Το δράμα των Ουκρανών μετά το 2014 φτάνει σιγά-σιγά στην κορύφωσή του. Το 2014 ήταν τότε που ο Τζέφρι Πάιατ (ανθύπατος και της δικής μας χώρας για ένα διάστημα, μετά τη θητεία του στην Ουκρανία) και η Βικτόρια (Fuck the EU) Νούλαντ ενορχήστρωσαν το πραξικόπημα κατά του νόμιμου προέδρου της Ουκρανίας, με τη βοήθεια της ουκρανικής νεοναζιστικής δεξιάς. Ακολούθησε μια διεθνοποιημένη εσωτερική σύγκρουση, μια ασταθής κατάπαυση πυρός, η άρνηση των Ουκρανών να εφαρμόσουν τα δύο «Πρωτόκολλα του Μινσκ» και έπειτα η ρωσική «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση».
Οι ΗΠΑ και οι υπηρέτες τους στην Ε.Ε. είχαν βρει το δικό τους «αντιμπεριαλιστικό» αγώνα (για να θυμηθούμε και τη γνωστή θεωρία που διακινείται σε χώρους της αριστεράς και «αριστεράς»). Το Χόλιγουντ και μάλιστα το «προοδευτικό» έκανε το πέρασμά του από την Ουκρανία, ο Ζελένσκι το δικό του πέρασμα από κάθε ένα γνωστό και άγνωστο σόου της Δύσης, όπως και από τα κοινοβούλια διαφόρων αποικιών των ΗΠΑ, οι νεοναζί της Ουκρανίας αναβαπτίστηκαν σε πατριώτες και εκθειάστηκαν (από τους δικούς μας ως νέοι Μεσολογγίτες) και κυρίως τα λεφτά από τις ΗΠΑ έρρεαν προς την Ουκρανία (και κατά ένα μεγάλο μέρος, κατόπιν πίσω προς τις ΗΠΑ, είτε επισήμως προς το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, είτε ανεπισήμως προς τις τσέπες γνωστών οικογενειών της Ουάσιγκτον). Αυτά τα εκατομμύρια δολάρια έγιναν επιπλέον «ντάτσες» όπως θα λέγαμε παλιά για Ουκρανούς αξιωματούχους, αλλά και «αγορές θαυματουργών όπλων»: Javelin (τους πρώτους μήνες του πολέμου), Himars, Storm Shadow, Abrams, Leopard και εσχάτως, «ταπεινές» βόμβες διασποράς. Κάθε ένα από αυτά τα όπλα θα έκανε τη διαφορά και θα διέλυε τους Ρώσους. Η Ουκρανία άλλωστε ήταν η άμυνα της «Δύσης» εναντίον των βαρβάρων (ό,τι περίπου δηλαδή είναι τώρα το Ισραήλ).
Έχει σημασία να τα θυμόμαστε όλα αυτά, γιατί όχι πολύ πριν (ούτε δύο χρόνια έχουν περάσει) όποιος διαφωνούσε με τα παραπάνω ήταν πράκτορας και άσχετος. Δεκάδες ιστοσελίδες στρατιωτικών θεμάτων, εφημερίδες, δημοσιογράφοι, διεθνολόγοι, πολιτικοί, όλη η δεξιά, όλο το «κέντρο», πρώην και νυν «αριστεροί», ακόμα και το ΚΚΕ, είχαν σχηματίσει ένα κατ’ ουσία ενιαίο μέτωπο, το οποίο έβλεπε την έναρξη του πολέμου στο 2022, αντί για το 2014 και διαπίστωνε το δίκαιο του πολέμου από την πλευρά των Ουκρανών. Η ίδια η Ευρώπη (με ό,τι και αν σημαίνει αυτή η λέξη) δεν θα επιβίωνε μάλιστα, αν έχαναν τον πόλεμο οι Ουκρανοί. Η Ουκρανία λοιπόν έπρεπε να νικήσει και ο πόλεμος κατά της Ρωσίας ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Ακόμα και ο ρωσικός πολιτισμός έπρεπε να εξαφανιστεί από τις ζωές μας, για να μη σπάσει το πολεμικό φρόνημα.
Το πρόβλημα είναι όμως ότι το κοινό της Δύσης είναι μαθημένο πια σε ρυθμούς Netflix. Η δράση πρέπει να εκτυλίσσεται σε 45λεπτα επεισόδια. Οι πόλεμοι δεν πρέπει να κρατούν πάνω από λίγες εβδομάδες το πολύ και πρέπει να τελειώνουν χάρη σε κάποιον ήρωα ή ηρωίδα όπως εκείνοι του “fast and furious”. Τα πολιτικά πρόσωπα που είναι επικεφαλής της «Δύσης» δεν είναι πολύ διαφορετικά. Πρέπει να τους «διαβάζουμε» περισσότερο σαν καλοπληρωμένους πλασιέ ή CEO, παρά σαν πολιτικούς ηγέτες με εθνική στρατηγική. Η ισχύς τους οφείλεται σε λόμπι του μεγάλου πλούτου και, σε ό,τι αφορά στην Ε.Ε., στις πλάτες των ΗΠΑ. Όποτε κάτι από τα δύο φεύγει από τη μέση και μένουν «μόνοι τους» με τους λαούς τους, απλώς καταρρέουν. Κάπως έτσι, ο πόλεμος στην Ουκρανία έπαψε να είναι τόσο «ευπώλητος» στο κοινό της Δύσης, όταν άρχισε να τραβάει σε μάκρος και να σωρεύει οικονομικές συνέπειες. Ευτυχώς, η αλληλεγγύη των λαών ακόμα δεν μπορεί να κατασκευαστεί. Είτε την εμπνέεις, είτε όχι. Και σε ένα κοινό ολοένα πιο δύσπιστο προς τις ελίτ της Δύσης, η προσπάθεια να κατασκευαστεί αλληλεγγύη προς τη συγκεκριμένη, καθοδηγούμενη από τη CIA εκδοχή Ουκρανίας αποδείχτηκε βραχύβια, παρά τον πακτωλό χρημάτων.
Η σύγκρουση Δημοκρατικών-Ρεπουμπλικανών, Μπάιντεν-Τραμπ δυσκόλεψε τα πράγματα περαιτέρω. Ενώ ο Τραμπ υπερθεματίζει σε ό,τι αφορά την επίσημη πολιτική των ΗΠΑ προς το Ισραήλ, σε σχέση με τη Ρωσία και την Ουκρανία ήταν εξ αρχής υπέρμαχος της πολιτικής «Γιατί στέλνουμε τα λεφτά μας στον Ζελένσκι;». Προφανώς δεν είναι εντελώς άσχετη η στάση του αυτή με το γεγονός ότι όταν είχε ζητήσει ένα προεκλογικό χατίρι από τον τελευταίο, εκείνος είχε «βγάλει λάδι» την οικογένεια Μπάιντεν. Με μπλοκαρισμένη τη χρηματοδότηση από τους Ρεπουμπλικανούς και με ένα πόλεμο να μαίνεται και να απειλεί να φτάσει στο Κίεβο (για τα καλά), ίσως ο Ζελένσκι να σκέφτεται ότι πόνταρε τα λεφτά του λάθος πριν από μερικά χρόνια. Ίσως έπρεπε να είχε ακούσει εκείνους που του έλεγαν ότι δεν ήταν καλή ιδέα να αναζωπυρώσει τον πόλεμο με τη Ρωσία, με βάση τις υποσχέσεις των Δυτικών. Ποιος ξέρει άλλωστε τι να συμβαίνει στο μυαλό ενός προέδρου που έβαλε ένα χακί μπλουζάκι και θεώρησε ότι έγινε πολέμαρχος…
Στην πραγματικότητα, το κύριο μήνυμα είναι η παραπάνω κατάσταση και δεν έρχεται μόνο από την Ουκρανία. Έρχεται και από το Αφγανιστάν, έρχεται και από την Αρμενία: αν χρειάζεσαι κάτι περισσότερο από θερμά χολιγουντιανά λόγια ή από το να καταστείς ενδιάμεσος κρίκος σε ένα πλυντήριο χρημάτων της Ουάσιγκτον, καλύτερα να έχεις εθνική εξωτερική πολιτική, εθνική βιομηχανία και εθνική αμυντική στρατηγική. Αλλιώς, όταν οι προβολείς της Ουάσιγκτον στρέφονται αλλού (και αυτό πάντα γίνεται κάποια στιγμή) μένεις μόνος να ψάχνεις όχι για θαυματουργά όπλα αλλά για σφαίρες. Κυνικό μεν, αληθές δε.
