Η είδηση περί διακοπής των εμπορικών σχέσεων Τουρκίας και Ισραήλ είναι μείζονος σημασίας και απολύτως ενδεικτική των τεκτονικών αλλαγών που συντελούνται παγκοσμίως. Αλλαγών που βεβαίως αφήνουν την Ελλάδα ουραγό, αιτίας του απολύτου ελέγχου της από ΗΠΑ και Ισραήλ, που αποφασίζουν για κάθε πτυχή της ελληνικής εσωτερικής και διεθνούς πολιτικής.

Τι έχουμε μάθει μέχρι τώρα; Ότι η Τουρκία σταμάτησε όλες τις εισαγωγές και εξαγωγές από και προς το Ισραήλ. Η είδηση είναι πραγματικά εντυπωσιακή και αν επιβεβαιωθεί (κρατούμε μια σοβαρή επιφύλαξη για το τι όντως συμβαίνει και τι ανακοινώνεται) είναι μετά βεβαιότητας ενδεικτική υπόγειων διεργασιών, τις οποίες μάλλον θα μάθουμε στο κοντινό μέλλον. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι μέχρι και σήμερα, η Τουρκία, παρόλη τη ρητορική Ερντογάν για τον Νετανιάχου, διατηρεί τη στρατηγική της συνεργασία με το Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα. Πρόκειται για στρατηγική συνεργασία πολύ παλαιά και πολύ σημαντικότερη από την (εξόχως ντροπιαστική) ελληνική σχέση με το Ισραήλ. Δεν είναι μόνο εμπορική δε, αλλά αφορά τις μυστικές υπηρεσίες και μια σειρά ακόμα τομέων.

Αυτή η στρατηγική σχέση Τουρκίας-Ισραήλ αποτέλεσε τον βασικό λόγο εξαιτίας του οποίου η επιρροή της Τουρκίας στον αραβομουσουλμανικό κόσμο μετά την 7η Οκτωβρίου συρρικνώθηκε εντυπωσιακά. Τη στιγμή που το Ιράν και οι σύμμαχοί του απολαμβάνουν ενός τεραστίου κύρους λόγω των επιτυχιών τους κατά του Ισραήλ, τόσο στο στρατιωτικό πεδίο όσο και στη διεθνή διπλωματία, η Τουρκία εκτίθεται ως η χώρα η οποία στο μεν Αζερμπαϊτζάν έστελνε drones, στους δε Παλαιστινίους… προσευχές. Αν επιπλέον για κάτι είναι γνωστή η Τουρκία είναι ότι δεν αρέσκεται σε τυχοδιωκτισμούς (σε αντίθεση με τη σημερινή ελληνική εξωτερική πολιτική). Έχει κάνει μερικούς τέτοιους, με κυριότερο αυτόν στη Συρία, τους πληρώνει πολύ ακριβά και έκτοτε αποδεικνύεται πολύ προσεκτική.
Η κίνηση λοιπόν της Τουρκίας (εφόσον ισχύει) γίνεται προφανώς ενόψει εξελίξεων και μάλλον σε συνεννόηση με συγκεκριμένους παίχτες. Ένα σενάριο είναι να πρόκειται για συμφωνημένη με την πλευρά Μπάιντεν πρόσθετη πίεση προς την κυβέρνηση Νετανιάχου, προκειμένου να μη γίνει η επιχείρηση στη Ράφα. Οι ΗΠΑ (όλοι μέσα στις ΗΠΑ) γνωρίζουν ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο. Θέλουν έναν άλλον, αντί για τον Νετανιάχου, ικανό να συνάψει μια ανακωχή. Ο «Μπίμπι» είναι ξοφλημένος. Στην πραγματικότητα, το Ισραήλ έχει ηττηθεί σε εντυπωσιακό βαθμό και κάνει μια αποτυχημένη έως σήμερα διαχείριση της ήττας του. Ο Νετανιάχου, θέλοντας να σώσει το κεφάλι του, αποπειράται άλλοτε να σύρει τις ΗΠΑ σε απευθείας πόλεμο με το Ιράν και άλλοτε να ικανοποιήσει τον Μπεν Γκβιρ και τους λοιπούς που επιδιώκουν ακόμα πιο έντονη γενοκτονική πολιτική εναντίον των Παλαιστινίων, από αυτήν την οποία υλοποιεί το Ισραήλ μέχρι σήμερα (δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς μπορεί να γίνει χειρότερη αλλά πάντα υπάρχει ένα σκαλί παρακάτω).

Οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τη γενοκτονία των Παλαιστινίων (άλλωστε οι δικές τους κυβερνήσεις εξοπλίζουν το Ισραήλ, ώστε να τη διαπράττει), αλλά έχουν πλέον σοβαρό εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα και επιπλέον βλέπουν ότι η κατάσταση ανατρέπει τον περιφερειακό συσχετισμό εις βάρος των συμφερόντων τους. Η Αίγυπτος, η Ιορδανία ακόμα και οι μοναρχίες του Κόλπου σε έναν βαθμό, δυσκολεύονται ολοένα περισσότερο να επιβιώνουν συνεργαζόμενες με το Ισραήλ. Οι οδοί ανεφοδιασμού του Ισραήλ περιορίζονται: στην πραγματικότητα είναι τα φιλικά προς το Ισραήλ αραβικά κράτη και η Τουρκία που διαδραματίζουν τον κύριο ρόλο. Ολοένα λιγότερα κράτη επιθυμούν δε να ταυτίζονται με μια συντελούμενη γενοκτονία. Η ρήξη λοιπόν των εμπορικών σχέσεων με την Τουρκία μπορεί να είναι ένα δυνατό μήνυμα εμμέσως από τις ΗΠΑ, πειθαναγκασμού του Ισραήλ σε μια μακρόχρονη ανακωχή, η οποία μάλιστα θα ενισχύσει το κύρος ενός συμμάχου των ΗΠΑ (της Τουρκίας) έναντι του Ιράν.

Ένα δεύτερο σενάριο είναι να κινήθηκε αυτόνομα η Τουρκία, επειδή γνωρίζει ότι ο πόλεμος οδεύει σε μια νέα φάση: σε μια ανακωχή ή σε μια ακόμα μεγαλύτερη κλιμάκωση (επιχείρηση στη Ράφα, περαιτέρω εμπλοκή του «άξονα της αντίστασης»). Στην πρώτη περίπτωση προφανώς επιδιώκει να δρέψει καρπούς εμφανιζόμενη ως σημαντικός παράγοντας προς την κατεύθυνση του εξαναγκασμού του Ισραήλ σε ανακωχή, στη δεύτερη θέλει να αποστασιοποιηθεί από τυχόν νομικές περιπέτειες του «Μπίμπι» και των εταίρων του, αλλά κυρίως από μια συντριπτική ήττα του Ισραήλ.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι μια ισραηλινή επιχείρηση στη Ράφα θα φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την Αίγυπτο. Ο Σίσι δεν θέλει να διαρρήξει τις σχέσεις του με το Ισραήλ (εκτός ίσως και αν λάβει πάρα πολύ ισχυρές εγγυήσεις ενδεχομένως από τη Ρωσία και την Κίνα), αλλά δεν μπορεί να μείνει και τελείως αμέτοχος. Η Χεζμπολάχ και το Ιράν δεν μπορούν επίσης να επιτρέψουν στο Ισραήλ να πιέζει για πολύ ακόμα την παλαιστινιακή αντίσταση. Το Ισραήλ δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο χωρίς την ενεργό εμπλοκή των ΗΠΑ. Στην περίπτωση επίθεσης στη Ράφα θα δούμε μια ακόμα μεγαλύτερη κλιμάκωση και το Ισραήλ ηττημένο. Γιατί να εμφανίζεται η Τουρκία ως βασική οδός επιβίωσης ενός γενοκτονικού και ηττημένου ταυτοχρόνως Ισραήλ;

Σε κάθε περίπτωση, θα δούμε τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες τι από όλα αυτά θα επιβεβαιωθεί. Οι τεκτονικές πλάκες κινούνται. Ο κόσμος και η περιοχή μας αλλάζει. Η Τουρκία φαίνεται ότι το αντιλαμβάνεται καλά και κινείται με την αντίστοιχη «επιτηδειότητα». Η Ελλάδα αντιθέτως κινείται όπως κάθε αποικία: περιμένει εντολές από την Ουάσιγκτον ως ο θλιβερός κομπάρσος της περιοχής.