Δεν είναι όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες που αισθάνθηκαν ένα ρίγος μετά τη διαπίστωση της θριαμβευτικής νίκης του Τραμπ στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Στην Ιταλία η νεοφασίστρια πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι ίσως να έζησε τη δεύτερη πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής της μετά την ανάληψη της εξουσίας. Γιατί στο πρόσωπο του λαϊκιστή προέδρου (πλέον) πέρα από την προφανή ιδεολογική όσμωση και το επιθετικό πνεύμα, η Μελόνι διακρίνει τη μεγάλη ευκαιρία να πραγματώσει τις φιλοδοξίες της για τις ευρωπαϊκές και διεθνείς ηγετικές προοπτικές της. Για τούτο και η Ιταλίδα πρωθυπουργός ήταν από τους πρώτους ξένος ηγέτες, στις 10 το βράδυ των αμερικανικών εκλογών, που επικοινώνησε προσωπικά -δεν έστειλε απλά μήνυμα με τον νέο «Πλανητάρχη». Κι αμέσως μετά σήκωσε το τηλέφωνο για να «επικοινωνήσει με τον νέο του «χορηγό επικοινωνίας», τον ιδιοκτήτη του του κοινωνικού δικτύου Χ (και τελευταίου της «πολιτικού και επιχειρηματικού ειδυλλίου») Ίλον Μάσκ, για να εκφράσει και σε αυτόν «τα πιο ειλικρινή της συγχαρητήρια» για την εκλογή του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου. Όπως τόνισε θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημαντική πηγή  για τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιταλία, σε πνεύμα συνεργασίας με στόχο την αντιμετώπιση μελλοντικών προκλήσεων.

Η Μελόνι, με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο, ετοιμάζει πλέον το επίσημο ένδυμα του επίσημου πλέον  «πρεσβευτή» των ΗΠΑ στην Ε.Ε. και μάλιστα με αυξημένη δυνατότητα πρωτοβουλίας μέσα στην Ευρώπη. Και κυρίως ευελπιστεί πως πλέον, χάρις στην προνομιακή σχέση που θα έχει με τον υπερσυντηρητικό ηγέτη, θα πετύχει να αρθούν οι όποιες επιφυλάξεις στο ΕΛΚ για να την ακροδεξιά ψυχή του κόμματός της (βλέπε θέσεις σε αμβλώσεις, ΛΟΑΤΚΙ, ιστορικός και κοινωνικός αναθεωρητισμός) και θα δεχθεί τα «Αδέλφια της Ιταλίας» (FdI) στην ευρύτερη συντηρητική οικογένεια. Μάλιστα, τώρα που υπάρχει πλήρης σύγκλιση μεταξύ παραδοσιακής δεξιάς κι ακροδεξιάς σε θέματα όπως είναι το μεταναστευτικό ώστε και η σχεδόν ενθουσιώδης ανακοίνωση της εγκάρδιας φίλης της Μελόνι προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν καταδεικνύει πως η Ε.Ε. ευελπιστεί πως οι διάφορες γέφυρες που έχει η Ένωση με το περιβάλλον του Τραμπ (πέρα από την Ιταλία και η Πολωνία -άλλο ένα προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ, οι χώρες του Βίζεγκραντ, το ισπανικό Vox κλπ) θα αποτρέψουν τον επίφοβο οικονομικό πόλεμο και τον προστατευτισμό των ΗΠΑ απέναντι στα ευρωπαϊκά προϊόντα, επιχειρήσεις κι εξαγωγές. Η Μελόνι, με την εγγύτητα που έχει και η οικονομική πολιτική της στις αποβλέψεις του Τραμπ, εμφανίζεται επίσης και ως εγγυήτρια των αρχών της έκθεσης Ντράγκι -που έμμεσα προτείνει εστίαση σε επενδύσεις στους αμυντικούς ομίλους, την αυτοκινητοβιομηχανία και τη φαρμακοβιομηχανία, ακόμη μεγαλύτερες και συγκεντρωμένες ιδιωτικοποιήσεις και υποχώρηση του κοινωνικού κράτους και της εκπαίδευσης, η οποία μετατρέπεται σε εξειδικευμένη κατάρτιση σε «νέες τεχνολογίες» που απαιτεί η αγορά.

Πλέον η Μελόνι, που διαβεβαίωσε πως στη συνομιλία της με τον Τραμπ «επιβεβαιώθηκε και πάλι η η σταθερή συμμαχία, η στρατηγική εταιρική σχέση και η βαθιά και ιστορική φιλία που συνέδεαν πάντα τη Ρώμη και την Ουάσιγκτον» και η επιθυμία τους να εργαστούν σε στενό συντονισμό για όλους τους κύριους διεθνείς φακέλους, ξεκινώντας από τον πόλεμο στην Ουκρανία και την κρίση στη Μέση Ανατολή, «με κοινό στόχο την προώθηση της σταθερότητας και της ασφάλειας κι επίσης ένα πλαίσιο σχέσεων με την Ε.Ε.», προβάλλει ως ο προνομιακός συνομιλητής του Τραμπ και αποκλειστική του και αναγκαία «γέφυρα» με την Ε.Ε..  Όπως τονίζει και ο υπεύθυνος για τις γεωπολιτικές κινήσεις της Μελόνι υφυπουργός Τζιοβανμπατίστα Φατσολάρι, εάν «το γαλλο-γερμανικό υπόδειγμα της Ε.Ε. έχει αποτύχει, η Ιταλία υπό την ηγεσία των συντηρητικών είναι αντικειμενικά ισχυρότερη».

Συνεπώς, η νεοφασίστρια πρωθυπουργός της Ιταλίας, πέρα από την άτυπη στήριξη που προσφέρει στο ΕΛΚ να παρακάμπτει τους Ευρωσοσιαλιστές στη λήψη αποφάσεων στην Ε.Ε., στοχεύει να ανακηρυχθεί ατύπως ο συνδιαμορφωτής της ευρωπαϊκής πολιτικής. Αντικαθιστώντας, λόγω και της κλονισμένης  πολιτικά και οικονομικά επιρροής του άξονα Βερολίνου-Παρισιού. Και διασκεδάζοντας τους ευρωπαϊκούς φόβους πως μία αποχώρηση των ΗΠΑ από τη φιλοπόλεμη συμμαχία στο Ουκρανικό  θα οδηγήσει σε συρρίκνωση την «ανάπτυξη» και κερδοσκοπία της ευρωπαϊκής στρατιωτικής βιομηχανίας χάρις στον πόλεμο -του μόνου μοχλού παραγωγής που έχει απομείνει στην ήπειρο μετά την κατάρρευση στις εξαγωγές, την αυτοκινητοβιομηχανία, την τεχνολογία, την ενέργεια.

Η Μελόνι, που με την κυβέρνησή της οι στρατιωτικές δαπάνες ξεπέρασαν το 7% και η χώρα έχει αναλάβει στρατιωτικές πρωτοβουλίες (από την επιχείρηση «Ασπίδες» στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Ινδικό Ωκεανό), ακόμη και στη Μέση Ανατολή και τον Λίβανο υπό τις νέες συνθήκες πολέμου που μεταφέρει εκεί το Ισραήλ, διαβεβαιώνει την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία (αλλά και τον φίλο της Βολοντίμιρ Ζελένσκι) πως δεν θα χάσει μέτωπα πολέμου, είτε στη Γηραιά Ήπειρο, είτε αλλού και σταματήσει να κάνει business . Η αναμενόμενη πίεση του Τραμπ στις χώρες του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες στο 2%,  στην Ιταλία της Μελόνι ήδη έχει βρει έναν ante litteram  ακόλουθο, που θα συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους, αναδεικνύοντας τη νεοφασίστρια πολιτικό σε σημαντικό κεφάλαιο για τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου.

Αλλά και στην οικονομική πτυχή που έχουν οι αμφιβολίες που οι Ευρωπαίοι τρέφουν για την πολιτική του Τραμπ, η Μελόνι δε μοιάζει να ανησυχεί. Η καλή σχέση που έχει με τον νέο πρόεδρο, τον Ίλον Μασκ, αλλά και άλλα αμερικανικά συμφέροντα (βλέπε τη συμφωνία για το ξεπούλημα ιταλικών assets στο αμερικανικό fund Blackrock -τράπεζες (MPS, Unicredit), ιταλικούς σιδηροδρόμους, Ταχυδρομείο  και παραχώρηση προνομιακών επενδύσεων στη Microsoft ) γεννά στη Μελόνι την πεποίθηση πως οι ιταλικές εταιρείες θα αποτελέσουν την εξαίρεση σε μία επιθετική πολιτική του Τραμπ απέναντι στην ευρωπαϊκή οικονομία.

Ιδίως δε, για τον Μασκ,  που πολλοί θεωρούν δεδομένο ότι ο Τραμπ θα βασισθεί απόλυτα σε αυτόν για να παγιώσει την εικόνα του ηγέτη -προωθώντας ακράδαντα τα επιχειρηματικά συμφέροντα του δισεκατομμυριούχου σε όλον τον κόσμο (να του εξασφαλίσει λίθιο -δες Βραζιλία, Βολιβία, Αφρική για τα Tesla του και δασμούς στην Κίνα για να βοηθήσει την κερδοφορία τους), το Παλάτσο Κίτζι έχει σπεύσει  ήδη να του στρώσει το κόκκινο χαλί. Πέρα από τους πρόσφατους χαριεντισμούς με τη Μελόνι, ο Μασκ βρίσκει στο πρόσωπό της και την ακραία φιλο-αμερικανική επιθετική στάση της απέναντι στο Πεκίνο (μείωση επιχειρηματικών συναλλαγών, κινεζικών εξαγορών σε λιμάνια και υποδομές, προώθηση δασμών στις εισαγωγές), τον ιδεώδη σύμμαχο στον ανταγωνισμό για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, που εξελίσσεται εις βάρος του.

Αλλά μη λησμονούμε πως και το περιώνυμο «Σχέδιο Ματέι» για την ενεργειακή επάρκεια της Ιταλίας, στην ουσία αποτελεί ένα πρόσχημα για την πολιτική της Ουάσιγκτον να αποκλείσει μέσω αντιπροσώπου την επιρροή της Κίνας σε χώρες της Αφρικής και της Ασίας, που τρέφουν επιφυλακτικότητα απέναντι στον αμερικανικό νεο-ιμπεριαλισμό. Όπως και η ιταλική προσπάθεια για προσέγγιση με την Ινδία, η οποία αποτελεί ιδρυτικό μέλος των BRICS και της οποίας μάλιστα ο ηγέτης Ναρέντρα Μόντι συμμερίζεται παρόμοιες εθνικιστικές και θρησκευτικά μισαλλόδοξες ιδέες με τη Μελόνι. Ένα εγχείρημα που με την ευλογία των Αμερικανών αποβλέπει στο να πλαγιοκοπήσει την ομάδα αυτή των αναδυόμενων χωρών, που απειλούν τα νομισματικο-συναλλαγματικά και χρηματοοικονομικά πρωτεία των ΗΠΑ στον κόσμο. Ιδίως μετά την σύνοδο του Καζάν, όπου τέθηκαν οι βάσεις για την απαγκίστρωση του ομίλου των χωρών αυτών από το δολάριο και το υπό αμερικανικό έλεγχο τραπεζικό και χρηματιστηριακό σύστημα.

Βέβαια, στο όλο εγχείρημα της ενοίκου του Παλιάτσο Κίτζι υπάρχει ένα αγκάθι. Γιατί στην πορεία του προσεταιρισμού του πολύφερνου Τραμπ υπάρχει κι άλλος μνηστήρας. Εκείνος που ακούει στο όνομα Ματέο Σαλβ’ινι, ο οποίος διεκδικεί ευρύτερη λαϊκιστική συνάφεια με τον Τραμπ, απ’ όση μοιράζεται η Μελονι. Ο Σαλβίνι, άλλος ανομολόγητος «φίλος του Πούτιν» όπως κι ο Τραμπ, συμφωνεί με τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο να τερματισθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, αλλά και ταυτίζεται με τη σκληρή πυγμή που προμηνύεται πως αυτός θα τηρήσει στο μεταναστευτικό. Και επιπλέον, ο Σαλβίνι διακηρύσσει σε όλους τους τόνους πως είναι ο μόνος, ο οποίος σε όλο τούτο το διάστημα μετά την ήττα του Τραμπ στις προεδρικές του 2020, συνέχιζε να υποστηρίζει αμέριστα τον λαϊκιστή ηγέτη, όταν η Μελόνι, που μέχρι τότε έπινε νερό στο όνομά του, μετά τη νίκη του Μπάιντεν δήλωνε προτού αλέκτωρ λαλήσει τρις πως «δεν είναι cheerleader κανενός» και απαρνείτο τον έως τότε μέντορά της για να προσδεθεί στο άρμα του δημοκρατικού αντιπάλου του για να την προωθήσει στην Ευρώπη και τον κόσμο ως αντιπρόσωπό του. Επιπλέον, της προσάπτει την εμπαθή της φιλία με τον Ζελένσκι και τη βούλησή της να συνεχισθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, τον οποίο θέλει να τερματίσει παντοίω τρόπω ο Τραμπ.