Πολύς κόσμος ταράχτηκε από τον αήθη λίβελο του “Εθνικού Κήρυκα” Νέας Υόρκης κατά του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου και από όσα άλλα σχετικά αποκάλυψε με προχθεσινό άρθρο του το Κοσμοδρόμιο.

Όμως όσο και αν σοκάρει το μαφιόζικο “ύφος και ήθος” του “Εθνικού Κήρυκα”, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει πως αυτό δεν ήταν παρά το μέσον για να επιτευχθεί κάποιος “ιερός” σκοπός. Που όπως πολύ σωστά έγραφε η Λαμπρινή Θωμά, δεν είναι άλλος από τη φίμωση κάθε φωνής αντίθετης στην πολιτική του Οικουμενικού Πατριαρχείου περί το Ουκρανικό. 

Και ο μεν αρθρογράφος του “Κήρυκα” υπηρέτησε τον σκοπό αυτόν με άφρονα ζήλο, υπάρχουν όμως, όπως φαίνεται, και άλλοι τρόποι για επιτευχθεί ο ίδιος σκοπός, πιο μετρημένα και πιο αθόρυβα. 

Παράδειγμα η ίδια η Καθημερινή, που είχε δημοσιεύσει τη συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας. Φαίνεται πως αφού είδε ότι ήταν “λάθος” που του έδωσε τον λόγο να πει ό,τι θέλει έτσι ανεξέλεγκτα, στη συνέχεια προσπάθησε να το “διορθώσει” όσο της ήταν δυνατόν. 

Αναδημοσίευσε τη συνέντευξη του Αναστασίου στην αγγλόφωνη έκδοσή της απαλείφοντας το συγκεκριμένο τμήμα που αφορά το Ουκρανικό. 

Αναρωτιέται κανείς: Πρόκειται για (αυτο)λογοκρισία; Και αν ναι, η επιλογή ήταν αποκλειστικά της ίδιας της καλής εφημερίδας που το ξανασκέφτηκε, ή κάποιοι την πίεσαν για να το κάνει; Αν ήταν μια κοινή εκδοτική επιλογή “οικονομίας χώρου”, πώς και αφορά αποκλειστικά το σκέλος της συνέντευξης με το μεγαλύτερο διεθνές ενδιαφέρον;

Εν πάση περιπτώσει, για όποιον θα ήθελε να θέσει το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων ιδού οι δύο δημοσιεύσεις: (α) η ελληνική, και (β) η αγγλόφωνη. Το σχετικό κομμάτι της συνέντευξης είναι στο τέλος του ελληνικού δημοσιεύματος. Στο αγγλικό έχει εξαφανιστεί.