Η παρατήρηση «ποιος  επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο» μάλλον ταιριάζει καλύτερα στη δοτή κυβέρνηση του Μισέλ Μπαρνιέ στη Γαλλία.  Και τούτο γιατί δεν πρόλαβε καλά-καλά να ορκισθεί το σχήμα που επέπρωτο να δώσει τέλος στην θεσμική και πολιτική παρέκκλιση που οδήγησε τη χώρα ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, μη αποδεχόμενος τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου και στην κυβέρνηση του εκλεκτού του και πρώην τεχνοκράτη των Βρυξελλών, ξεκίνησαν ήδη εσωτερικές διαφωνίες και τριγμοί με άλλες κομματικές δυνάμεις. Σε βαθμό που να οδηγεί πολλούς να αναρωτούνται εάν η κυβέρνηση τούτη είναι ουσιαστικά δέσμιος του ακροδεξιού κόμματος της Μαρίν Λεπέν.

Και δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι πασιφανές πως το κυβερνητικό σχήμα του Μπαρνιέ μειοψηφεί μέσα στην Εθνοσυνέλευση και για να μπορέσει να πάρει την πολυπόθητη ψήφο εμπιστοσύνης έχει ανάγκη, όχι μόνον την ανοχή, αλλά τη «συνενοχή» της Λεπέν και του Εθνικού Συναγερμού της (RN). Άλλωστε και το καθαρά δεξιό «ηχόχρωμα» του κυβερνητικού σχήματος του Μπαρνιέ -που  εάν κάποιος και στοχασθεί τον υπουργό Εσωτερικών του, Μπρινό Ρεταγιό, ο οποίος είναι  η επιτομή της ακροδεξιάς πτέρυγας μέσα στην παραδοσιακή δεξιά- μοιάζει σα να έχει ενορχηστρωθεί προκειμένου να πείσει τη Λεπέν να του δώσει  παράταση ζωής. Με κάθε κόστος.

Και τούτη η αγωνία να μην προκαλείται το RN φάνηκε με το «καλημέρα» και την κατευναστική παρέμβαση (έως «μάζεμα»)  του ίδιου του Μπαρνιέ, όταν ο υπουργός Οικονομικών του Αντουάν Αρμάν τόλμησε να μην περιλάβει το ακροδεξιό κόμμα μεταξύ των «δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου», τις οποίες θα ενημέρωνε για τη δεινή κατάσταση της οικονομίας. Η οργισμένη αντίδραση της Λεπέν, η οποία κατηγόρησε αμέσως τον νέο ένοικο του μεγάρου Bercy ότι περιφρονεί τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων της και υπενθύμισε ότι το RN μπορούσε ανά πάσα στιγμή να καταψηφίσει την κυβέρνηση  και ανάγκασε τον Μπαρνιέ να καλέσει προσωπικά την ηγέτιδα του RN για να την καθησυχάσει. Και στη συνέχεια συνέστησε και στον υπουργό του να υποχωρήσει: όπερ και έπραξε άρον-άρον ο Αρμάν , συγκαταλέγοντας εν τέλει και τους ακροδεξιούς βουλευτές στο «ρεπουμπλικανικό τόξο». Μία οπισθοχώρηση που προξένησε ειρωνικά σχόλια στα μέσα δικτύωσης -κυρίως από την πλευρά του Νέου Λαϊκού Μετώπου, το οποίο κατηγόρησε την κυβέρνηση Μπαρνιέ ότι είναι προσδεδεμένη πλήρως στο άρμα της ακροδεξιάς. Και δεν είναι μόνο η Αριστερά, που διαπιστώνει την πολιτική υποταγή και φόβο της δεξιο-μακρονικής κυβέρνησης απέναντι στο RN. Kαι στελέχη της «αριστερής» πτέρυγας του κόμματος του Προέδρου, που ήδη εκφράζει έντονη απαρέσκεια για τη σύνθεση της κυβέρνησης Μπαρνιέ, να αγανακτεί και να επικροτεί την πρώτη απόφαση του Αρμάν να αποκλείσει το RN από τη διαβούλευση. Άλλωστε και η πολιτική επιλογή του Μπαρνιέ να επιλέξει για το νευραλγικό υπουργείο των Εσωτερικών έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι γνωστός για τις ωμές απόψεις του για το μεταναστευτικό και για την καταστολή, θεωρείται ως μία υποχώρηση προς την ακροδεξιά, με αντάλλαγμα τη στήριξη της κυβέρνησης, ενόψει του δύσκολου προϋπολογισμού λιτότητας και περικοπών στις δαπάνες.

Η ανάθεση στον Μπρινό Ρεταγιό της αποστολής να καταστείλει με πυγμή τη διαφαινόμενη κοινωνική αγανάκτηση και να «χρυσώσει το χάπι» ως προς το μεταναστευτικό στη Λεπέν, δεν ισοσκελίσθηκε με τον αντίστοιχο διορισμό στο υπουργείο Δικαιοσύνης του μόνου ανδρός που προέρχεται από την αριστερά: του «αποστάτη» από τους Σοσιαλιστές Ντιντιέ Μιγκό. Μία επιλογή, που απέβλεπε στο να καλύψει τα νώτα της κυβέρνησης, σε περίπτωση που το εγχείρημα του Νέου Λαϊκού Μετώπου αναιρεθεί και οι Σοσιαλιστές αποφασίσουν με τον γνωστό ρεφορμισμό (και καιροσκοπισμό τους) τους να συμμετάσχουν σε κάποιο «πλατύτερο» ρεπουμπλικανικό κυβερνητικό σχήμα.

Εντούτοις, η πολιτική του μία στο καρφί και μία στο πέταλο, μακράν από τις διακηρύξεις για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με τον διορισμό δύο ανδρών με τόσο διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες και απόψεις σε εμπλεκόμενα, καταδεικνύει για μία ακόμη φορά το πόσο η ανεύθυνη και ριψοκίνδυνη πολιτική του «συμβιβασμού των άκρων». Μία πολιτική, που επιδιώκει σε όλη τη διάρκεια της θητείας του ο Μακρόν, προκειμένου να αποστραγγίσει τα πολιτικά κόμματα από το ουσιώδες ιδεολογικό τους περιεχόμενο και να τα απονομιμοποιήσει πολιτικά. Με απώτερο στόχο πάντοτε, να εφαρμόσει τη δική του «παθητική επανάσταση», εφαρμόζοντας οικονομικής συσσώρευσης από πάνω κατ’ επίφαση λαϊκίστικες κι όχι πραγματικές «μεταρρυθμίσεις», που κατ’ ουσίαν στόχο έχουν να τον διατηρήσουν  στην εξουσία και να μην αλλάξουν το κοινωνικό status quo και τη διαδικασία παραγωγής και καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Παρά την παράκληση του Μπαρνιέ στους υπουργούς του για «ταπεινότητα» και ευσυνειδησία στη δουλειά τους, σχεδόν αμέσως μετά το πρώτο υπουργικό συμβούλιο ο Ρεταγιό με αιχμηρό τρόπο έσπευσε να διατυπώσει σε τηλεοπτική του συνέντευξη στη γαλλική τηλεόραση τον στόχο του «να μειώσει τη μετανάστευση» και να αναπτύξει το τρίπτυχο που θα διέπει τη λειτουργία του υπουργείου του «τάξη, τάξη και τάξη». Εξαπέλυσε δε, τους φιλιππικούς του για τον έλεγχο της «υπερεγκληματικότητας», «παραινώντας»  μάλιστα, μπαίνοντας σε άλλα χωράφια, τους δικαστές να εφαρμόσουν τους νόμους. Κάτι που δεν άφησε αναπάντητο ο Μιγκό, υπερασπιζόμενος την ανεξαρτησία και αποτελεσματικότητα του δικαστικού σώματος.

Οι συγκυρίες όμως μοιάζουν να ευνοούν τον σκληροπυρηνικό υπουργό Εσωτερικών. Η υπόθεση της δολοφονημένης 19χρονης Φιλιπίν και ο αποτροπιασμός που προκάλεσε δίνει επιπλέον βέλη στην ακροδεξιά φαρέτρα, που αξιώνει δρακόντεια μέτρα κι ασφάλεια. Μετά την ανακάλυψη της σορού  της κοπέλας, η οποία φέρεται να έχει δολοφονηθεί από έναν ύποπτο με βεβαρυμμένο ποινικό παρελθόν, ο υπουργός Εσωτερικών  έσπευσε να ασπασθεί τις ιερεμιάδες του RN, υπερθεματίζοντας επιπλέον για την αυστηροποίηση των κανόνων. Όπως θα έκανε δηλ. κάθε καθαρόαιμος ακροδεξιός. Άλλωστε ο πρώην πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών και νυν σύμμαχος της Λεπέν Ερίκ Σιοτί κατατάσσει τον Ρεταγιό σε αυτούς «που έχουν τις ίδιες απόψεις με εμάς» -μόλο που προσωπικά δεν δίνει πιθανότητες για μακροημέρευση στην κυβέρνηση Μπαρνιέ.

Στο ίδιο μήκος κύματος, δηλ. υπέρ της προσέλκυσης του RN κι οι επόμενες δηλώσεις του Ρεταγιό για κατάργηση των μέτρων για την παροχή ιατρικής κάλυψης σε μετανάστες, που προκάλεσε αντιδράσεις. Ο ιατρικός κόσμος προειδοποιεί πως πέρα από την «ηθικά κι ανθρωπιστικά ανεπίτρεπτη» τούτη κίνηση, πέρα από το γεγονός πως οι πρόνοιες τούτες δεσμεύουν ελάχιστο μέρος από τον προϋπολογισμό του υπουργείου Υγείας, ελλοχεύει κι ο κίνδυνος για μία «υγειονομική βόμβα» μέσα στην κοινωνία. Κάτι που ασφαλώς δεν ενδιαφέρει μέσα στην παραφορά τους τον Ρεταγιό και την ακροδεξιά, που θέλει να προσεταιρισθεί. 

Όμως μέσα από τον έμμεσο αυτό διαξιφισμό ανάμεσα στους δύο υπουργούς, μοιάζει να ανοίγει το πρώτο ρήγμα στην κυβερνητική συνοχή. Με τη Λεπέν και τον Ζορντάν Μπαρντελά πάντα να καραδοκούν για μία κυβερνητική αποτυχία που θα οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές, τις οποίες αυτή τη φορά δε φαίνεται διατεθειμένη να χάσει πάλι. Ιδίως τώρα, με τη προετοιμασία του προϋπολογισμού, που έρχεται να καλύψει με περικοπές ένα έλλειμμα που έχει ξεφύγει στο 6% και με καλπάζουσες τάσεις, η κοινωνική κι εργασιακή υποταγή είναι απαραίτητες. Όπως κι απαραίτητη είναι κι η συνεργασία με την ακροδεξιά, που κρατά τα κλειδιά της πλειοψηφίας σε Εθνοσυνέλευση και Γερουσία για να περάσει το νομοσχέδιο. Το γεγονός ότι και το RN προεκλογικά είχε βάλει νερό στο κρασί του όσον αφορά κρίσιμα σημεία που αφορούν το δημοσιονομικό πρόβλημα της Γαλλίας (πχ τις φοροαπαλλαγές σε πλούσιους και το συνταξιοδοτικό, όπου το κόμμα των Μπαρντελά -Λεπέν είχε υποχωρήσει από την αμετακίνητη θέση του κατάργηση των νέων ορίων στο «μόνον εάν το επιτρέπει ο δημοσιονομικός χώρος», εμφυσά στον Μακρόν και τον Μπαρνιέ την ελπίδα ότι μπορεί να συναινέσει στο να περάσει η κατεπείγουσα μορφή του προϋπολογισμού. Ο νέος υπουργός Λοράν Σεν-Μαρτέν, πιστός στρατιώτης του «μακρονισμού», ήδη έχει καταρτίσει τις άμεσες περικοπές και περιμένει τα βέλη των βουλευτών στην αρμόδια επιτροπή, περιμένοντας μία βοήθεια για να εφαρμοσθεί ο «πιο ντελικάτος προϋπολογισμός στην Πέμπτη Δημοκρατία».

Με δεδομένη την αρνητική ψήφο του Νέου Λαϊκού Μετώπου, δεν απομένει κανείς άλλος σύμμαχος των Μακρόν και Μπαρνιέ, πέρα από προφανώς ποιον άλλο σε τέτοιες περιπτώσεις που η κυρίαρχη τάξη δοκιμάζεται από την επικείμενη λαϊκή κατακραυγή: Την ακροδεξιά.