Η εξουσία έχει (και) κάτι το κωμικό. Συχνά το κωμικό της στοιχείο γίνεται τραγικό. Η εξουσία φυσικά δεν είναι μόνο ή κυρίως η όποια κυβέρνηση. Είναι η κυβέρνηση, αυτοί που βρίσκονται «πίσω» της, «πάνω» της και οι «μπροστινοί» της. Πρόκειται για μια γεωγραφία ανθρώπων, οι οποίοι συνέχονται από το ότι θέλουν να είναι «κάτι» και «κάποιοι», «κάπου». Στο «κάτι» συνηθέστατα οι ιδιότητες περιλαμβάνουν λεφτά. Στο «κάποιοι» οι ιδιότητες συνηθέστατα περιλαμβάνουν επίσης λεφτά. Στο «κάπου», συνηθέστατα εννοούμε κάπου με λεφτά. Οι εξαιρέσεις στον παραπάνω κανόνα είναι λίγες και λιγοστεύουν ολοένα περισσότερο, ιδίως όσο ανεβαίνουμε τη σκάλα της εξουσίας προς τα πάνω και όσο περπατάμε τη δομική κρίση της «Δύσης».
Στη χώρα μας σήμερα, ο Μητσοτακισμός, ήτοι ο συνδυασμός αμερικανοκρατίας, νεοφιλελευθερισμού, κοτζαμπασισμού και μανταμσουσουδισμού, είναι ό,τι πιο κωμικό και ό,τι πιο τραγικό έχουμε ζήσει εδώ και χρόνια, οδηγώντας σε νέα ύψη τα κωμικοτραγικά στοιχεία των προηγουμένων μνημονικών κυβερνήσεων. Επιτρέψτε μας ανάμεσα στα πολλά να σταθούμε στα γεγονότα της Νομικής του ΑΠΘ και (όπως δεσμευτήκαμε) μόνο στα κωμικά στοιχεία τους.
Η Νομική Σχολή τελεί υπό κατάληψη με βάση αποφάσεις του φοιτητικού συλλόγου της, όπως συμβαίνει και με τα άλλα τμήματα που συστεγάζονται στο ίδιο κτίριο. Ο κοσμήτορας της Νομικής Σχολής καλεί επανειλημμένως τους φοιτητές να μη στηρίξουν την κατάληψη (δεν σχολιάζουμε την πολιτική ουσία αυτού που πρεσβεύει), αποπειράται να δυσφημίσει τη συλλογική διαδικασία των γενικών συνελεύσεων, με βάση το πόσοι συμμετέχουν (αλήθεια στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές πόσοι συμμετείχαν;), αρνείται την εξεταστική εξ αποστάσεως, απειλεί ότι θα χαθεί το εξάμηνο, αλλά ευτυχώς για τη συνταγματική νομιμότητα, οι φοιτητές δεν τον ακούν. Ούτε οι πρυτανικές αρχές μέχρι τώρα δείχνουν να μοιράζονται τα αιτήματά του προς την αστυνομία να παρέμβει και να «σπάσει» την κατάληψη. Η ΕΛ.ΑΣ. όμως και ακούει και νοιάζεται.
Έτσι, τα αγουροξυπνημένα ΜΑΤ ξεκινούν τη Δευτέρα το πρωί να εισβάλουν στη Νομική του ΑΠΘ. Μαζεύονται καμιά 200αριά ΜΑΤατζήδες και πράγματι μπαίνουν μέσα στη Νομική του ΑΠΘ. Δεν ήταν και πολύ δύσκολο, εδώ που τα λέμε. Μια πόρτα έπρεπε να σπρώξουν. Ο κοσμήτορας από ό,τι μαθαίνουμε περιχαρής ενημερώνει με μήνυμά του ότι η κατάληψη «έσπασε» και ότι οι φοιτητές μπορούν να πάνε για να δώσουν εξετάσεις. Ωστόσο στις 6 το πρωί οι φοιτητές είθισται είτε να γυρνούν από το βραδινό τους ξενύχτι (κυρίως στις παλιές καλές εποχές) είτε να κοιμούνται. Οι πιο ενεργοί, εκείνοι που διαβάζουν το μήνυμά του, είναι οι καταληψίες.
Τα ΜΑΤ εν τω μεταξύ έχουν ένα πρόβλημα: μπήκαν μέσα στη Νομική του ΑΠΘ, αλλά τώρα τι θα κάνουν; Μια επιλογή θα ήταν να κάνουν τα ΜΑΤ κατάληψη, για όσο διαρκεί η εξεταστική, οπότε θα μπορούσαν να λύσουν και το πρόβλημα των επιτηρητών των εξετάσεων. Σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, θα πρέπει να μείνουν μέσα για κανένα μήνα και επιπλέον οι φοιτητές θα κάνουν κατάληψη έξω και γύρω-γύρω, οπότε μηδέν εις το πηλίκο. Μια άλλη επιλογή είναι τα ΜΑΤ να βρίσκονται παραδίπλα (η γεωγραφία της εξουσίας και πάλι) και να εισβάλλουν κάθε πρωί για να εκκενώνουν την κατάληψη, αλλά επειδή οι φοιτητές είναι περισσότεροι, πιο ξεκούραστοι και πιο αποφασισμένοι (έχετε δει προσφάτως, δικαίως βαριεστημένο αστυνομικό, με πλήρη εξάρτηση στο κυλικείο της πρυτανείας του ΑΠΘ να λαγοκοιμάται το μεσημέρι;), μπορούν το μεσημέρι να ξανακαταλαμβάνουν το χώρο.
Μπροστά στο αδιέξοδο, τα ΜΑΤ τελικώς επέλεξαν να δώσουν τα κλειδιά και να φύγουν, αλλά εδώ γεννήθηκε δεύτερο πρόβλημα: ποιος θα πάρει τα κλειδιά από τις πόρτες και τι θα τα κάνει; Τελικώς από όσο πληροφορούμαστε βρέθηκε ένας φύλακας που τα πήρε, γιατί ο κοσμήτορας και να τα έπαιρνε τι θα τα έκανε; Θα κλειδωνόταν μέσα, κάνοντας αυτός μονοπρόσωπη κατάληψη στο χώρο για να μην κάνουν οι φοιτητές; Με άλλα λόγια, η εισβολή των ΜΑΤ, προκειμένου να «σπάσει» η κατάληψη, ανέδειξε το πραγματικό ζήτημα: ποιος θα καταλάβει τι; Ξαφνικά, απέναντι στα ζητήματα της εξουσίας (να είναι κάτι, κάποιος, κάπου) ορθώθηκε το ζήτημα του μαζικού χώρου: να είμαι, ως αυτός που είμαι στο μαζικό μου χώρο.
Τελικώς, μετά το σόου της εξουσίας, οι φοιτητές έδωσαν τη λύση. Εφήρμοσαν την απόφαση της συνέλευσής τους και κατέλαβαν εκ νέου το χώρο. Κυρίως όμως έδειξαν ότι η εξουσία είναι κωμική. Τώρα η εξουσία, στη μητσοτακική βαθιά συμπλεγματική και δολοφονική εκδοχή της, (βλ. Τέμπη) μπορεί να αποτολμήσει να γεννήσει και τραγωδία επιτιθέμενη ακόμα περισσότερο στο δημόσιο πανεπιστήμιο και στους φοιτητές ή να υποχωρήσει, έχοντας εν προκειμένω διασφαλίσει μόνο την κωμική της διάσταση.
