δύο χωρών.
Τα κάναμε στο παρελθόν αυτά, το 1897, το 1921 και το 1974, προκαλώντας τη Μικρασιατική και την Κυπριακή Καταστροφή. Μια τρίτη, Ελληνική Καταστροφή θα είναι η τελευταία.
H τάση αυτή εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετούς ελληνικής κρίσης, παράλληλα και με αυτήν και με την βαθμιαία επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με τη Δύση και το Ισραήλ. Πιθανότατα, θα είχε ήδη προκαλέσει τη σημερινή κρίση με την Τουρκία από το 2013, αν ο τότε Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δεν είχε το θάρρος και την ευθυκρισία να αντισταθεί στις ισχυρές πιέσεις που δέχτηκε να ανακηρύξει ΑΟΖ.
Μια τέτοια ανακήρυξη δεν θα προσέφερε κανένα ουσιαστικό, νομικό ή πραγματικό πλεονέκτημα στην Ελλάδα, αφού για να ισχύσει ΑΟΖ πρέπει να οριοθετηθεί, αλλά θα οδηγούσε πιθανότατα σε σοβαρή κρίση με την ‘Αγκυρα. Με τον ίδιο τρόπο που το κύριο αποτέλεσμα των κυπριακών γεωτρήσεων (απολύτως νόμιμων αλλά χωρίς σχέδιο) ήταν η μεν Exxon να έχει φύγει “προσωρινά” από την κυπριακή ΑΟΖ και να έχει πάει εκεί η Τουρκία! ‘Η με τον αγωγό EastMed που, ενώ δεν έχει καμιά σοβαρή πιθανότητα να κατασκευασθεί, συνέβαλε στο να είμαστε τώρα στα πρόθυρα πολέμου με την Τουρκία. Αυτά συμβαίνουν όταν κάνεις πολιτική όχι μελετώντας και σχεδιάζοντας με το δικό μυαλό, αλλά κάνοντας όσα σου υποβάλλουν τρίτοι, που τις μακροπρόθεσμες επιδιώξεις τους αγνοείς.
Φτιάχνοντας το “κλίμα”
Σημειωτέον, η δημιουργία πολεμoχαρούς κλίματος στην Ελλάδα, στηριγμένου σε εν πολλοίς παραποιημένα στοιχεία, άρχισε στα τέλη 2017, μετά τη δήλωση Πάιατ στη Σία Κοσιώνη ότι φοβάται πόλεμο. Προηγήθηκε ενάμισυ και πλέον έτος της εισόδου των ελληνοτουρκικών σε φάση οξείας έντασης και αγκάλιασε τη μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικών μέσων ενημέρωσης τότε. Μια μέρα μάλιστα, γράφτηκε ότι οι Τούρκοι ετοιμάστηκαν να καταλάβουν το Καστελόριζο, μας το σφύριξαν Αμερικανο-Ισραηλινοί, πήραμε τα μέτρα μας και αποφύγαμε το κακό. Το μόνο πρόβλημα της ιστορίας ήταν ότι τα τουρκικά στρατεύματα που θα μπορούσαν να κάνουν τέτοια επιχείρηση δεν ήταν απέναντι από το Καστελόριζο. Είχαν πάει στο Αφρίν της Συρίας, όπως αποκάλυψε τότε ο Σάββας Καλεντερίδης των εκδόσεων “Ινφογνώμων”…
Είναι παράξενο ότι αυτή η παραπληροφόρηση συνεχίζεται τώρα, που η Άγκυρα προσφέρει από μόνη της υπερεπαρκείς λόγους να την επικρίνει κανείς. Τώρα, μεταξύ άλλων, παραπληροφόρησαν μαζικά τον ελληνικό λαό, υποστηρίζοντας ότι είναι ελληνική όλη η υφαλοκρηπίδα της Ανατολικής Μεσογείου, και όχι προς οριοθέτηση υφαλοκρηπίδα, όπως είναι το ακριβές, ενώ δεν έλειψαν και fake news στο διαδίκτυο κάθε πιθανού και απιθάνου περιεχομένου. Είπαν επίσης ότι υπάρχουν ελληνικά χωρικά ύδατα πέραν των έξι μιλίων.
Άρθρα σε μεγάλες, mainstream εφημερίδες και δημόσιες τοποθετήσεις παρουσίασαν συστηματικά και ως αναπόφευκτο και ως περίπατο πόλεμο με την Τουρκία. ‘Αλλα έκαναν λόγο για στρατιωτικούς που είναι δυσαρεστημένοι, εξηγώντας ότι είναι υποχρέωση των στρατιωτικών, εκ του συντάγματος, να πηγαίνουν αυτόματα, από μόνοι τους, σε πόλεμο! Άλλοι ζήτησαν τη βύθιση του “Ορούτς Ρέις” σε διεθνή ύδατα, κάτι που, αν δεν προκαλούσε πόλεμο, θα μετέτρεπε πάντως την Ελλάδα από κατήγορο σε κατηγορούμενη.
Προτάσεις αυτοκτονίας
Μερικοί έφτασαν στο σημείο να μας προτείνουν να αυτοκτονήσουμε, εξαπολύοντας προληπτικό πόλεμο κατά της Τουρκίας! Απόστρατοι στρατηγοί, αντί να πάνε στο ΓΕΕΘΑ και την κυβέρνηση να υποβάλλουν τις ιδέες τους για τον εξοπλισμό των νησιών τις πρότειναν με άρθρα τους, ενισχύοντας την ένταση και τα τουρκικά επιχειρήματα για αποστρατιωτικοποίηση. Αν ψάξετε στο τουρκικό Google θα δείτε πόσα τέτοια ελληνικά άρθρα μεταφράζονται στα τούρκικα, ώστε να τροφοδοτήσουν το εκεί πολεμοχαρές κλίμα. Τα πήγαν με υπόμνημα στην Ε.Ε. οι Τούρκοι το καλοκαίρι, υπόμνημα στο οποίο δεν απήντησε ποτέ με συστηματικό τρόπο η ελληνική διπλωματία. (Και μάλλον δεν μπορεί να απαντήσει, υποθέτουμε γιατί δεν είχαμε κανένα σχέδιο όταν ανοίγαμε το θέμα υδρογονανθράκων και δεν έχουμε και τώρα.)
Μου λένε άνθρωποι που εκτιμώ ότι πρόκειται για γραφικότητες, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούν πολιτικοί να εφαρμόσουν τέτοιες ιδέες κλπ. Ίσως. Αλλά ελάχιστοι πρόβλεψαν στον παρελθόν ότι πολιτικός σαν τον Τραμπ θα μπορούσε να εκλεγεί Πρόεδρος. Πολύ λίγοι προέβλεψαν το Brexit ή την καταστροφή της Ελλάδας από μια συμμαχία Γερμανίας (Ε.Ε.) και ΗΠΑ (ΔΝΤ).
Δεν τα προέβλεψαν γιατί εκτιμούσαν ότι ισχύουν ακόμα βασικές σταθερές του δυτικού συστήματος και του μεταπολεμικού κόσμου. Απεδείχθη ότι δεν ισχύουν. Αυτό μπορεί να καταστήσει δυνατό ότι ήταν αδιανόητο.
Μπορεί να πρόκειται για “γραφικότητες”, αλλά, όταν σημειώνεται τόσο μεγάλη διείσδυση των “γραφικοτήτων” σε σημαντικό τμήμα των κατεστημένων μέσων ενημέρωσης και των social media και στις παρυφές ακόμα του πολιτικού συστήματος, χωρίς καμία σοβαρή αντίδραση και αντίλογο, οι “γραφικότητες” αποκτούν υλική ισχύ. Επηρεάζεται η κοινή γνώμη, φτιάχνεται κλίμα. Δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να εφαρμοστούν τέτοιες ιδέες, αν εμφανισθούν αύριο κατάλληλες συνθήκες. Οι καθημερινές σχεδόν τουρκικές προκλήσεις και η βαθύτατη εσωτερική μας κρίση μπορούν να τις δημιουργήσουν.
Επιπλέον τροφοδοτούν την ένταση, πέραν του σημείου που είναι απαραίτητο για την άμυνα της χώρας. Για να οδηγήσεις δύο δυνάμεις που δεν θέλουν αρχικά να πάνε σε πόλεμο, πρέπει να τις εγκλωβίσεις σε αυτοτροφοδοτούμενες δυναμικές, δηλαδή σε κατάσταση που οποιαδήποτε μη επιθετική απάντηση σε κάποιο ζήτημα θεωρείται προδοσία.
Παρασύρονται από την κατάσταση και πολλοί καλόπιστοι, αλλά ελάχιστα ενημερωμένοι άνθρωποι, που δεσμεύονται πειθόμενοι, από τον ένα ή τον άλλο, για θέματα που δεν έχουν μελετήσει σε βάθος, και μετά δεν θέλουν να εκτεθούν αναιρώντας ιδέες που έχουν ήδη υιοθετήσει.
H Google
Αν επρόκειτο για ψευτοπαλληκαρισμούς ενός “νέου Κολοκοτρώνη”, που γράφει στο Facebook από την Κάτω Παναγιά, αυτά δεν θα είχαν ίσως μεγάλη σημασία. Αλλά τα άρθρα δημοσιεύονται στις μεγαλύτερες ελληνικές εφημερίδες, οι ιδέες συχνά κυριαρχούν στα ραδιόφωνα και τηλεοπτικά πάνελ, ακόμα και οι αντίπαλοί τους είναι σε αμηχανία και προτιμούν να τις προσπεράσουν χωρίς αντίκρουση.
Η Google δεν είναι σύνδεσμος γραφικών τύπων, είναι πολυεθνική με αποδεδειγμένη διεθνώς τεράστια δυνατότητα χειραγώγησης ολόκληρων χωρών. Μπείτε να δείτε το κλίμα που φτιάχνει με τις ενημερώσεις που στέλνει καθημερινά, μέσω κινητών, σε εκατομμύρια Έλληνες που πιθανώς δεν διαβάζουν καν εφημερίδα.
Θα ήταν αδύνατο να συμβούν αυτά, αν σημαντικές δυνάμεις μέσα στην ελληνική ελίτ δεν είχαν υιοθετήσει ήδη τυχοδιωκτικές ιδέες των οποίων την ευθύνη δεν θέλουν να αναλάβουν ευθέως, αλλά ετοιμάζουν το έδαφος για την εφαρμογή τους, πιθανώς όχι αύριο, αλλά στην πρώτη ευκαιρία που θα δοθεί.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων εμφανίζονται τώρα τόσο μαχητικοί υπερασπιστές του έθνους, δεν εξέφρασαν την αντίθεσή τους, ούτε ήταν παρόντες στη δημόσια σφαίρα όταν αφοπλίζαμε την Κύπρο (S300), αποδεχόμαστε εδαφικές διεκδικήσεις της Τουρκίας (Ελσίνκι), δεσμευόμαστε να μην επεκτείνουμε μονομερώς τα χωρικά μας ύδατα (Μαδρίτη), αναγνωρίζαμε ζωτικά συμφέροντα στην Τουρκία (Μαδρίτη), παραδίδαμε τον ηγέτη των Κούρδων στην ‘Αγκυρα ή μετατρεπόμαστε σε φανατικούς θιασώτες της τουρκικής ένταξης χωρίς προγενέστερη άρση των τουρκικών διεκδικήσεων. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα στήριξαν, λόγω και έργω, αυτές τις πολιτικές. Τώρα τι συνέβη και έχουμε “πανδημία” υπερπατριωτισμού;
Κι αν είναι τόσο μαχητικοί πατριώτες, γιατί δεν ενοχλήθηκαν και δεν ενοχλούνται, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, από την εκχώρηση της οικονομικής κυριαρχίας στην Ελλάδα προς τους “Πιστωτές”; Φοβόντουσαν την απόλυτη καταστροφή αν κάναμε στάση πληρωμών για να υπερασπιστούμε τη χώρα μας και το μέλλον των παιδιών μας, δεν φοβούνται τις επιπτώσεις ενός πολέμου;
Τι άμυνα και τι πόλεμο μπορεί να κάνει χώρα που ετοιμάζεται να “καρατομήσει” τώρα τον πληθυσμό της, με τον πτωχευτικό κώδικα;
Εκχωρείται το θεμέλιο της εθνικής άμυνας
Γιατί δεν έβγαλαν όλοι αυτοί κιχ για την συντελούμενη τώρα μεταβίβαση του θεμελίου της εθνικής άμυνας σε ξένες δυνάμεις, δηλαδή του συνόλου των αμυντικών βιομηχανιών της χώρας και των υποδομών διπλής χρήσης, όπως ναυπηγεία, αεροδρόμια και λιμάνια;
Τους μάραναν τα 12 αντί των 6 μιλίων, δεν τους ενοχλεί καθόλου η μεταβίβαση των ελληνικών αμυντικών βιομηχανιών, που σημαίνει ουσιαστικά τέλος της ελληνικής εθνικής άμυνας. Οι εφημερίδες μας δεν το έγραψαν καλά-καλά, το θέμα δεν είναι ούτε ως είδηση γνωστό και δεν υπάρχει άξια λόγου αντίδραση, όπως δεν υπάρχει και στο ζήτημα των αμερικανικών βάσεων.
Αντιμέτωπος με το “Σισμίκ” το 1987, ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέστειλε τη λειτουργία των αμερικανικών βάσεων. Τώρα τις μεγαλώνουμε και τις επεκτείνουμε σε όλη τη χώρα, ουδείς όμως από τους “νέο-εθνικόφρονες” υπερπατριώτες ή από την υποτιθέμενη Αριστερά, δεν ενοχλείται και δεν αντιδρά. Η νέα “εθνικοφροσύνη” έχει απαγορεύσει στον εαυτό της να ασχολείται με το τι κάνουν οι “εταίροι”, “σύμμαχοι” και “προστάτες” της χώρας, ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τις εξ Ανατολών απειλές, αδιαφορεί για οποιαδήποτε άλλη!
Αιχμή του δόρατος αυτών των δυνάμεων τείνει να γίνει τώρα η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, αγνοώντας την τουρκική απειλή πολέμου, μια ιδέα την οποία υιοθέτησε μάλιστα μερικώς, υποθέτουμε από ένα συνδυασμό μεγάλης άγνοιας και επικίνδυνου καιροσκοπισμού, η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Λόγω της τεράστιας, κεντρικής σημασίας αυτού του θέματος για την εξωτερική και αμυντική πολιτική της χώρας, θα ασχοληθούμε αναλυτικά σε επόμενο άρθρο μας.
