Ενώ τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή είναι αυτά τα οποία απασχολούν κατά βάση τους πάντες, στο άλλο μέτωπο της παγκόσμιας σύγκρουσης, σε εκείνο της Ουκρανίας, τα πράγματα είναι εξίσου σοβαρά και διόλου ευχάριστα για τις ΗΠΑ.
Στην επιφάνεια των πραγμάτων η Ρωσία προελαύνει αν και όχι σαρωτικώς, ενώ ο Ζελένσκι δηλώνει ότι παραμένει αποφασισμένος να ανακτήσει όλα τα εδάφη, μέχρι και την Κριμαία. Στην πραγματικότητα όμως και ενώ η προπαγάνδα περί Ρωσίας που είναι «απεγνωσμένη» για κατάπαυση του πυρός συνεχίζεται, αποδεικνύεται ότι η Ουκρανία είναι εκείνη που χρειάζεται απελπισμένα την ανακωχή, ή μια γενναία αμερικανική επέμβαση στο πλευρό της. Οι τελευταίοι έχουν ξεκαθαρίσει ότι στην παρούσα φάση δεν τίθεται τέτοιο ενδεχόμενο.
Το σχέδιο της ανακωχής την οποία υπογείως και απεγνωσμένα επιδιώκει ο Ζελένσκι μπορεί να περιγραφεί ως «γη για ειρήνη». Περιλαμβάνει την κατάπαυση του πυρός, τη μη αναγνώριση επισήμως από την Ουκρανία της απώλειας των εδαφών προς όφελος της Ρωσίας αλλά την de facto αναγνώριση της νέας κατάστασης και εγγυήσεις από ΗΠΑ και Ε.Ε. (δηλαδή από το ΝΑΤΟ στην πραγματικότητα) προς την Ουκρανία. Βεβαίως, επισήμως ο Ζελένσκι αρνείται κάθε τέτοια πιθανότητα. Οι λόγοι είναι διεθνείς και εσωτερικοί. Ενόψει εκλογών στις ΗΠΑ, οι «Δημοκρατικοί» δεν διανοούνται να παραδεχτούν ότι επί ημερών Μπάιντεν, οι ΗΠΑ ηττήθηκαν σε ένα ακόμα μέτωπο.
Ο ίδιος ο Ζελένσκι φοβάται τις ναζιστικές ομάδες στην Ουκρανία και ειδικότερα εκείνες μέσα στις ένοπλες δυνάμεις, που θα θεωρήσουν κάθε τέτοια κίνηση προδοσία. Για τον Ζελένσκι, η λύση μπορεί να έρθει μόνο από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Η «καλύτερη» εξ αυτών συνίσταται σε μια αμεσότερη επέμβαση των ΗΠΑ. Η απειλή του Ζελένσκι περί απόκτησης και χρήσης μιας μικρής πυρηνικής βόμβας από πλευράς της Ουκρανίας, αποσκοπεί να στείλει στην Ουάσιγκτον το μήνυμα ότι αν ο Μπίμπι είναι το «τρελό σκυλί» της Μέσης Ανατολής, αυτός είναι της Ευρώπης. Ό,τι επομένως θα πράξουν οι ΗΠΑ προς όφελος του Ισραήλ στην περίπτωση ακόμα αμεσότερου πολέμου του τελευταίου με τον Ιράν, τα ίδια θα πρέπει να «προσφέρουν» και στην Ουκρανία.
Αν πάλι αντί αυτών, οι ΗΠΑ επιμείνουν στον περιορισμό της βοήθειας που λαμβάνει η Ουκρανία, μαζί με τη μη ένταξή της στο ΝΑΤΟ τότε ενδεχομένως να έχουμε την εκπλήρωση του βολικού μύθου της «πισώπλατης μαχαιριάς» στην Ουκρανία, ούτως ώστε ο ίδιος ο Ζελένσκι τελικώς να δικαιολογήσει μια τυχόν ανακωχή. Επειδή δε, οι Ρώσοι δεν έχουν αυτήν την στιγμή κανένα λόγο να «τραβήξουν χειρόφρενο» στον πόλεμο, μια κλιμάκωση από πλευράς των ΗΠΑ που θα θέσει επί τάπητος το ζήτημα της άμεσης, κατακλυσμιαίας σύγκρουσης, θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλύτη για να αναγκαστούν οι πρώτοι να δεχτούν την ανακωχή.
Δε λείπουν τα άρθρα σε «δυτικά», «συστημικά» μέσα που αναγνωρίζουν το ζήτημα, έστω και από την αντίστροφη. Κατά το Forbes, η Ρωσία επιδιώκει να αναγκάσει την Ουκρανία σε παραχωρήσεις με σκοπό την ανατροπή Ζελένσκι από ναζιστικές, ουκρανικές δυνάμεις. Παρεμπιπτόντως, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο Ζελένσκι έχει παραβιάσει τα συνταγματικά όρια της θητείας του. Ο αρθρογράφος παρομοιάζει τον Ζελένσκι με τον Σαακασβίλι, που «έπεσε» από την εξουσία μετά τη ήτα του στον πόλεμο του 2008 εναντίον της Ρωσίας. Η Corriere della Sera ήταν πιο αποκαλυπτική μετά την επίσκεψη Ζελένσκι στη Ρώμη: «Το Κίεβο είναι έτοιμο για κατάπαυση του πυρός κατά μήκος της πρώτης γραμμής… Η ηγεσία της Ουκρανίας είναι έτοιμη για κατάπαυση του πυρός με βάση την τρέχουσα γραμμή του μετώπου, αλλά χωρίς να αναγνωρίζει την απώλεια εδαφών, με αντάλλαγμα εγγυήσεις ασφαλείας από τις ΗΠΑ και είσοδο στην Ε.Ε.».
Θα πρέπει μάλιστα να συνυπολογίσουμε την απολύτως ενδεικτική ακύρωση της ΝΑΤΟϊκής συνόδου κορυφής του Ramstein. Η δικαιολογία ήταν ο τυφώνας Μίλτον στις ΗΠΑ αλλά όπως ήδη υπονοήσαμε μάλλον πρόκειται (εν μέρει τουλάχιστον) για δικαιολογία. Οι ΗΠΑ και κατ’ επέκταση το ΝΑΤΟ, με αυτόν τον τρόπο έδειξαν την απογοήτευσή τους από τον Ζελένσκι. Η επιχείρηση στο Κουρσκ βάλτωσε και οδηγείται σε ήττα, οι Ρώσοι προελαύνουν, η διαφθορά των Ουκρανών (υπό την εποπτεία των ΗΠΑ φυσικά) είναι τεράστια, η προοπτική νίκης της Ουκρανό-ΝΑΤΟϊκής πλευράς εξανεμίζεται.
Την ίδια στιγμή πέρα από την κατάληψη ουκρανικών εδαφών από τη Ρωσία, η επιδείνωση του ηθικού και της μαχητικής ικανότητας των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων είναι εξίσου απογοητευτικές. Η ήττα στο Ουγκλεντάρ αποτέλεσε άλλο ένα σημείο καμπής που επιβεβαίωσε ότι η Ουκρανία ηττάται. Αργά και βασανιστικά μεν, ηττάται δε.
Εδώ λοιπόν έχουμε ταυτοχρόνως ένα παιχνίδι καθυστερήσεων και προετοιμασίας των μελλοντικών αλληλοκατηγοριών. Ο Μπάιντεν δεν θέλει τέλος του ουκρανικού μετώπου με κανέναν τρόπο πριν τις εκλογές γιατί θα χρεωθεί τόσο ο ίδιος όσο και η Κάμαλα Χάρις, άλλη μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση. Ο Ζελένσκι θέλει ανακωχή αλλά δεν μπορεί να τη χρεωθεί και σε κάθε περίπτωση είναι μαριονέτα των ΗΠΑ. Οι Γάλλοι και οι Γερμανοί θέλουν επίσης την ανακωχή, αλλά ποιος τους ρωτάει; Οι Ρώσοι θέλουν να ελέγξουν πλήρως την Ουκρανία και επομένως επιδιώκουν την άνευ όρων παράδοσή της. Ο πόλεμος λοιπόν θα συνεχιστεί μέχρι την τελική κατάρρευση είτε της Ουκρανίας, είτε των προσχημάτων που συντηρούν τον πόλεμο. Οι ΗΠΑ έχουν μία, μη-πυρηνική οδό διαφυγής από μια νέα ήττα: το άνοιγμα ενός νέου μετώπου που θα επηρεάσει τη Ρωσία ή τη διεύρυνση ενός προϋπάρχοντος. Και εδώ όπως έχουμε πει τόσες φορές είναι που τύποι σαν τον Νετανιάχου ή και τον Ερντογάν καθίστανται απολύτως απαραίτητοι για την Ουάσιγκτον. Ο χρόνος θα δείξει ποιο τυχοδιωκτισμό θα επιλέξουν τα γεράκια του Λευκού Οίκου.
