Τι κοινό έχουν ο πρώην ηγέτης του Εργατικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου Τζέρεμι Κόρμπιν, ο πρωθυπουργός της Σλοβακίας Ρόμπερτ Φίτσο και ο ηγέτης της «Ανυπότακτης Γαλλίας» Ζαν-Λυκ Μελανσόν;
Το πρώτο κοινό στοιχείο τους είναι ότι είναι αριστεροί, έστω και αν οι επιμέρους δοξασίες τους διαφέρουν σε κάποια σημεία. Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί μαζί τους, αλλά πάντως ανήκουν στο όλο και πιο σπάνιο είδος των αυθεντικών, πραγματικών αριστερών, όλο και πιο σπάνιο μέσα σε αυτό το πλήθος των απατεώνων και «φυτευτών» δήθεν αριστερών και «κεντροαριστερών» που γελοιοποιούν και ντροπιάζουν κάθε έννοια αριστεράς.
Το δεύτερο είναι ότι δεν ελέγχονται από νατοϊκά κέντρα και είναι και οι τρεις σφοδροί επικριτές της πολιτικής της Ατλαντικής Συμμαχίας (αυτό ισχύει και για τον Μελανσόν, έστω και αν επέκρινε αρχικά τη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία. Άλλωστε τοποθετήθηκε σε ομιλίες του υπέρ του δικαιώματος των κατοίκων διαφόρων περιοχών της Ουκρανίας να αποφασίσουν οι ίδιοι, με δημοψήφισμα, σε ποιο κράτος θέλουν να ζήσουν, μια θέση πολύ προχωρημένη σε σχέση με όλη την ευρωπαϊκή πολιτική).
Το λόμπι και η Δημοκρατία
Το τρίτο είναι ότι και οι τρεις είναι σφοδροί επικριτές της γενοκτονικής πολιτικής του Ισραήλ, γεγονός που τους έφερε σε αντίθεση με τα διάφορα σιωνιστικά λόμπι, που μόνο στραβοί μπορούν πλέον να αρνηθούν ότι βρίσκονται στο κέντρο της εξουσίας της «συλλογικής Δύσης», αν όχι και σε περιοχές πέραν αυτής. Γιατί αν δεν βρίσκονταν στο κέντρο δεν θα ήταν δυνατό να συνεχίζεται ενώπιον των ομμάτων όλης της ανθρωπότητας η γενοκτονία στην Παλαιστίνη τόσο καιρό και να εξακολουθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και τα κράτη της Ε.Ε. να υποστηρίζουν ουσιαστικά το Ισραήλ, αδιαφορώντας και για τα δικά τους πολύ ζωτικά διεθνή πολιτικά συμφέροντα. Και επειδή δεν είναι οι συνωμοσίες, αλλά τα βαθιά υλικά συμφέροντα που καθορίζουν σε τελική ανάλυση την ιστορία, αυτά όλα δεν θα μπορούσαν ασφαλώς να γίνονται αν αυτά τα λόμπυ δεν διέθεταν ισχυρότατα ερείσματα στο παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο, την πραγματική εξουσία του κόσμου μας.
Το βλέπουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου οι πρόεδροι και οι υποψήφιοι πρόεδροι προσκυνάνε το AIPAC και δεν κάνουν τίποτα να το «κακοκαρδίσουν» και όπου η οργάνωση αυτή αγοράζει κυριολεκτικά βουλευτικές και γερουσιαστικές έδρες. Το βλέπουμε στη Βρετανία, όπου το ένα τρίτο των Συντηρητικών βουλευτών έχει χρηματοδοτηθεί από το λόμπι. Το βλέπουμε στην Ιταλία, όπου, αν τουλάχιστο πιστέψουμε τα Wikileaks του Τζούλιαν Ασάνζ χρηματοδοτούσε ήδη από πολλά χρόνια περί τους 2.000 διανοούμενους. Στην Ελλάδα και την Κύπρο δεν το βλέπουμε, γιατί είναι τόσο δυνατό που μας απαγόρευσε να το βλέπουμε, έστω κι αν είναι αυτό που οργάνωσε ακόμα και τις παρακολουθήσεις, με την άδεια του Μητσοτάκη και όχι ο Μητσοτάκης, ενώ η επιρροή του είναι υπεύθυνη για τη συνολική χρεοκοπία της ελλαδικής και κυπριακής εξωτερικής πολιτικής της τελευταίας 15ετίας. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα οδηγηθούμε, εξαιτίας του, και σε καταστροφικό πόλεμο. Ελάχιστοι όμως διεθνώς μιλούν για όλα αυτά και είναι συχνό φαινόμενο διακεκριμένοι δυτικοί δημοσιογράφοι να έχουν κυνηγηθεί άγρια γιατί έγραψαν για το λόμπυ, όπως αναφέρει και ο σπουδαίος Εβραίος ακαδημαϊκός Ιλάν Παπέ στο τελευταίο βιβλίο του για αυτό ακριβώς το θέμα.
Και βεβαίως το τέταρτο σημείο που συνδέει αυτούς τους τρεις όντως αντισυστημικούς ή πάντως μη ελεγχόμενους πολιτικούς είναι ότι κυνηγήθηκαν πολύ άγρια από τα σιωνιστικά και «μπαντερο-νατοϊκά» λόμπι. Γιατί δεν πρέπει να υπάρχουν πουθενά, σε καμία χώρα της συλλογικής Δύσης, ίχνη ανεξάρτητων πολιτικών, όπως και δημοσιογράφων ή διανοουμένων.
Η εκστρατεία εξόντωσης του Τζέρεμι Κόρμπιν
Ο Κόρμπιν έγινε αντικείμενο πολύ άγριου και εντελώς αδικαιολόγητου διωγμού κατηγορούμενος ως αντισημίτης από όλο σχεδόν τον βρετανικό τύπο, γεγονός που (μαζί με τον ηττοπαθή, αμυντικό τρόπο που υπεράσπισε τον εαυτό του) έπαιξε ασφαλώς σημαντικό ρόλο στην εκλογική του ήττα, έστω και αν δεν ήταν αυτή η κυρίαρχη αιτία. Προηγουμένως, όπως υποστήριξε ο ίδιος, του είχαν ζητήσει να δεσμευτεί ότι θα υποστηρίξει οποιαδήποτε στρατιωτική δράση του Ισραήλ. Περισσότερα για την υπόθεση Κόρμπιν μπορείτε να διαβάσετε ενδεικτικά εδώ και εδώ.
Αποτέλεσμα; Μετά την εκλογική ήττα και την παραίτηση Κόρμπιν, το Εργατικό Κόμμα εξέλεξε ως αρχηγό τον Κιρ Στάρμερ, που είναι, κατά την περιγραφή των Times of Israel, όχι τη δική μας, «σιωνιστής παντρεμένος με Εβραία» και ο οποίος, άμα τη εκλογή του, ζήτησε συγγνώμη από το Ισραήλ για τον «αντισημιτισμό» του κόμματός του, έθεσε σε διαθεσιμότητα τον Τζέρεμι Κόρμπιν και διέγραψε τον μεγαλύτερο εν ζωή Βρετανό σκηνοθέτη Κεν Λόουτς, εκφραστική συμπύκνωση με τις ταινίες του της κοινωνικής συνείδησης της εποχής μας. Χιλιάδες μέλη των Εργατικών εγκατέλειψαν απογοητευμένα το κόμμα και όπως είπε ένα στέλεχός του: «Ο Σιωνισμός πήρε τον έλεγχο του Εργατικού Κόμματος και το καταστρέφει».
Αποτέλεσμα; Από κει που οι Βρετανοί πολίτες είχαν δύο κόμματα με εναλλακτικές πολιτικές να επιλέξουν, έχουν μόνο ένα τώρα που συνιστά εργαλείο του ΝΑΤΟ, του Ισραήλ και του Σίτι. Κάτι σαν Μητσοτάκης vs Κασσελάκης ή Ανδρουλάκης δηλαδή. Ουσιαστικό τέρμα της δημοκρατίας. Φαίνεται μάλιστα ότι οι Τόρηδες σκέφτηκαν να δώσουν την κυβέρνηση στους Εργατικούς με πρόωρες εκλογές, ίσως για να έχουν αυτοί την ευθύνη των πολεμικών κλιμακώσεων που ενδεχομένως έρχονται σε Μέση Ανατολή, Ουκρανία ή και Κίνα ακόμα! Τα καταφέρνουν πιο καλά στις προδοσίες, όπως απέδειξε και ο «εγκληματίας» Εργατικός πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ στο Ιράκ. Για τον Φίτσο της Σλοβακίας τα γράψαμε αλλού.
Τελειώστε τον Μελανσόν
Τώρα ήρθε η σειρά του Μελανσόν. Αυτή τη στιγμή δεν μπορεί κανείς να διαβάσει ένα άρθρο στη Γαλλία ή να ακούσει μια ραδιοφωνική εκπομπή στην οποία να μην αναφέρονται, εγκαλούμενοι για αντισημιτισμό, ο Μελανσόν και η «Ανυπότακτη Γαλλία», η μακράν ισχυρότερη από τις συνιστώσες του «Νέου Λαϊκού Μετώπου». Το αμάρτημά τους; H κριτική στο Ισραήλ και η διαμαρτυρία για την σφαγή των Παλαιστινίων.
Ο ίδιος ο Μακρόν, που κέρδισε δύο εκλογές καλώντας τους Γάλλους να φράξουν το δρόμο στην άκρα δεξιά τώρα άλλαξε τροπάρι και μιλάει για τα δύο άκρα, επιβεβαιώνοντας την εκδοχή ότι το βαθύ γαλλικό κατεστημένο αποφάσισε να στηρίξει το «πείραμα Λεπέν» και έχει έλθει από αρκετό καιρό σε συμφωνία μαζί της. Τα ΜΜΕ περιλαμβανομένων και των δημόσιων αντιμετωπίζουν με τρυφερότητα τους εκπροσώπους της άκρας δεξιάς, την ίδια ώρα που περνάνε από Ιερά Εξέταση τους υποψήφιους βουλευτές της Ανυπότακτης Γαλλίας, επιμένοντας να τους αποσπάσουν οπωσδήποτε μια «δήλωση μετανοίας» ότι η Χαμάς είναι τρομοκρατική οργάνωση.
Το πιο εκπληκτικό από όλα. Το «Αντιπροσωπευτικό Συμβούλιο των Εβραϊκών Οργανώσεων της Γαλλίας» (CRIF), η Ένωση Εβραίων Φοιτητών Γαλλίας (UEJF), το Ενοποιημένο Εβραϊκό Κοινωνικό Ταμείο (FSJU), η συλλογικότητα «Θα ζήσουμε» («Nous vivrons») και η Ένωση κατά του Ρατσισμού και του Αντισημιτισμού (LICRA) αποφάσισαν ότι ο εχθρός τους δεν είναι πια, όπως μέχρι χθες ακόμα, η αντισημιτική άκρα δεξιά, η πολιτική κληρονόμος δηλαδή του καθεστώτος του Βισί, αυτών που έστειλαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον θάνατο τους Εβραίους της Γαλλίας, αλλά μάλλον το νέο «Λαϊκό Μέτωπο» της Αριστεράς και ιδίως την «Ανυπότακτη Γαλλία» και τον Μελανσόν που εγκαλούν τώρα για αντισημιτισμό!
Αυτή η «αντιστροφή προσήμου» προκάλεσε μεγάλο σοκ στην εβραϊκή κοινότητα της Γαλλίας που είναι η μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Σε μια δραματική έκκληση προς τους Εβραίους συμπολίτες και συμπολίτισσές τους, εκατοντάδες Εβραίοι διανοούμενοι της Γαλλίας καταγγέλλουν αυτή την απόφαση των επίσημων Εβραϊκών οργανώσεων υποστηρίζοντας ότι υπονομεύει την αναγκαία πάλη κατά της ακροδεξιάς «Εθνικής Συσπείρωσης» και τροφοδοτεί τον αντισημιτισμό. Και η δραματική αυτή έκκληση καταλήγει:
Πολίτισσες και πολίτες, Εβραίες και Εβραίοι, θεωρούμε ως ιστορικό μας καθήκον, τόσο στο όνομα της ατομικής και συλλογικής μας μνήμης, όσο και απέναντι στην Ιστορία και το μέλλον, να φράξουμε το δρόμο στην άνοδο της εξουσίας της Εθνικής Συσπείρωσης. Αυτή είναι η επείγουσα ανάγκη, εκεί οδηγεί ο αληθινός αγώνας κατά του αντισημιτισμού και όλων των ρατσισμών.
Για το Νέο Λαϊκό Μέτωπο
Ας ανοίξουμε στο σημείο αυτό μια παρένθεση για να πούμε δυο λόγια για το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, που συγκεντρώνει τώρα την εχθρότητα των φασιστών, των Μέσων Ενημέρωσης και του Μακρόν.
Το βράδυ της 9ης Ιουνίου ο Μακρόν υπολόγιζε, πολύ λογικά, ότι διαλύοντας την Εθνοσυνέλευση θα βρει μια διαλυμένη και αντιμαχόμενη Αριστερά. Για τρίτη φορά όμως μέσα σε είκοσι χρόνια (πρώτη το δημοψήφισμα του 2005 και δεύτερη τα Κίτρινα Γιλέκα) ο γαλλικός λαός έκανε μια από τις όχι σπάνιες στην ιστορία του εκρήξεις. Ένα μεγάλο τμήμα του, αντιδρώντας στην απτή πιθανότητα να δει τους φασίστες στην κυβέρνηση, κινητοποιήθηκε μαζικά, βγήκε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους και τις πλατείες και συγκρότησε αυθόρμητα χιλιάδες επιτροπές βάσης στις γειτονιές και τους τόπους δουλειάς. Ήταν τόσο τεράστια η πίεση που άσκησε η ίδια η μάζα των οπαδών τους, που οποιοσδήποτε πολιτικός, γραφειοκράτης ή συνδικαλιστής της αντιστεκόταν, θα αυτοκτονούσε πολιτική. Η πίεση αυτή υποχρέωσε όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα της αριστεράς, τους οικολόγους, τα συνδικάτα της χώρας και εκατοντάδες κοινωνικές κινήσεις, όλους αυτούς που δεν μιλιόντουσαν μέχρι τις 9 Ιουνίου, να συγκροτήσουν, έκοντες άκοντες, μέσα σε 48 ώρες, ένα ενιαίο Μέτωπο, ονομάζοντάς το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, η κύρια δύναμη του οποίου είναι η ριζοσπαστική αριστερά της «Ανυπότακτης Γαλλίας» υπό τον Μελανσόν.
Φυσικά το κίνημα αυτό δεν είναι ομοιογενές, ούτε και πρέπει να θεωρηθεί σταθερό. Παρόλο που είναι αδύνατο να κάνει κάποιος σοβαρή πρόβλεψη για τη Γαλλία, που μοιάζει να βυθίζεται σε χάος, αν εκλεγεί η άκρα δεξιά θα κινδυνεύσουμε να πάμε σε πολύ σοβαρές κοινωνικές συγκρούσεις, με δεδομένες τις πολύ βίαιες ομάδες που υπάρχουν στην περιφέρεια της Εθνικής Συσπείρωσης και το μίσος ανάμεσα στη φτωχολογιά ιδίως αραβομουλμανικής καταγωγής και τη Λεπέν, συγκρούσεις που θα μπορούσαν στην πιο ακραία περίπτωση να οδηγήσουν σε χρήση και του στρατού. Σε περίπτωση που δεν έχουμε απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία της άκρας δεξιάς, τότε το σύστημα θα επιδιώξει και πιθανώς θα πετύχει να προκαλέσει διάσπαση του Νέου Λαϊκού Μετώπου και συμμαχία ενός τμήματός του με τον Μακρόν. Στο τρίτο σενάριο, θα μπορούσε να επιδιωχθεί προσωπική δικτατορία του Μακρόν επί τη βάσει του άρθρου 16 του γαλλικού Συντάγματος.
Τι θέλει το βαθύ κράτος
Δύο πάντως μοιάζουν να είναι αυτή τη στιγμή οι κεντρικές επιδιώξεις του μεγάλου χρηματιστικού Κεφαλαίου και του βαθέος γαλλικού κατεστημένου:
-Να θέσει σε εφαρμογή το «πείραμα Λεπέν», στα πλαίσια μιας γενικότερης στροφής της Δύσης προς τον αυταρχισμό και τον πόλεμο, αλλά και για να «ενσωματώσει» στο σύστημα το τμήμα των ψηφοφόρων της Λεπέν που την ψηφίζουν γιατί αμφισβητούν το καθεστώς
-Να εξοντώσει τον Ζαν-Λυκ Μελανσόν, τον τελευταίο πολιτικό πρώτης τάξης σε μεγάλη ευρωπαίκή χώρα που δεν ελέγχεται άμεσα από το μεγάλο Κεφάλαιο, το ΝΑΤΟ και τις αμερικανικές υπηρεσίες και το Ισραήλ.
Η τελευταία αυτή στρατηγική ακολουθείται εδώ και δεκαετίες μετά την πτώση του ανατολικού «κομμουνισμού». Αποβλέπει στο να ελέγξει όλο το πολιτικό, επικοινωνιακό, διανοητικό, κρατικό, οικονομικό προσωπικό των κοινωνιών μας, ώστε, ακόμα κι αν οι λαοί θελήσουν να επαναστατήσουν να μην μπορούν να βρουν εκπροσώπους και ηγέτες.
